Τα 3 καλύτερα βιβλία του Adolfo Bioy Casares

Σε κάθε δημιουργικό πεδίο μπορούμε πάντα να βρούμε αυτούς τους συγγραφείς εξερευνητών, ιδιαίτερα χαρισματικές ιδιοφυίες που αφιερώνονται επίσης στην υπόθεση της καινοτομίας, της αναζήτησης, του σχεδιασμού νέων χώρων και του ανοίγματος δημιουργικών δρόμων. ο Αργεντινός συγγραφέας Adolfo Bioy Casares ήταν ένα από εκείνα τα πνεύματα που αγγίχτηκαν από τη νοημοσύνη και τις μούσες, όλα ξεσήκωσαν με δημιουργική ανησυχία για να παρουσιάσουν επιτέλους ένα κοκτέιλ από πληθώρα λογοτεχνικών αρωμάτων.

Όταν κάποιος σαν τον Bioy Casares αντλεί ποικίλους πόρους όπως η παρωδία, το είδος του ντετέκτιβ, το χιούμορ, η φαντασία ή η επιστημονική φαντασία, σχεδόν πάντα κλεισμένοι γύρω από έναν υπαρξισμό που καταλήγει τραγικοκωμικός, σίγουρα δεν υπάρχει άλλη επιλογή παρά να παραδοθούμε σε αυτή την κυριαρχία τέτοιων ποικίλων στυλ για τη μεγαλύτερη δόξα της λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα.

Porque aun en el fantástico o en lo paródico, siempre surge un reflejo real, una intención transformadora que gracias al extrañamiento invita a replantearse todo ideario general o cualquier aspecto asumido con normalidad sobre lo social, lo político y claro está que lo existencial.

Το γνωστό ζευγάρωμά του με Borges Κατέληξε να φωτίζει ένα σύνολο τεσσάρων έργων που θαμπώθηκαν σε εκείνη την κοινωνία μεταξύ ενστικτώδους και διερευνητικής λογοτεχνίας με τη συμβολική και πνευματική λογοτεχνία της άλλης Αργεντινής ιδιοφυΐας. Εξαιρετικά παραμύθια, καθώς κατέληξαν στον τίτλο μιας συνεργασίας τους, που βυθίστηκαν στο φανταστικό σαν να ήταν ένα είδος μαγικού ρεαλισμού προικισμένο με μεγαλύτερη ελευθερία, με λιγότερους θεμελιώδεις περιορισμούς.

Εν ολίγοις, ένας συγγραφέας που καταλαμβάνει μόνος του έναν μεγάλο χώρο στην ισπανική λογοτεχνία του XNUMXού αιώνα.

Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία του Adolfo Bioy Casares

Το όνειρο των ηρώων

Το Fantasy, αγγιζόμενο από έναν συγγραφέα όπως ο Adolfo Bioy Casares, ένας επίγειος, υπαρξιστής τύπος, βαθιά στον τρόπο του να αφηγείται τα διαφορετικά αστυνομικά ή ακόμα και επιστημονικής φαντασίας μυθιστορήματά του, καταλήγει στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό έργο με μοναδική φύση στο μισό. μεταξύ αποξένωσης και μελαγχολίας.

Entre los bajos barrios bonaerenses, allá por 1927, los días del carnaval son una festividad a la que se entregan Emilio Gauna y sus amigos, unos jóvenes que, a falta de poder comerse el mundo, devoran la noche acompañándola de alcohol.

La fantasía que circunda a esta novela parece en ocasiones un delirio de tanto exceso alcohólico, pero a su vez se convierte en un potente recuerdo arraigado en inquietante certidumbre. Lo que acabó viendo Emilio Gauna aquellas noches de festejos paganos lo conducirá tres años después en su búsqueda, repitiendo similares patrones, esperando que la magia responda como un dejá vù de lo ciertamente vivido.

Ο Αιμίλιο γνωρίζει ότι η φαντασίωσή του μπορεί να τον οδηγήσει σε άλλες επιλογές, άλλες ζωές, μακριά από τους ανθρώπους που τον εμποδίζουν να απογειωθεί από αυτόν τον κόσμο. Στην άλλη πλευρά των ευκαιριών που περιμένουν, θα βρει την Κλάρα, πλήρως παραδομένη σε αυτόν. Κάθε υπερβατικό ταξίδι συνεπάγεται τους κινδύνους του.

Οποιαδήποτε ιδέα ότι η πραγματικότητα μπορεί να μεταμορφωθεί με μυθοπλασία μπορεί να καταλήξει να σε παρασύρει έξω από αυτόν τον πραγματικό κόσμο. Αλλά ο Emilio είναι πρόθυμος να πληρώσει το τίμημα, ακόμη και αν το ιδανικό μπορεί να είναι μόνο μια οθόνη καπνού στο τέλος.

Επιπλέον, οι κίνδυνοι που ενυπάρχουν σε αυτήν την κατάκτηση του φανταστικού, όπως η ευκαιρία να ξαναχτίσει τη ζωή του κατά βούληση, μπορούν να τον τελειώσουν προτού καν γνωρίσει τι μπορεί ή δεν μπορεί να ισχύει σε εκείνους τους τύπους ονείρων που φαίνεται να αγγίζετε στιγμές μετά βγαίνοντας από ένα όνειρο.

Η ψευδορκία του χιονιού

Un relato policíaco en torno al asesinato de la joven Lucía que se convierte en un paradójico cuento del mal. No es que se trate precisamente de la obra más extensa del autor, pero por las particulares circunstancias en las que lo leí, los rescato como una de esas lecturas que sintonizan con un momento especial.

Ο δημοσιογράφος και ο ποιητής, δύο παιδιά που συναντιούνται και η παρουσία των οποίων δείχνει την ενοχή του ενός ή του άλλου. Ο ποιητής μπορεί να αναζητήσει σε αυτόν τον θάνατο ένα είδος μοιραίου συμπεράσματος στον πιο σκοτεινό ποιητή του, αυτόν που του δίνει τη δυνατότητα να γίνει δημιουργός και ταυτόχρονα κριτής της ζωής. Ο δημοσιογράφος που τον ακολουθεί, υποψιαζόμενος ότι πίσω του μπορεί να βρει τις ειδήσεις της ημέρας, το σκοτεινό γεγονός.

Lo que se desencadena dese el encuentro de los dos personajes apunta a toda una sociedad a escala reflejada en la Patagonia. Lucía es la hija de un potentado y su muerte supone un antes y un después para la vida en aquel entorno singular. La composición desfragmentada del relato le confiere un aire que apunta a lo extraño, a lo fantástico, incluso…

Κοιμήσου στον ήλιο

Μια λαμπρή σύνθεση που από μόνη της είναι ένα λαμπρό μυθιστόρημα που εμβαθύνει στο ρομαντικό με πινελιές χιούμορ, το φανταστικό με ένα υπαρξιακό άγγιγμα, ο άνθρωπος πέρασε από το κόσκινο μιας φαντασίας ικανής να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα ως σαφώς μετασχηματιστικά θεμέλια αυτής της υποκειμενικότητας που είναι η ζωή Το

Un relojero enamorado, pero enfrascado en sus rutinas, una metáfora del tiempo que nos conduce a todos, inexorablemente a la tarea de recomponer nuestro tiempo. La vida como una suma de sueños que acechan, que invitan a amar, pero que también conducen a los recovecos más extraños de la existencia.

Un fino humor que nos enfrenta a la locura y la lucidez extrema y que, en un entorno de calma chicha narrativa, se adivina como prolegómeno para un final inesperado, desconcertante y literariamente extasiante.