Υπάρχουν συγγραφείς με μια απόλυτα κλειστή μέθοδο που τους ευνοεί από δύο πλευρές: κανένα μυθιστόρημα που έχει ξεκινήσει δεν θα καταλήξει να εγκαταλειφθεί σε ένα συρτάρι και η αρετή της τάξης και της οργάνωσης θα τους εξυπηρετήσει για να αντιμετωπίσουν κάθε λογοτεχνική πρόκληση.
Έτσι είναι εύκολο να το καταλάβουμε Κάρμεν Μαρτίν Γκάιτ, ένας από τους πιο λαμπρούς συγγραφείς μας θα συγκεντρώσει περισσότερα από 30 βιβλία και διάφορες αναγνωρισμένες διακρίσεις.
La δικό του συγγραφέα αναγνώρισε σε περισσότερες από μία περιπτώσεις αυτή τη μεθοδολογία που έπλεκε μαζί πριν αναπτύξει το οικόπεδο. Υπάρχουν εκείνοι που μιλούν για να επιτρέψουν μια ορισμένη αυτονομία των χαρακτήρων προς την επίλυση της ίδιας της πλοκής, (έχω ήδη αναφέρει σε περισσότερες από μία περιπτώσεις το γόνιμο Stephen King ως ο μέγιστος εκφραστής αυτής της διαδικασίας) αλλά η αλήθεια είναι ότι, όπως και σε τόσους άλλους τομείς, το σημαντικό δεν είναι η διαδικασία αλλά το καλό αποτέλεσμα.
Και παρ 'όλα, Η Carmen Martín Gaite ήξερε πάντα πώς να παρουσιάζει υπέροχους χαρακτήρες, γεμάτοι, προικισμένοι με μια μοναδική ζωή μεγάλου βάθους που τους έκανε να ξεχωρίζουν πάνω από την ίδια την αφηγηματική πρόταση.
Το αποτέλεσμα, παρά το γεγονός ότι δεν είναι συγγραφέας συνεχώς αφοσιωμένος στη φανταστική αφήγηση, είναι ότι η βιβλιογραφία του συγγραφέα μας προσφέρει μια πιστή ματιά του βαθύτερου και πιο υπαρξιστικού συναισθήματος μπροστά σε κάθε είδους κοινωνικές αντιξοότητες που καταπιέζουν ή περιορίζουν τις ελευθερίες.
Τα κορυφαία 3 καλύτερα μυθιστορήματα της Carmen Martín Gaite
Ανάμεσα στις κουρτίνες
Αυτό το μυθιστόρημα του 1957 συνθέτει ένα συναρπαστικό πορτρέτο της μεταπολεμικής ισπανικής νεολαίας. Ανάμεσα σε κανόνες, ηθικές κατευθυντήριες γραμμές και έθιμα που επιβάλλονται ό,τι κι αν γίνει, μόνο η ψυχή των νέων μπορεί να παρουσιάσει μια ανατρεπτική πραγματικότητα, τουλάχιστον όσον αφορά τις επιθυμίες, τις αντιφάσεις, την αντίθεση μεταξύ της επιθυμίας για ελευθερία και των περιορισμών αυτών των 50s.
Μπαίνουμε σε ένα Ινστιτούτο στο οποίο ο Πάμπλο Κλάιν επιστρέφει ως δάσκαλος αφού έπρεπε να φύγει από το σπίτι του για να καταλήξει να μαυρίζει σε απομακρυσμένα μέρη.
Η συνέργεια μεταξύ του δασκάλου και των μαθητών γίνεται ένας μικρός κόσμος ελευθερίας, μαθητές όπως η Ναταλία ξεχωρίζουν ως ένας από αυτούς τους εσωστρεφείς και κριτικούς χαρακτήρες, σαν αντίγραφο της ίδιας της συγγραφέα που, μόλις απελευθερώθηκε από τον συντηρητισμό, χάρη στη νέα της δασκάλα, εκθέτει ολόκληρο το συναίσθημα μιας ισπανικής νεολαίας που απήχθη στη μέση μιας Ευρώπης που κοιτούσε προς τη νεωτερικότητα.
Τα ομόλογα
Ένα λαμπρό βιβλίο ιστοριών στην υπηρεσία της πρόθεσης του συγγραφέα να βάλει τους χαρακτήρες πάνω από όλα. Πρωταγωνιστές διαφόρων ιστοριών για μεμονωμένα σύμπαντα και σύγκρουσή τους με κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση.
Παράλληλες ζωές ανάμεσα σε παγιωμένους γάμους, απουσίες, αισθήματα ενοχής και αναζητήσεις λύτρωσης με τον εαυτό του. Οι δεσμοί είναι έθιμα, αυτό που αναμένεται από κάποιον ως ανάληψη οποιουδήποτε πεπρωμένου.
Η ελευθερία έχει υψηλό τίμημα, η πραότητα κρύβει τα άκρα της προσωπικότητας, θεμελιώδη άκρα για να ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι.
Το πίσω δωμάτιο
Ένα μυθιστόρημα με το οποίο ο συγγραφέας κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Αφήγησης το 1978. Αν και τελικά το μυθιστόρημα αποδεικνύεται μια μαρτυρία, ένα δοκίμιο, μια αφήγηση στα μισά του δρόμου μεταξύ των ονείρων του συγγραφέα και του αιθέριου κόσμου των ιστοριών του.
Ένας συγγραφέας στο τέλος είναι η προσωπική του αποσκευή. Πέρα από την ενσυναίσθηση με τους χαρακτήρες των άλλων ανθρώπων, στο τέλος πάντα επικρατεί η φωνή του συγγραφέα, με το χτύπημα της σκέψης του, με πινελιές σε απρόσμενες στιγμές, ένα παλιό κόλπο στο οποίο ο συγγραφέας καμουφλάρεται στην ιστορία.
Στην περίπτωση της Κάρμεν, πάντα βαθιάς αφηγήτριας, θα κατέληγε να αφήσει την ψυχή της σε άθλια κατάσταση και σε αυτό το μυθιστόρημα το εξομολογείται με κάποιο τρόπο. Μια ιστορία γνησιότητας και ουσιαστικής λογοτεχνίας.
