Hace falta tener madera de escritora para abordar una narrativa que priorice aspectos emocionales sin caer en la sensiblería. Y Karmele Jaio Απολαμβάνει αυτή την αρετή να αντιμετωπίζει την πιο ενσυναίσθητη ευαισθησία με δυναμικό τρόπο, χωρίς κανενός είδους ρωγμή που ευτελίζει ή κάνει την αφήγηση να τρίζει.
Y para eso hace falta, además de la ya indicada madera de escritora, disponer del convencimiento, de la necesidad casi visceral de contar algo sin la peor de las censuras, las que uno mismo se impone. Escribir para narrar es dejarse alma, sudor y lágrimas; todo lo demás es un intento vacuo por transmitir algo, o una vanagloria pretenciosa por tener un libro escrito.
Πώς μπορώ Bukowski en su curioso poema «Así que quieres ser escritor», ponte a escribir solo si realmente algo te quema y te empuja a hacerlo. Lo demás es perder tu tiempo y seguramente hacérselo perder a los demás. De esa autenticidad es de la que hablo cuando me refiero a una Karmele Jaio que va encontrando esa motivación, ese motor esencial, en cada una de sus historias.
Τα 3 κορυφαία προτεινόμενα μυθιστορήματα του Karmele Jaio
Τα χέρια της μητέρας μου
Υπάρχει κάποια αρχαία μνήμη σε επαφή. Και ίσως επειδή καταφεύγουμε σε αυτήν την αίσθηση λιγότερο συχνά από όσο θα έπρεπε, όταν εστιάζουμε σε αυτό το άθροισμα των αισθήσεων θερμότητας ή κρύου, ομαλότητας ή τραχύτητας που λαμβάνουμε, μπορούμε να λάβουμε υπερφόρτωση πληροφοριών. Ειδικά για το πέρασμα του χρόνου στα χέρια μιας μητέρας...
Η ζωή του Νηρέα κρέμεται από μια πολύ εύθραυστη κλωστή. Το τελευταίο χτύπημα τον χτυπά σε ένα νοσοκομείο: η μνήμη της μητέρας του έχει υποστεί σοβαρές βλάβες και σχεδόν δεν θυμάται τίποτα.
Nerea vive absorbida por un trabajo que ya no disfruta, lamenta no poder dedicarle a su hija el tiempo que merece y últimamente siente que su matrimonio palidece. Ahora además arrastra el peso de la culpa por no haber podido detectar a tiempo la crisis que sufre su madre y se ve acorralada por una historia turbulenta del pasado. El precario equilibrio que la sostenía se rompe.
Κατά τη διάρκεια των μακρών αναμονών στο νοσοκομείο, παρατηρεί ότι η μητέρα του έχει κολλήσει σε μια ανάμνηση που η λήθη δεν κατάφερε να σαρώσει. Έτσι η Νηρέα θα ανακαλύψει ένα θεμελιώδες επεισόδιο στη ζωή της μητέρας της, ενώ αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το δικό της παρελθόν.
Το πατρικό σπίτι
Ο Ισμαήλ είναι μπλοκαρισμένος. Προσπαθεί να γράψει το επόμενο μυθιστόρημά του εδώ και δύο χρόνια, αλλά δεν μπορεί να παράγει περισσότερα από άψυχα προσχέδια και υστερεί στις προθεσμίες που έχουν συμφωνηθεί με τον εκδότη του. Όλα όσα γράφει αμφισβητούνται, κάτι που δεν του έχει ξανασυμβεί. Η κατάστασή του περιπλέκεται τη μέρα που η μητέρα του έχει ένα ατύχημα και ο Ισμαήλ αναγκάζεται να περνά κάθε απόγευμα με τον πατέρα του για να τον φροντίζει. Εκείνες οι ώρες θα τον μεταφέρουν ξαφνικά σε μια στιγμή που ήταν παγωμένη στα παιδικά του χρόνια και που μέχρι τώρα ο Ισμαήλ κρατούσε κρυμμένη ανάμεσα στις αναμνήσεις του.
Η Jasone είναι η πρώτη αναγνώστρια και διορθωτής των κειμένων του συζύγου της. Ζει χρόνια αφοσιωμένη στην οικογένειά της και παρόλο που έγραφε και μικρή, τον άφησε. Τον τελευταίο χρόνο μένει το βράδυ μπροστά στον υπολογιστή, και στα κρυφά έχει αρχίσει να δημιουργεί ξανά.
Ο καθένας θα παίξει με το μυστικό του μέσα σε ένα συναισθηματικό παλιρροϊκό κύμα στο οποίο οι σιωπές, όπως σχεδόν πάντα, θα μιλούν πιο δυνατά από τις ίδιες τις λέξεις. Το πατρικό σπίτι Ανακαλύπτει τη συγγραφέα Karmele Jaio, σε ένα μυθιστόρημα που μας μιλά για τους τρόπους οικοδόμησης και μετάδοσης της αρρενωπότητας και την τεράστια επιρροή του φύλου στη ζωή των γυναικών και των ανδρών.
Δεν είμαι εγώ
La peor de las alienaciones es esa suerte de despersonalización a la que nos dejamos llevar con inercia del rebaño. El truco era presentar un espejismo como paisaje real de felicidad y autorrealización en lo material que cada uno tiene a su alcance. Y sí, en lo femenino el asunto aún adquiere tintes más esperpénticos. Porque la liberación parece un anuncio de cosméticos.
Σε αυτό το βιβλίο απολαμβάνουμε έναν υπαρξιστικό φεμινισμό, μια προοπτική της γυναίκας γυμνής μπροστά της για να τραβήξει την ψυχή της στον καθρέφτη, όπου κάθε άτομο, είτε γυναίκα είτε άντρας, κρίνει τον εαυτό της, εξιδανικεύει τον εαυτό της, υποτιμά τον εαυτό της ή ακόμα και βλάπτει τον εαυτό της, αναμειγνύεται αξιολύπητη. ποζάρισμα ή σκόπιμου σαιξπηρικού μονόλογου.
Karmele Jaio, ο συγγραφέας του Το πατρικό σπίτι, μας παρουσιάζει στο νέο του βιβλίο δεκατέσσερις ιστορίες γυναικών. Ανήκουν όλοι στην ίδια γενιά, είναι μεταξύ σαράντα και πενήντα ετών και διανύουν μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή τους.
Θα τους ανακαλύψουμε σε αυτή την παραξενιά μπροστά σε ένα σώμα που αλλάζει, το άγχος μπροστά στην εμφανή γήρανση, τη νοσταλγία για το εξιδανικευμένο παρελθόν και τη νιότη, τη ρουτίνα των συζυγικών σχέσεων, την παρόρμηση να εκμεταλλευτούν τον χρόνο που τους έχει απομείνει, αίσθημα ότι δεν βρίσκω τον ιστότοπό σας... Αυτά τα μικρά συναισθηματικά κατάγματα έχουν μεγάλη σημασία στην καθημερινότητα κάθε γυναίκας.
