Μπορεί ένας ανταποκριτής να είναι μια αναζήτηση ιστοριών που θα διηγηθούν για τους λανθάνοντες αφηγητές. Περιπτώσεις όπως αυτές του Mavi doñate, Όλγα Μερίνο ή ακόμα και το πρώτο Perez Reverte. Οποιοσδήποτε από αυτούς, και πολλοί άλλοι, ήταν υπεύθυνοι για τη μεταφορά χρονικών από διαφορετικά μέρη όπου γίνονταν ειδήσεις πρώτης τάξεως.
Ίσως παράλληλα να κρατούσαν σημειώσεις για ιστορίες για να συνθέσουν μεταξύ χρονικού και αναφοράς. Ή περισσότερο μακροπρόθεσμα, όταν η δημοσιογραφική παράσταση αφήνει τον χρόνο να γράψει με αυτόν τον άλλο τρόπο, ανάμεσα σε αυτό που βιώνεται και αυτό που φαντάζεται, που είναι πλέον λογοτεχνία.
Και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ταξιδεύεις (ας ξεχάσουμε τον τουρισμό και τα αντικατοπτρίσματα του) να το βρίσκεις χωρίς να ψάχνεις, να τροφοδοτείς την περιέργεια, αρκεί να μην είναι κανείς απείθαρχος εθνομηδενιστής ανίκανος να υποθέσει τις διαφορές. Διότι στα επόμενα μυθιστορήματα που μπορεί να φτάσουν, το σκηνικό μπορεί να διαφέρει εντελώς, αλλά οι χαρακτήρες μπορούν να σκιαγραφηθούν από αυτή την προσέγγιση σε όλους τους τύπους πολιτισμών και ιδεολογιών. Ιδιοσυγκρασίες από εδώ και από εκεί.
Πολύ διαφορετικοί τρόποι να βλέπεις τον κόσμο και να περνάς μέσα από τη ζωή. Όλες οι αναφορές ως υποστήριξη στον προνομιούχο συγγραφέα που μόλις αναλογιστεί το πρώτο μοτίβο του εν λόγω χαρακτήρα, του έχει ήδη φτιάξει το κοστούμι...
Στην περίπτωση της Όλγας Μερίνο απολαμβάνουμε ένα οικείο σημείο, αυτόν τον υπαρξισμό της καθημερινότητας όπου οι πρωταγωνιστές, οι πράξεις τους, οι διαλογισμοί και οι διάλογοί τους ξυπνούν κεντρομόλος δυνάμεις. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να κάνει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω τους, είτε πρόκειται για μια πλοκή με μεγαλύτερο σασπένς είτε για μια καθυστερημένη για το δραματικό κατά μια έννοια μεταξύ του θεατρικού και του απόλυτα ρεαλιστικού. Το θέμα είναι ότι φτάνει η Όλγα Μερίνο. Και αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να επιδιώξει ένας συγγραφέας.
Τα 3 καλύτερα προτεινόμενα μυθιστορήματα της Όλγας Μερίνο
ο ξένος
Μετά από μια νιότη υπερβολών, η Angie ζει συνταξιούχος -σχεδόν περιχαρακωμένη- σε ένα απομακρυσμένο χωριό στο νότο. Για τους γείτονες είναι η τρελή γυναίκα που φαίνεται παρέα με τα σκυλιά της. Η ύπαρξή του διαδραματίζεται στο παλιό οικογενειακό αρχοντικό, σε μια συνεχή διασταύρωση δύο εποχών: του παρόντος και του παρελθόντος. Έχει μόνο τα φαντάσματά του και την ανάμνηση της αγάπης έζησε με έναν Άγγλο καλλιτέχνη στο ξεχασμένο Λονδίνο της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Η ανακάλυψη του κρεμασμένου σώματος του πιο ισχυρού γαιοκτήμονα στο Σάιρ οδηγεί την Άντζι να ξεθάψει παλιά οικογενειακά μυστικά και να ανακαλύψει το μοιραίο νήμα του θανάτου, της παρεξήγησης και της σιωπής που ενώνει τους πάντες στο Σάιρ. Είναι η απομόνωση; Είναι οι καρυδιές, που εκκρίνουν μια δηλητηριώδη ουσία; Ή μήπως η μελαγχολία των Ούγγρων, που έφτασαν πριν από αιώνες με τα μπαούλα και τα βιολιά τους; Η Άντζι ξέρει ότι όταν έχεις χάσει τα πάντα, δεν μπορούν να σου πάρουν τίποτα.
Το La forastera είναι ένα σύγχρονο γουέστερν που διαδραματίζεται στο σκληρό έδαφος μιας ξεχασμένης Ισπανίας. Μια συγκλονιστική και συναρπαστική ιστορία για την ελευθερία και την ικανότητα των ανθρώπων να αντιστέκονται.
Πέντε χειμώνες
Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ και, μέσω μετασχηματισμών, ανακτά την παγωμένη του ένταση των εθνικών τεμαχίων πάγου μόλις ξυπνήσει οποιοδήποτε θαμμένο οικονομικό συμφέρον. Η Όλγα Μερίνο ήταν εκείνη η ρεπόρτερ που μας ενημέρωσε για τη ζωή και το έργο εκείνου του εχθρού της Δύσης που ήταν η Ρωσία, παρόλο που η ένωση των δημοκρατιών της είχε διαλυθεί. Ή ίσως ακριβώς εξαιτίας αυτού, παρουσιάστηκε πιο ανησυχητικό από ποτέ σε κάποια μορφή απροσδόκητης εκδίκησης.
Είτε αυτό είτε πραγματικά είδαμε τα πάντα από αυτήν την πλευρά της ιστορίας. Γιατί σίγουρα οι κακοί δεν είναι ποτέ εντελώς κακοί, ούτε οι σωτήρες ξένων χωρών είναι εξ ορισμού φιλάνθρωποι. Σε εκείνες τις ιδεολογικές καταστάσεις, η Όλγα θα κινούνταν στα 5 χρόνια πέρα από τη σκουριασμένη ατσάλινη κουρτίνα.
Τον Δεκέμβριο του 1992, λίγο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης (η οποία θα είναι τριάντα ετών το 2021), η Όλγα Μερίνο έφτιαχνε τις βαλίτσες της για να εγκατασταθεί στη Μόσχα ως ανταποκρίτρια. Ο Μερίνο έζησε στη ρωσική πρωτεύουσα για πέντε χειμώνες, στη δίνη μιας αλλαγής εποχής που σημάδεψε και ένα πριν και το μετά στην προσωπική του ζωή.
Αυτό το οικείο ημερολόγιο μιας νεαρής γυναίκας που, βυθισμένη στη ρωσική κουλτούρα, κυνηγά το όνειρο να γίνει συγγραφέας, επαγγελματικό κύρος ως δημοσιογράφος και πλήρης και υπέροχη αγάπη, καταγράφεται στην παρούσα στιγμή, αντιπαραβάλλοντας αριστοτεχνικά τη σημερινή φωνή με τη φωνή αυτού του ιδεαλιστικού κοριτσιού .
Σκυλιά που γαβγίζουν στο υπόγειο
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Anselmo θυμάται μια ζωή που σημαδεύτηκε από τον ξεριζωμό που λαμβάνει χώρα μεταξύ του Μαρόκου του προτεκτοράτου και της Ισπανίας του Φράνκο. Από το ξεκίνημά του στο σεξ με έναν νεαρό Μαροκινό, η ανακάλυψη της απιστίας και η συμβίωση με μια παράξενη, σχεδόν μαγική αδερφή, εικόνες και γεγονότα εναλλάσσονται παρελθόν και παρόν και δείχνουν τη ρήξη μεταξύ αυτού που θα ήθελαν να είναι οι χαρακτήρες και αυτού που πραγματικά είναι.
Ο Anselmo εντάσσεται σε έναν παρακμιακό θίασο της ποικιλίας, μια μεταφορά για μια διαταραγμένη Ισπανία, και καταλήγει να ζει με τον πατέρα του, έναν ηλικιωμένο με τον οποίο μοιράζεται την οδυνηρή αίσθηση της απώλειας. Το ιστορικό υπόβαθρο, που αντικατοπτρίζεται αριστοτεχνικά από τον συγγραφέα, αποκαλύπτει έναν υπόκοσμο έξω από την επίσημη ιστορία και τη δύσκολη μαθητεία ενός ομοφυλόφιλου σε μια σκοτεινή εποχή.
