Κάθε έθνος έχει αυτές τις διάχυτες ρίζες ως μίγμα λαών σε πολλές περιπτώσεις σε σύγκρουση. Η Ισπανία δεν επρόκειτο να αποτελέσει εξαίρεση και η διαμόρφωσή της προέρχεται από ανυποψίαστες συμμαχίες, ιδιοτροπίες πεπρωμένου και εγγύτητας, ειδικά από την εγγύτητα που, πέρα από τα παραληρηματικά υγρά όνειρα ενδιαφερόμενων αποχωρισμών, περιγράφει στους κατοίκους συγκεκριμένων περιοχών αυτού του πλανήτη προφανείς ομοιότητες. Το απλό γεγονός ότι ανήκεις σε μια εθνοτική ομάδα, με μια περιοχή τόσο κοινή όσο η χερσόνησος και εκτεινόμενη στο μίγμα, δεν μπορεί να δημιουργήσει διαφοροποιητικά στοιχεία πέρα από τις επινοημένες υποθέσεις.
Δημιουργήστε βιβλιογραφία για αυτήν ή οποιαδήποτε άλλη πτυχή σχετικά ιστορία της Ισπανίας έχει τους κινδύνους του. Γιατί πέρα από το ιστορικές μυθοπλασίες όπου όλα μπορούν να φιλοξενηθούν, τα βιβλία ιστορίας ως πληροφοριακά στοιχεία διατρέχουν τον κίνδυνο να γίνουν πολιτικά εργαλεία. Πρέπει λοιπόν να γυρίσεις πολύ καλά για να τα βρεις βιβλία για την ιστορία της Ισπανίας βασίζονται σε αυστηρή τεκμηρίωση και τραβούν αφηγηματικούς σκοπούς για να κάνουν το ευγενές έργο του ιστορικού ενδιαφέρον να το κάνει γνωστό, πάντα με την ικανότητα να ανοίγει σε συνθετικές ανακαλύψεις και αξιολογήσεις συγκρίνοντας διαφορετικές πηγές.
Δεν είναι λίγοι οι Ισπανόφωνοι πέρα από τα σύνορά μας που έχουν αφιερωθεί στην αιτία της ιστορίας του ισπανικού με την αυτοπεποίθηση που φαίνεται να δίνει ιστορική ασηψία, ανεξαρτησία κριτηρίων. Όλες αυτές οι περιπτώσεις αφήνονται ως φάρσες και συνθέτουν ένα μωσαϊκό των Ισπανών ως ένα συναρπαστικό ταξίδι όπου δεν υπάρχει χώρος για ψευδοπροοδευτικά συγκροτήματα ή Φαρισαίους ικανούς να εφεύρουν ακόμη και ψεύτικα απομεινάρια για να θέσουν ένα μέρος της Ισπανίας ως μεγαλύτερο ιστορικό δικαίωμα ... Δεν είναι δική μου υπόθεση, μπορείτε να παρακολουθήσετε Aquí ως επίδειξη της ικανότητας των αυτονομιστικών ορδών να παραποιούν τα πάντα. Μια ακόμη πιο απαίσια περίπτωση από την αυταπάτη καταλανική INH ...
Πέρα από το αιματηρό χρώμα της σημαίας (Τι γίνεται αν την αφήσουμε με κόκκινο, κίτρινο και κόκκινο χωρίς ασπίδα; Μεσαίο έδαφος μεταξύ εκείνων του τρίχρωμου και των μοναρχικών), είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να σκεφτούμε μια ένωση λόγω του γεγονότος αυτής της εγγύτητας του terroir. Επειδή οι αυτονομιστές οποιουδήποτε τόπου ζουν στην ομορφιά τους, σε μια Ιθάκη που περιπλανιέται στις θάλασσες ενός κόσμου που τους αρνείται την κατάστασή τους ... παραληρηματική.
Τα 3 καλύτερα βιβλία ιστορίας της Ισπανίας
Μια ιστορία της Ισπανίας, από τον Arturo Pérez Reverte
Η αίσθηση του Ισπανού είναι σήμερα μεθυσμένη από αντιλήψεις, ιδεολογίες, κόμπλεξ και μια μακρά σκιά καχυποψίας για την ταυτότητα που χρησιμεύει ως η αιτία της συνεχούς διαμάχης γύρω από το τι σημαίνει να είσαι Ισπανός. Οι ετικέτες και ο μανιχαϊσμός βαραίνουν κάθε ιδέα για το τι είναι ισπανικό, υπέρ όλων εκείνων που συνωμοτούν ενάντια στο απλό γεγονός της ύπαρξης, γεμίζοντας με ενοχές, προσεγγίζοντάς το από το ενδιαφέρον πρίσμα της στιγμής που ανακτά το σκοτεινό παρελθόν για να το εκμεταλλευτεί.
Η σκληρή αντίληψη ότι η Ισπανία είναι τώρα η ίδια με την κατοχή και την πατρογονία από μια παράταξη, προϋποθέτει την απόλυτη αναγνώριση ότι όλα έχουν χαθεί, ότι όσοι την μεταμόρφωσαν κάτω από το ενιαίο πρίσμα την κρατούν για τον εαυτό τους μπροστά σε αυτούς που αγαπούσαν ως κάτι.πιο πληθυντικό και ποικίλο. Μια κακή εξυπηρέτηση μιας εθνικής ταυτότητας που, όπως κάθε άλλη, είχε και έχει τα φώτα και τις σκιές της και που, τελικά, δεν θα πρέπει να είναι οποιασδήποτε ιδεολογίας, αλλά εκείνων που κατοικούν σε αυτόν τον παράξενο και γεμάτο κόσμο κόλπους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν βλάπτει ποτέ η προσοχή σε έναν θεμελιώδη χρονικό των ημερών μας. Ένας συγγραφέας που ασχολείται χωρίς φασαρία με την αιτία της ταυτότητας από το ανέκδοτο στο ουσιαστικό. Επειδή αυτό το είδος συλλογής σκέψεων διακρίνει πολύ διαφορετικούς χρονικούς χώρους του ιβηρικού πανοράματος, στους οποίους ευημερούσαν και ευδοκιμούσαν απατεώνες, απατεώνες, ψεύτες, σύζυγοι του ρήματος και υπαινιστές χωρίς το δικό τους δόγμα, και από τις δύο πλευρές του ψευδοϊδεολογικού εύρους.
Και λέω «ψευδο» βάζοντας το μπροστά από την ιδεολογία γιατί πραγματικά, σε πολλές περιπτώσεις πρόκειται για αυτό, να γδύσεις το ψέμα, να δείξεις ψέμα, να γράψεις με το πιο επώδυνο στιλέτο του Pérez Reverte για να καταλήξεις να σημαδεύεις τον καθένα με τις δυστυχίες του.
Η υπερηφάνεια του να είσαι Ισπανός ή Πορτογάλος ή Γάλλος βρίσκεται στη λαμπρότητα των ανθρώπων που εξακολουθούν να είναι απαλλαγμένοι από το στίγμα αυτής της συμπεριφοριστικής στάσης απέναντι στο ψέμα. Για να αντιμετωπίσουν έναν υποτιθέμενο εθνικισμό, οι νέοι προσβεβλημένοι Ισπανοί φορούν την αντίθετη σημαία, αυτή που ντύνει την αλήθεια και την καθαρότητα, αυτή που ποτέ δεν προστατεύει τους κακοποιούς όταν δεν είναι εγκληματίες. Λες και οι κακοί θα μπορούσαν να είναι μόνο από τη μία πλευρά, σαν να σκεφτόταν διαφορετικά από αυτούς θα βυθιζόταν σε εκείνη τη δήθεν μαύρη Ισπανία που αν υπάρχει οφείλεται ακριβώς στο άγριο φρύδι στο οποίο μερικοί κοιτούν μόνο με τα χθεσινά μάτια και άλλοι, όπως πληγωτική απάντηση, εμπιστεύονται τα παλιά πνεύματα.
Επειδή δεν είναι το ίδιο να επαναλαμβάνουμε τη δίκαιη αποκατάσταση των δικαιωμάτων και της τιμής των ηττημένων σε οποιονδήποτε πόλεμο, παρά να προσπαθούμε να βυθίσουμε όλα τα υπόλοιπα στην αηδία, μέχρι το τέλος των ημερών και για όλα όσα κινούνται με τον ίδιο ρυθμό.
Το La Historia para Pérez Reverte είναι ένας χώρος στον οποίο μπορείτε να μιλάτε ελεύθερα, χωρίς τη γλώσσα που περιορίζεται από το πολιτικά ορθό, χωρίς χρέη με τους πιθανούς υποστηρικτές του, χωρίς κεκτημένες δεσμεύσεις και χωρίς πρόθεση συγγραφής νέας ιστορίας. Η ιστορία είναι επίσης άποψη, αρκεί αυτό να μην είναι το ευρέως διαδεδομένο ψέμα που εξυπηρετεί τον εαυτό του.
Όλα είναι υποκειμενικά. Και αυτό είναι πολύ γνωστό από έναν συγγραφέα που κάνει απαραίτητα την ενσυναίσθηση εργαλείο εμπορίου. Και έτσι βρίσκουμε αυτό το βιβλίο που μιλάει για σκληρότητα όταν η σκληρότητα ήταν νόμος και ανοίγει σε σύγκρουση όταν η σύγκρουση ιδεολογιών οδήγησε στην καταιγίδα.
Ισπανία, άθροισμα εθνικοτήτων ανάλογα με το ποιος το βλέπει, έργο με απλή εδαφική σύνδεση, πατρίδα από τον κοινό χότζι από τα Πυρηναία στο Γιβραλτάρ. Όλα ταυτόχρονα στο γενικό χάος, συμμετέχοντας σε ένδοξες στιγμές ή σκοτεινές σελίδες, ανάλογα με το πώς θέλουν να διαβάσουν.
Ο Pérez Reverte είναι μια εξειδικευμένη φωνή για τις ταυτότητες στα καυτά υφάσματα που είναι οι σημαίες, μια ιστορία για το τι μπορεί να είναι αυτή η Ισπανία, όπου το καλύτερο πράγμα, απλά, είναι να θεωρούμε τους άλλους ισότιμους και να απολαμβάνουμε τα πράγματα τους όταν ταξιδεύουμε με εκείνη την περίεργη συντροφικότητα ενός απομακρυσμένου υψωμένου κουρέλι. Λίγο ή τίποτα άλλο η Ισπανία, ούτε καν ένα απειλητικό γράμμα για τον ύμνο. Μια Βασιλική Πορεία που ακόμη και η προέλευσή της χάνεται σε μια ετερογενή δημιουργική καταγραφή.
Η ιστορία της Ισπανίας λέγεται για τους σκεπτικιστές, από τον Slav galán
Συμβαίνει όπως σε όλα. Μόλις μια τέχνη ή ένα θέμα έχει κατακτηθεί, μπορεί κανείς να αντέξει οικονομικά να επιδοθεί στις λεπτομέρειες, να αλλάξει τον συνηθισμένο ρυθμό με τον οποίο παρουσιάζονται τα πράγματα. Και μπορείτε ακόμη και να παρουσιάσετε τη γνώμη σας για το θέμα, εφόσον εκδηλωθεί αυτή η ερμηνευτική πτυχή. Γιατί ναι, στην ιστορία υπάρχουν επίσης κενά και υπάρχουν χώροι όπου η υπόθεση συμπληρώνει αυτό που δεν φτάνει το αυστηρά ιστορικό.
Υπάρχουν εκείνοι που το καλύπτουν με την επανεφεύρεση της ιστορίας και εκείνοι που το κάνουν κάνοντας υποθέσεις για να εκτιμήσει το καθένα. Προφανείς διαφορές μεταξύ ανθυγιεινής υπεροχή για οποιαδήποτε αιτία, στην περίπτωσή μας χωρισμό, και μιας πρότασης για έρευνα ή ανάλυση στην περίπτωση ενός πιο ανοιχτού μυαλού ...
Από την προϊστορία έως τους Podemos, ο συγγραφέας αναθεωρεί την ιστορία της χώρας μας λέγοντάς την με έναν πρωτότυπο και διασκεδαστικό τρόπο που θα καθηλώσει τους αναγνώστες. Αυτή είναι μια ιστορία της Ισπανίας που, όπως μας λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, δεν παριστάνει την αληθινή, δίκαιη και απαθής, γιατί καμία ιστορία δεν είναι. Δεν γίνεται για να κολακεύει βασιλιάδες και ηγεμόνες, ούτε σκοπεύει να κολακεύσει τους τραπεζίτες, ούτε το Επισκοπικό Συνέδριο, ούτε την ομοφυλοφιλική κοινότητα, ούτε το φιλοτελιστικό, ούτε τα συνδικάτα.
Πρόκειται για ένα έργο που καταφέρνει να διδάσκει, να ενημερώνει και να διασκεδάζει σε ίσα μέρη, γραμμένο με το αδιαμφισβήτητο ενημερωτικό ύφος του Eslava Galán, όπου η ιστορία των μεγάλων γεγονότων προστίθεται σε εκείνη των πιο περίεργων και άγνωστων ανέκδοτων των πρωταγωνιστών της ιστορίας μας Το Για όλα, ένα έργο που δεν πρέπει να χάσετε.
Ένας λαός προδομένος, από τον Paul preston
Λαμβάνοντας υπόψη τις λεπτομέρειες των διαφορετικών εποχών της Ισπανίας, ο Paul Preston παίρνει το κέικ σε αυτό το κουτί που ήταν τον εικοστό αιώνα για μια Ισπανία που προσπάθησε να εντοπίσει τις ρίζες μεταξύ προδοσιών, αγένειας και ισχυρού μίσους, που ίσως γεννήθηκαν από τις αποικιακές καταστροφές του προηγούμενου αιώνα και μεγαλώνουν ανάμεσα στη δυστυχία τους.
Όταν γράφτηκε ο Lazarillo de Tormes, η ιδιοσυγκρασία της ισπανικής ανάπτυξης, εκείνο το μίγμα μεταξύ του ενστίκτου επιβίωσης και των επιδιώξεων κάθε βοταράτου που εμπλέκεται σε βασιλιά ή πολιτικό, είχε μόλις καταδικαστεί για μεταγενέστερους.
Δεν είναι ότι ήταν όλοι αυτοί, αλλά μεταξύ όλων εκείνων που έφτασαν στην εξουσία, πολλοί από αυτούς τους χαρακτήρες του οδηγού γλίστρησαν σαν πανούκλα, που ανακτήθηκαν για την υπόθεση πολλούς αιώνες αργότερα με το γκροτέσκο Κοιλάδα InclánΤο Ένας έξυπνος παρατηρητής και ένας εξειδικευμένος χρονικογράφος όπως ο Πολ Πρέστον σίγουρα θα θαύμαζε με την στέρηση της επιτυχίας τόσων πολλών έξυπνων οδηγών-οδηγών υπέρ των συκοφαντικών τσακιδίων που σχεδόν πάντα, όπως και στα πιο μαύρα μυθιστορήματα, καταλήγουν να θριαμβεύουν.
Στην εκτεταμένη βιβλιογραφία αυτού του Άγγλου συγγραφέα, αυτός ο τόμος χρησιμεύει ως σύνθεση ή τουλάχιστον ως συλλογή σχετικών ενδοϊστοριών για ολόκληρο τον XNUMXό αιώνα που χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από δικτατορία ή διαφθορά και παρόλα αυτά ξεπερνιέται και στα πιο απομακρυσμένα σενάρια του σκηνή. πολιτική, στα χέρια των ανίκανων σε πολλές περιπτώσεις. Αν και στο τέλος προκύπτει ότι δεν επρόκειτο για απλή αναξιοπρέπεια, αλλά για δουλεία στις ελίτ με τις οποίες και τα δύο μέρη διαιωνίστηκαν σε ένα απελπιστικό quid pro quo.
Αυτή είναι η μεγάλη προδοσία, η διατήρηση των χάρων που δόθηκαν ως σταθερή κατευθυντήρια γραμμή, ένα καταστρεπτικό έθιμο που μετατρέπει τους πολιτικούς παρά τους υποκριτές σε κυνικούς που δεν εξέτασαν ποτέ τις κοινωνικές ανάγκες πέρα από την ελάχιστη βάση που πάντα κατακτούσαν οι λαϊκές τάξεις. Φυσικά, όλα αυτά είναι μια δική μου εξαγωγή από μια πιο άσηπτη ιστορία που επικεντρώνεται στα γεγονότα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να καταλήγει να κρίνει και να υποβληθεί στην κριτική.
Άλλα ενδιαφέροντα βιβλία για την ιστορία της Ισπανίας ...
Η εφεύρεση της Ισπανίας, του Henry Kamen
Λατρεύω αυτόν τον τίτλο γιατί ναι, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η Ισπανία είναι μια εφεύρεση, ένα κατασκεύασμα. Με τον ίδιο τρόπο που είναι η Γερμανία ή η Κίνα. Επειδή υπάρχει μόνο η παλιά παγκέα απλωμένη ανάμεσα στις θάλασσες κατά την ιδιοτροπία των τεκτονικών πλακών. Το ερώτημα είναι η θέληση να θέλεις να ανήκεις, να κατοικήσεις στην ίδια γη ή να ασχοληθείς με όνειρα ανωτερότητας υπό το κάλυμμα της οικονομικής ευημερίας που επιτεύχθηκε σε πολλές περιπτώσεις από το προνόμιο του εκβιασμού που εκμεταλλεύτηκε αποκλειστικά ο διαχωρισμός, κανένας άλλος.
Τα έθνη δεν γεννιούνται: εξελίσσονται και δημιουργούνται, προκύπτουν από αγώνες και ελπίδες και επιμένουν χάρη στο θάρρος του λαού τους. Με μια πολύ πραγματική έννοια, είναι "κατασκευασμένα", και όχι επειδή εμπνέονται από το ψέμα, αλλά επειδή φιλοδοξούν την αλήθεια, αφού πάντα υπήρχαν εναλλακτικές και αντικρουόμενες απόψεις που συνέβαλαν στη δημιουργία μιας χώρας. Αυτό το βιβλίο είναι μια ανάλυση ορισμένων από εκείνες τις εναλλακτικές απόψεις που με τον καιρό βοήθησαν στη διαμόρφωση της αντίληψής μας για την Ισπανία. Οράματα που συχνά εμπνέονται από ιδεολογίες και τις στρεβλώσεις που μπορεί να τις συνοδεύουν, οι οποίες πρέπει να κατανοηθούν και να εξηγηθούν, παρά να απορριφθούν.
1 σχόλιο για τα «3 καλύτερα βιβλία ιστορίας της Ισπανίας»