Πρόσφατα διασώσαμε τον Νορβηγό συγγραφέα Μάγια Λούντε, που ξεκίνησε σε εκείνο το νεανικό αφήγημα από το οποίο θα επιτεθεί στην πιο ενήλικη λογοτεχνία. Πολλές άλλες περιπτώσεις κάνουν το ίδιο και σήμερα ήρθε η ώρα να το επισημάνουμε Άντζελα Βάλβεϊ, συγγραφέας προικισμένη με μια ασυνήθιστη ευελιξία που την οδηγεί ανάμεσα σε διαφορετικά είδη, συμπεριλαμβανομένης της ποίησης.
Ωστόσο, σε αυτόν τον χώρο είμαστε περισσότερα από όσα αφορούν το μυθιστόρημα. Και στην περίπτωση του Vallvey είναι πάντα καλύτερο με αυτόν τον τρόπο να αποφεύγουμε να πέσουμε στον πειρασμό να προσπαθήσουμε να καλύψουμε μια τόσο εκτενή και εναλλασσόμενη βιβλιογραφία. Το θέμα είναι ότι, παρά τα πάντα, το θεματικό καδράρισμα δεν είναι εύκολο και είναι καλύτερο να αφήσουμε τους εαυτούς μας να παρασυρθούμε από εκείνη την απελευθερωμένη δημιουργικότητα που είναι ικανή να μας προσφέρει νέα σενάρια.
Κάθε μυθιστόρημα ως ένας νέος μικρόκοσμος όπου τα προφίλ των χαρακτήρων του διαχωρίζονται, προκαλώντας μας συνεχείς επαναφορές σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη προηγούμενη ανάγνωση αυτού του συγγραφέα. Μια λογοτεχνική καριέρα που, εκτός από γόνιμη και έκπληξη, αποσπά αναγνώριση κορυφαίου επιπέδου. Αφήστε τον εαυτό σας να παρασυρθεί από τις ιστορίες της Ángela Vallvey και να ανακαλύπτετε πάντα νέους κόσμους.
Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα μυθιστορήματα της Angela Vallvey
Η ψυχή των θηρίων
Η ιστορική μυθοπλασία είναι πιο ζουμερή, από το πιο φανταστικό μέρος, όταν αυτό που μας κάνει να ταξιδεύουμε στο χρόνο είναι το ενδοϊστορικό, το ανέκδοτο που καταλήγει να υπερβαίνει, δίνοντας ακόμη και μια αίσθηση στον χρόνο με τη σειρά του. Αυτό συμβαίνει με αυτήν την καταπληκτική ιστορία ...
Ένα ματωμένο αγόρι χάθηκε στο δάσος. Πολύ μικρή μια βασίλισσα που δεν αποδέχεται τη μοίρα της. Ένας Σεφαραδίτης που φυλάει ένα μυστηριώδες βιβλίο. Ένας πολεμιστής που ζητά δικαιοσύνη. Ένας δολοφόνος που σκοτώνει σαν ζώο ...
Αυτοί είναι μερικοί από τους χαρακτήρες που παρελαύνουν στις σελίδες αυτής της συναρπαστικής ιστορίας, η οποία εκτείνεται μεταξύ των ετών του Ιησού Χριστού και του μεσαιωνικού βασιλείου του Λεόν στην εποχή του Ελ Σιντ. Μια συναρπαστική περιπέτεια που αναμειγνύει ιστορικούς και ανώνυμους χαρακτήρες σε σκοτεινούς και βίαιους καιρούς, στην οποία, παρά τα πάντα, άνδρες και γυναίκες τόλμησαν να διανύσουν αβέβαιους δρόμους και αντιμετωπίζουν αδιανόητους κινδύνους για να εκπληρώσουν το πεπρωμένο τους.
Κέικ αμυγδάλου με αγάπη
Όπως όλα στη ζωή, η πιο αληθινή αγάπη υπάρχει ακριβώς μετά τη σταθερότητα τέτοιων ανταγωνιστικών πτυχών όπως η θλίψη, η απελπισία ή η μοναξιά. Από την αίσθηση της ζωής ως ατυχία, η ιδέα ότι η αγάπη είναι η μόνη επιλογή, όχι ως κλισέ αλλά ως αυστηρή βεβαιότητα, καταλήγει να ξυπνά για να προχωρήσει.
Η Φιόνα είναι μια νεαρή γυναίκα, ορφανή από μια μητέρα, η οποία έχει «προβλήματα» με τα τρόφιμα, όχι μόνο επειδή είναι υπεύθυνη να το πάρει στο σπίτι και να προμηθεύσει τον άρρωστο πατέρα της, αλλά επειδή το τμήμα ευκολίας ήταν η μόνη σωτηρία της μπροστά στο την πρόωρη ευθύνη της. Η Φιόνα έχει φαντασία, αλλά είναι και ρεαλίστρια, γι ’αυτό και την τρώει ο φόβος ότι οι Κοινωνικές Υπηρεσίες θα ανακαλύψουν την αναπηρία του πατέρα της και θα τους χωρίσουν. Το πρόχειρο φαγητό είναι ο τρόπος του να ξεχνά. Δεν ξέρει να μαγειρεύει γιατί δεν ξέρει ούτε να τρώει.
Αλλά η Φιόνα ξέρει πώς να αγαπά. Or τουλάχιστον προσπαθεί: υπάρχει ο Αλμπέρτο, το αγόρι που ήταν ερωτευμένο σε όλη της τη ζωή, και που μόλις επέστρεψε στην πόλη. Είναι κρίμα που άρχισε να βγαίνει με τη Λύλλα, ο στενός «καλύτερος εχθρός» από τη Φιόνα.
Ολόκληρη η ζωή της φαίνεται να διακόπτεται μέχρι που η δασκάλα της, η Miss Aurora, επιμένει να την προσκαλέσει για μεσημεριανό γεύμα και την παρουσιάζει στη θεία της Mirna, μια παλιομοδίτικη μαγείρισσα, αρκετά τρελή, η οποία της μαθαίνει ότι το κύριο συστατικό για το μαγείρεμα επιδόρπια δεν είναι. ζάχαρη, αλλά αγάπη. Και για αυτό… για αυτό η Φιόνα έχει μεγάλες επιφυλάξεις. Μαζί με τη Fuet, ένα εγκαταλελειμμένο σκυλί και τους φίλους της Max και Carmen, η Fiona θα ανακαλύψει νέα συναισθήματα καθώς ξεκινά μια περιπέτεια αγγειοπλαστικής που αλλάζει τη ζωή.
Η κατάσταση ανεπάρκειας
Θυμήθηκα πρόσφατα μια συνέντευξη στο YouTube από τον Andreu Buenafuente Ραφαέλ ΣανταντρέουΤο Η ιδέα του παρουσιαστή είναι η ιδέα ότι η αυτοβοήθεια δεν μπορεί να υπαγορεύεται από βιβλία που διαβάζονται μόνο από εκείνους που, ακριβώς, δεν είναι ικανοί για αυτοβοήθεια. Η εμπιστοσύνη σε αυτά τα ψευδοφάρμακα είναι θέμα του καθενός και της στιγμής που μπορεί να διανύουμε. Αλλά η αμφιβολία και η κριτική είναι πάντα ωραία ως ένα πρώτο βήμα για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Και αν μπορεί να γίνει μέσω ενός ζουμερού μυθιστορήματος, τότε καλύτερα.
Οι χαρακτήρες των The Deficiency States αναζητούν την ευτυχία με τον δικό τους τρόπο όπως όλοι εμείς. Προσπαθούν να μην υποκύψουν στη ρουτίνα, να ξεφύγουν από τη μετριότητα ή να ξαναχτίσουν τη ζωή τους με λίγο νόημα. Ο Οδυσσέας, που εγκαταλείφθηκε από τη σύζυγό του Πηνελόπη, ζει με τον γιο του Τηλέμαχο. Η Πηνελόπη είναι σχεδιάστρια μόδας που δεν κόβεται τόσο κοντά όσο η συνηθισμένη Πηνελόπη όταν συναντά έναν μνηστήρα.
Ο πεθερός του Οδυσσέα, η σύζυγος του Βίλι, κάνει τη ζωή αδύνατη και εκείνος αναζητά την ευτυχία με αισιοδοξία και μερικές περίεργες ιδέες, όπως η δημιουργία μιας νέας Ακαδημίας για να διδάξει σε μια συμμορία δυστυχισμένων ανθρώπων ότι η ευτυχία είναι, όπως είπε ο Πλάτωνας, στο να κάνεις πράγματα.το καλό Σάτιρα βιβλίων αυτοβοήθειας, διαλογισμός για την ευτυχία, φόρος τιμής στον κλασικό κόσμο... Ναι, όλα αυτά είναι και υπάρχουν στις καταστάσεις έλλειψης.
Αλλά αυτό το μυθιστόρημα είναι, πάνω απ' όλα, ένας ξεκαρδιστικός μύθος για τις αδυναμίες και το μεγαλείο της ανθρώπινης κατάστασης. Η Ángela Vallvey έχει ζουμερή και άμεση πρόζα, μια εκθαμβωτική ποιητική ικανότητα, μια αίσθηση του χιούμορ που μας παρακινεί σε φιλοσοφικό στοχασμό χωρίς να νυστάζουμε, να ανησυχούμε ή να σχολιάζουμε. Ίσως αυτό το βιβλίο δεν μας επιτρέπει να ξέρουμε αν η ευτυχία συνίσταται στο να κάνουμε καλά ή στην ανάπτυξη τις δυνατότητές μας με τη μέγιστη ικανότητα, αλλά μπορεί να μας βοηθήσει να κοιταχτούμε στον καθρέφτη με θάρρος, με την αξιοπρέπεια που απαιτεί η κατάστασή μας.
Το "Deficiency States" είναι βάναυσο. Υπέροχο Valvey.
Με το «The soul of the beasts» διαφωνώ λίγο, η πρόθεση είναι καλή και είναι ιστορικός και παθιασμένη με το θέμα, αλλά είναι ένα από τα πιο δυσκίνητα βιβλία της.
Θα πρόσθετα κι άλλα, όπως το «Kippel and the electronic βλέμμα» που είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία μάλιστα. Γενικά, λατρεύω το Vallvey στις απαρχές του. Έκανε έναν μεταμοντερνισμό στον οποίο έλαμψε πολύ το δαγκωτό του χιούμορ.
Είμαι σεναριογράφος και έχω ήδη πει, έχω πάντα στο μυαλό μου τον Vallvey ανάμεσα στις αναγνώσεις μου. Πώς σχεδίαζε χαρακτήρες, πώς συνέδεε τις αναφορές...
Ευχαριστώ πολύ για τη συνεισφορά σου, Javerit.