Η ευαισθησία καταλήγει πάντα να εμφανίζεται στην πεζογραφία όταν ο ποιητής αποφασίζει να απομακρυνθεί από τις ομοιοκαταληξίες. Και αυτό ισχύει Ντένις Τζόνσον, ποιητής στην καρδιά και διάσημος αφηγητής πεζογραφίας για τον έξω κόσμο. Επιπλέον, ο Τζόνσον, ως καλός εκπρόσωπος ενός σημερινού ποιητή, αφθονούσε και στους στίχους της απώλειας, αφήνοντας το δέρμα των χαρακτήρων του στις γωνιές των στενών του κάτω κόσμου, όπου η νύχτα των ονείρων και των σκοτεινών επιθυμιών βρίσκει διέξοδο. η φυλακή τους.της ηθικής.
Θα μπορούσε να είναι σε μια θλιβερή παραγκούπολη ή στη μέση μιας μάχης στην άλλη άκρη του κόσμου, εκεί όπου μπορείς να σκοτώσεις χωρίς να δώσεις λογαριασμό σε καμία δικαιοσύνη. Το ερώτημα για τον Τζόνσον ήταν να αφηγηθεί τον κόσμο από αυτήν την αντίληψη μέσα-έξω που μεταμορφώνει την πραγματικότητα σύμφωνα με το τι βγάζει από μέσα του κάθε βασανισμένος χαρακτήρας.
Δεν είναι όμως όλα χαμένα. Από εκείνη την «αμαρτιακή πόλη» που ο άνθρωπος επιθυμεί να επισκέπτεται κατά καιρούς, συνειδητά ή ασυνείδητα, μπορεί να υπάρχει χώρος για μετάλλαξη, για την ανασύνθεση της θλίψης που οδηγεί εκεί. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να έχετε επίγνωση των δικών σας δυστυχιών για να τους χτυπήσετε στο πρόσωπο και να τους αφήσετε πίσω, μαζί με αυτό το αυτοκαταστροφικό και αποκλειστικό ένστικτο του ανθρώπου ως ατόμου και ως πολιτισμού.
Τα 3 καλύτερα προτεινόμενα βιβλία του Denis Johnson
το καπνόδεντρο
Ο πόλεμος του Βιετνάμ είναι ένα σχεδόν υποχρεωτικό σενάριο για κάθε αφηγητή ή κινηματογραφιστή. Σε ταινίες όπως το Apocalypse Now ή το Good Morning Vietnam βρίσκουμε αυτή την άμεση και κριτική απεικόνιση μιας παράξενης σύγκρουσης για την πλειοψηφία των Αμερικανών που σκέφτηκαν τι έκαναν οι νέοι τους εκεί, στην άλλη άκρη του κόσμου και έπεφταν για πολεμικούς λόγους που δεν εξηγούνται πάντα πλήρως.
Όσο για το μυθιστόρημα, ο Ντένις Τζόνσον έγραψε την πιο αναγνωρισμένη από την κριτική ιστορία για αυτό το αποκαλυπτικό και δαιδαλώδες σενάριο μιας βιετναμέζικης επικράτειας που υποβάλλεται σε αψιμαχίες, επιθέσεις και θύματα για 20 χρόνια.
Η αμερικανική παρέμβαση για την αποτροπή της κομμουνιστικής ενοποίησης σε αυτόν τον τομέα δεν έγινε ποτέ πλήρως κατανοητή εν μέσω ενός Ψυχρού Πολέμου που επίσης ποτέ δεν ξεκαθάρισε τα πιο μοχθηρά πολιτικά άκρα του.
Μαζί με το Skip Sand ανακαλύπτουμε όλες αυτές τις τυπικές αντιφάσεις του πολέμου, που τελικά υλοποιήθηκαν στους στρατιώτες Bill και James, οι οποίοι έφτασαν από τη βαθιά Αμερική σε εκείνη την άλλη άκρη του κόσμου για να υπερασπιστούν κάτι που ενσωματώθηκε στην ιδεολογία τους ως ένα άθροισμα συνθημάτων χωρίς νόημα. τα σώματα των πιο απροσδόκητων θυμάτων.
Η επιχείρηση Tree of Smoke ακούγεται σαν μια αμερικανική «τελική λύση» και η υλοποίησή της φαίνεται στην εξέλιξη της ιστορίας ως αντίβαρο στα λίγα υπολείμματα της ανθρωπότητας που μπορεί να παραμείνουν σε έναν πόλεμο.
Η εύνοια της Σειρήνας
Στις πέντε ιστορίες που απαρτίζουν το βιβλίο, εμβαθύνουμε σε πολύ διαφορετικά έργα ζωής, αλλά πάντα γεμάτα με τις πιο βαθιές αισθήσεις που πλησιάζουν στο τέλος.
Οι χαρακτήρες που αντιμετωπίζουν αυτό που είναι με ένα καλυμμένο χαμόγελο αντιμέτωποι με την τραγωδία, με τη μελαγχολία μετατρέπονται σε πλήρη ευτυχία της λύπης. Γιατί δεν έχουν άλλο. Για τους πέντε πρωταγωνιστές υπάρχει πάντα ένα παράθυρο γεμάτη ομορφιά στη ζωή. Ειδικά στο μεγαλύτερο τελικό του αίνιγμα.
Διαφορετικά, οι πιο όμορφοι θα βυθίζονταν στο αξιολύπητο σκοτάδι της λογικής που τους έκανε να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους ή να συσσωρεύσουν παλιά τραύματα. ή που τους οδηγεί στην άβυσσο του κενού μιας καταναλωμένης ζωής, όταν όλος ο περασμένος χρόνος ανήγγειλε την αιωνιότητα της στιγμής σαν ένα ψεύτικο σύνθημα που φαίνεται στο σήμερα των τελευταίων ημερών τους...
Αφού αγαπάς έντονα ή μισείς χωρίς πιθανή τροποποίηση. μετά τις μεγαλύτερες επιτυχίες ή τα χειρότερα λάθη, αυτοί οι χαρακτήρες ενδιαφέρονται ελάχιστα για τα αξεσουάρ των περιστάσεων τους, αφού η νοσταλγία είναι η ίδια.
Και το μόνο που μένει είναι να ξεσκεπάσουν τη φάρσα και να γελάσουν με την αγένεια του κόλπου του χρόνου που ακυρώνει κάθε κατάκτηση ή θάβει κάθε πιθανό λάθος. Ο θάνατος αιωρούνταν γύρω από τον συγγραφέα όσο εκείνος εντρυφούσε σε αυτές τις ιστορίες.
Μια πράξη σκόπιμης λογοτεχνίας ως αποχαιρετιστήριο. Πέντε χαρακτήρες που μπορεί να είναι μόνο ένας. Γιατί τελικά ζούμε πολλές ζωές, διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετικά σενάρια και πρέπει να τα αποχαιρετήσουμε όλα αυτά.
Κανείς δεν κινείται
Είναι πάντα ενδιαφέρον να ανακαλύπτεις έναν συγγραφέα που εστιάζει σε ένα συγκεκριμένο είδος, προσεγγίζοντας κάτι διαφορετικό. Αυτή η εισβολή του Ντένις Τζόνσον στο αστυνομικό μυθιστόρημα αντιπροσωπεύει μια ανανέωση αυτή καθαυτή.
Ό,τι συνεισφέρει ένας συγγραφέας εσωτερικών σεναρίων σε ένα είδος που επικεντρώνεται κυρίως στο αποτέλεσμα, στη δραματοποίηση του εγκλήματος, στον κριτικό κοινωνικό προβληματισμό, σημαίνει τελικά εμπλουτισμό. Οι πιο αγνοί λάτρεις του μαύρου είδους δεν εκτιμούσαν πάντα αυτήν την πρόταση, αλλά είναι σίγουρα ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα, γεμάτο με οξύ χιούμορ.
Χωρίς αμφιβολία μια απελευθέρωση από έναν συγγραφέα που ήθελε να δει με το πιο φρικιαστικό μαύρο έναν τρόπο να εξιλεώνει τους δαίμονες, να γελάει με το ζοφερό και να προσφέρει αληθινές ματιές σε έναν κόσμο του κάτω κόσμου που βρίσκει στα τυχερά παιχνίδια και τα στοιχήματα, έναν πρακτικά επιτρεπόμενο τρόπο ΖΩΗ.
Ο αγώνας μεταξύ του Τζίμι, ενός ψυχαναγκαστικού τζογαδόρου, και του Γκάμπολ, ενός μισθωμένου κακοποιού, μετατρέπει την ιστορία σε μια ξέφρενη εξέλιξη δύο μαριονέτες που οδηγούνται από τα μυαλά της μαφίας του τζόγου και την ευκαιρία της ζωής τους.
