Δεν ξερω τι θα σκεφτομουν Daniel Defoe από αυτό Ιβηρική Robinson Crusoe με εμφανείς αποχρώσεις παρωδίας που στο τέλος καταλήγουν να προσανατολίζονται περισσότερο σε μια τρέχουσα χιουμοριστική κριτική στην οποία αποδεικνύεται ότι η επιβίωση πέρα από την εποχή της συνδεσιμότητας είναι δυνατή, στις καλύτερες ερμηνείες.
Ο Μανουέλ είναι μια τύχη Μάκι των ημερών μας που φεύγει σε ένα απομακρυσμένο μέρος εκείνης της Ισπανίας γεμάτο μικρές πόλεις γεμάτες απόηχους και λήθη. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, ο Μανουήλ γίνεται φυγάς ασκητής. Από τότε που μαχαίρωσε τον αστυνομικό, συγκινημένος από το επαναστατικό του πνεύμα που τον έβαλε στο πιο ακατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, αποφασίζει να ξεφύγει από τα νύχια μιας δικαιοσύνης που τον διεκδικεί για το αυτοσχέδιο έγκλημα του αίματος.
Τότε είναι που το μυθιστόρημα γίνεται παλινδρόμηση με κωμικό όραμα και με βαθύ σημείο όξινης κριτικής. Οπισθοδρόμηση γιατί με τον Μανουέλ ανακαλύπτουμε ξανά τις πιο μοναδικές πτυχές μιας απλής ζωής, αποσυνδεδεμένες από το θόρυβο, που παραδίδονται καθημερινά χωρίς μεγάλες προβολές. Και για την όξινη κριτική γιατί από εκείνη την εξέλιξη του νέου σταδίου του Μανουήλ μπορεί να εξαχθεί μια στοχαστική πρόθεση σχετικά με τα μονοπάτια της σημερινής μας κοινωνίας.
Δεν είναι εύκολο να πεις μια ιστορία στην οποία δεν προσφέρεται μια πολύ δυναμική δράση, μια αφηγηματική ένταση μεγάλης έντασης (ανεξάρτητα από το αν θα ανακαλυφθεί ποτέ ο Μανουήλ). Κι όμως, η ιστορία εμπλέκεται σε αυτή την επανακάλυψη των πάντων, στην αφελή διέλευση του αστικού τύπου που βυθίζεται σε ένα νέο περιβάλλον στο οποίο αυτό που κάποτε ήταν κοινό τώρα δείχνει αδύνατη αποστολή.
Ο συγγραφέας έχει δίκιο στην σχεδόν αποξενωμένη περιγραφή αυτής της νέας πραγματικότητας του Μανουήλ. Μια προοπτική που παρέχει αυτή την κωμική αντίληψη για το τι έχουμε γίνει σε ένα εξελικτικό άλμα στα χέρια μιας τεχνολογίας που έχει ευνοήσει τη λήθη των πιο βασικών μορφών σχέσης μας με το περιβάλλον.
Καθώς γυρίζουν οι σελίδες, αντιμετωπίζουμε μια συγκλονιστική διαύγεια. Η κοινωνία μας, κορεσμένη από την επιτακτική και την άμεση, υποφέρει από μεγάλες πτυχές που είναι απαραίτητες για αυτήν την αυτοπραγμάτωση που μπορεί να ξεκινήσει από το πιο απλό, από τον προσδιορισμό της πλήρως συνειδητής χρήσης του χρόνου.
Όλες όμως αυτές οι ιδέες δεν φτάνουν σε εμάς με το τι μπορεί να ερμηνευτεί κάτω από ένα φιλοσοφικό και κοινωνιολογικό φορτίο. Απλώς πρέπει να συνοδεύσετε τον Μανουήλ και να αφήσετε τον εαυτό σας να παρασυρθεί. Οι αμφιβολίες, το γέλιο και η ένταση που κυριαρχεί ανά πάσα στιγμή για το τι έφερε τον Μανουήλ εδώ και τι θα μπορούσε να γίνει με αυτόν, παρέχουν αυτή την ισορροπία, την αντανάκλαση στην οποία ανακαλύπτουμε τις μοναδικές συμμετρίες εκατέρωθεν σε έναν τρόπο ζωής και έναν άλλο.
Τώρα μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο Asquerosos, το νέο μυθιστόρημα του Santiago Lorenzo, εδώ:
1 σχόλιο στο «Los asquerosos, του Santiago Lorenzo»