Γενικά, η σύνθεση είναι πάντα παραγωγική, πολύτιμη και δημιουργεί νέες εμπλουτιστικές προσεγγίσεις. Στη λογοτεχνία, η ικανότητα να εκτιμάς πολύ διαφορετικές οπτικές γωνίες για να καταλήξεις να τρέφεσαι με όλες, εξασφαλίζει ένα πιο γόνιμο δημιουργικό πεδίο, χωρίς περιορισμούς ειδών ή ετικετών.
Και αυτό συμβαίνει με Μπανάνα Γιοσιμότο ή Mahoko Yoshimoto (αν μείνουμε στον συγγραφέα πίσω από το ψευδώνυμο). Επειδή αυτός ο Ιάπωνας συγγραφέας έχει επηρεαστεί, σε αυτό το προηγούμενο φανταστικό απαραίτητο για κάθε συγγραφέα, από συγγραφείς τόσο μακριά όσο και Truman Capote o Stephen King.
Πιθανώς, η μοναδική μίξη συγκλίνει σε μια από τις πιο αξιοσημείωτες πτυχές αυτού του συγγραφέα: τους διαλόγους. Το να ξέρεις πώς να μεταφέρεις πολλά περισσότερα από μια απλή συζήτηση δεν είναι εύκολη υπόθεση, είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα για έναν συγγραφέα.
Το να κάνεις τους χαρακτήρες να μιλήσουν και να είναι αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την αφύπνιση συναισθημάτων ή τη μετάδοση αισθήσεων μπορεί να γίνει μόνο μέσω της ικανότητας ενσυναίσθησης του συγγραφέα, αυτής της ευκολίας να μπαίνει κάτω από το δέρμα του χαρακτήρα που υποδύεται. Αν προσθέσουμε σε αυτό τη μάθηση για το πώς το έκαναν άλλοι μεγάλοι όπως ο Capote με τις συνομιλίες του με εξαιρετική ευαισθησία μεταξύ των γκρίζων σκηνικών και του King με το χάρισμά του να κάνει οποιονδήποτε χαρακτήρα κοντά, ανεξάρτητα από το πόσο τραχύ ή περίεργο είναι.
Προτείνω λοιπόν να διαβάσετε το βιβλία yoshimoto Καταλήγει να είναι μια σύσταση για χαρακτήρες που αποπνέουν αλήθεια και μόνο για αυτόν τον λόγο θα μπορούσε να σε κερδίσει στον σκοπό τους. Αλλά αν, επιπλέον, η αφηγηματική ένταση κάνει ακόμα και την πιο υπαρξιακή ιστορία να προχωρήσει σαν ζωντανός ρυθμός, μπορεί να ειπωθεί ότι ο συγγραφέας καταλήγει να συνθέτει ενδιαφέροντα μυθιστορήματα για να γευτούν με ευχαρίστηση. Τρέχουσες ιστορίες που εγείρουν συζήτηση για τον τρόπο ζωής του XNUMXου αιώνα, με τις αντιφάσεις, τους πειρασμούς και το έντονο αίσθημα μοναξιάς ως τον μοναδικό σύντροφο με τον οποίο μπορείτε να αντιμετωπίσετε τα πάντα.
Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία της Banana Yoshimoto
Σαύρα
Ναι, ένα βιβλίο διηγημάτων όπως το πρώτο στη λίστα μου. Έχω τους λόγους μου. Και είναι ότι αν πριν σκεφτόμουν την ποιότητα της ζωγραφικής αξέχαστων χαρακτήρων, τίποτα καλύτερο από τη δύναμη του σύντομου να δείξει το σύνολο των χαρακτήρων που εκτίθενται σε συνδεδεμένες εμπειρίες για έναν αστικό και μαγικό υπαρξισμό.
Μια τερατώδης πόλη όπως το Τόκιο μπορεί να φιλοξενήσει συντρόφους ψυχής. Ένα ηλιοβασίλεμα ανάμεσα στα πρώτα φώτα της μεγάλης πόλης μπορεί να είναι η δικαιολογία για να συνυφασθεί η ύπαρξη με το νήμα της επιβλητικής φύσης της ζωής, της λαχτάρας και της τελικής ελπίδας ανάμεσα σε ένα κοινό ηλιοβασίλεμα μελαγχολίας.
Η Banana Yosimoto ανοίγει τις πόρτες στην ιαπωνική πνευματικότητα της καθημερινότητας. Μας παρουσιάζει μια σειρά από ιστορίες με τις οποίες μπορούμε να απορροφήσουμε την ιαπωνική ιδιοσυγκρασία στο πιο οικείο κομμάτι της.
Κι όμως, η αίσθηση της ζωής καταλήγει να είναι πολύ παρόμοια εδώ ή εκεί, παρόλο που ο κόσμος που χτίζεται γύρω της μπορεί να είναι πολύ διαφορετικός. Οι έξι πρωταγωνιστές που περνούν από τις αντίστοιχες έξι ιστορίες τους, ξεκινούν με μια υποτιθέμενη πρόθεση να αναλύσουν τις ιαπωνικές κοινωνικές ομάδες σε έναν τύπο τυπικών χαρακτήρων για διαφορετικές λωρίδες.
Αλλά το τελευταίο πορτρέτο ανδρών και γυναικών, μικρών και μεγάλων, χρησιμεύει για να διαγράψει όλες τις προηγούμενες ετικέτες. Δεν υπάρχει καμία ιδεολογική ή ηθική πρόθεση, είναι να ανακαλύψουμε πόσο ίσοι είμαστε όταν εξερευνούμε τον περιβάλλοντα κόσμο μας, από μέσα.
Η μόνη διαφορά είναι οι εμπειρίες που μας οδήγησαν σε έναν ή έναν άλλο τρόπο δράσης. Αλλά ο άνθρωπος είναι απογυμνωμένος από τα πάντα, αποτελείται ταυτόχρονα τόσο από ένα μεγάλο μέρος του νερού, όσο και από παρόμοια συναισθήματα.
Σταματάμε να αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο στα είκοσι όπως στα εβδομήντα, υποφέρουμε απώλειες με την ίδια ανησυχία, ξυπνάμε με την ίδια κυτταρική ανάγκη να επιβιώσουμε, χανόμαστε στην πορεία με την ίδια κλειστή σκέψη. Και όλα, απολύτως τα πάντα, καταλήγουν να στοχεύουν στην εύρεση της ευτυχίας σε κάποια περίσταση, όσο εφήμερο κι αν είναι. Ο Yosimoto σχεδιάζει κάθε χαρακτήρα αυτής της τρέχουσας Ιαπωνίας στο ιδιαίτερο σκηνικό του.
Αποκρυπτογραφούμε την προγονική παράδοση σε μερικά από αυτά και ανακαλύπτουμε την ίδια διαδικασία παγκοσμιοποίησης σε άλλα. Και μας γοητεύουν ακόμα οι διαφορές. Αλλά αυτό που είναι πραγματικά συναρπαστικό είναι να συνειδητοποιήσουμε αυτό το κοινό συναίσθημα που μας κυβερνά όλους, από τη χώρα του ανατέλλοντος ήλιου στην άλλη άκρη του κόσμου.
Κουζίνα
Ο Yoshimoto πέτυχε μεγάλη αναγνώριση με αυτό, το πρώτο του έργο. Μάλλον επρόκειτο για την εμφάνιση της σουρεαλιστικής προσέγγισης, της υπαρξιακής μεταφοράς που σήμαινε ότι μια νεαρή γυναίκα αποφάσισε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της στην κουζίνα του σπιτιού της, κρυμμένη από τον κόσμο αφού έμεινε μόνη στον πλανήτη.
Στο καφκανικό του γίγνεσθαι, ο Mikage τελικά ανοίγεται στον Yuichi και αποφασίζει ότι είναι μια άλλη χαμένη ψυχή σαν αυτόν, και καταλήγει να αποφασίσει να πάει σπίτι για να ζήσει, μαζί με τη μητέρα του Yuichi, η οποία υποδύεται μόνο τη μητρική της ταυτότητα προκειμένου να διατηρήσει το μη βιώσιμο πραγματικότητα εγκατάλειψης και μοναξιάς.
Μεταξύ των τριών χαρακτήρων δημιουργείται ένας χώρος αποξένωσης αλλά αυτός που μοιράζεται μεταξύ τους καταλήγει να είναι ακόμα πιο αξιόπιστος και αληθινός από οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι έξω.
Μόνο όμορφα πράγματα, υπερβολές, σπανιότητες μπορούν να διατηρήσουν την ομορφιά τους αρκεί να μην αλληλεπιδρούν με το γκρι του κόσμου όπου δεν πιστεύεις πια σε τίποτα για να επιβιώσεις.
Η λίμνη
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι μια επανεγγραφή της ζωής του. Ο Banana Yoshimoto γράφει για αυτήν την ιδέα σε πολλά βιβλία του. Αλλά είναι μάλλον σε αυτό το μυθιστόρημα όπου ο πιο τραγικός τόνος αποκτά την ιδέα.
Επειδή στην ιστορία υπάρχει ένας περίεργος χορός μεταξύ θανάτου και αγάπης, όπως ένα τάνγκο μεταξύ εραστών που κατά καιρούς ασφυκτιούν από την επιθυμία και που αργότερα απορρίπτουν ο ένας τον άλλον στις πιο θυελλώδεις μέρες τους.
Ο ρομαντισμός μεταξύ των πρωταγωνιστών αυτής της ιστορίας αναδύεται ως κάτι εύθραυστο, δεν παραδίδονται στο φυσικό μέχρι να εξελιχθεί ο έρωτάς τους, ίσως είναι ο ένας για τον άλλον το αμοιβαίο βιβλίο τους για να γράψουν τη νέα ζωή μετά τον θάνατο….
Εξαιρετική εισαγωγή στο Yoshimoto, πολύ σύμφωνη με την επιλογή σας. Είμαι γοητευμένος από αυτή τη σελίδα, είναι χαρά να διαβάζω τα άρθρα σας!!!