Η βρώση του απείρου μπορεί να είναι μία από τις πιο ανταποδοτικές και ταυτόχρονα πιο ανησυχητικές δραστηριότητες. Ξαπλωμένος στο γρασίδι ενός λιβαδιού, χωρίς τεχνητή μόλυνση, μπορείς να νιώσεις σαν ο αστροναύτης που έχει βγει για να πραγματοποιήσει μια συντήρηση στο πλοίο, ή σαν τον Θεό την ημέρα που ξεκίνησε να δημιουργήσει το σύμπαν, ή ως τον πιο ασήμαντο από τα όντα από τον πιο απομακρυσμένο κόσμο ...
Μην μου πείτε ότι δεν ακούγεται τόσο υπέροχο όσο ενοχλητικό.
Ως εκ τούτου, η εξέταση του χώρου ως σκηνικού για ένα μυθιστόρημα προϋποθέτει ήδη μια προστιθέμενη αξία που μπορεί να οδηγήσει σε μια ιστορία επιβίωσης, ή υπαρξιστικής, ή επιστημονικής φαντασίας και γιατί όχι…, ακόμη και στην αγάπη.
Το πρόβλημα είναι ότι μόλις αρχίσουμε να διαβάζουμε το θέμα, η τραγωδία διαφαίνεται έντονα. Οι αστροναύτες Κάρις και Μαξ έχουν μείνει αμέτοχοι, σε ένα χώρο που τους λικνίζει απαίσια ανάμεσα στις μαύρες φούστες του.
Εκείνος ο χρόνος είναι σχετικός εκεί πάνω, το γνωρίζουμε ήδη. Το έπος του Οδύσσεια στο διάστημα του Άρθουρ Κ. Κλαρκ, που αναθεώρησα πρόσφατα, ήταν ήδη άφθονο σε αυτήν την ιδέα ενός χρονοδιαγράμματος, όπως το ξέρουμε, που καταστράφηκε από έναν αιθέρα που κατανοεί ελάχιστα τους νόμους ενός απλού μπλε πλανήτη.
Κι όμως ο Κάρις και ο Μαξ γνωρίζουν τι ώρα είναι εκεί πάνω, σε εκείνο τον μαύρο χώρο με μακρινές λάμψεις και χωρίς κανένα ρολόι να το κυβερνά.
Έχουν οξυγόνο για 90 λεπτά ... Καθώς οι καλοί επιστήμονες κάνουν τους υπολογισμούς τους γρήγορα και καταφέρνουν να διευκρινίσουν ότι μαζί δεν έχουν την ευκαιρία να επιστρέψουν στο ζεστό μπλε καταφύγιο που φαίνεται κοντά και μακριά ταυτόχρονα.
Ποιος από τους δύο αστροναύτες μπορεί να έχει αυτήν την ευκαιρία; Γιατί ο ένας θα άφηνε την τελευταία του πνοή ζωής υπέρ του άλλου;
Υπάρχουν τόσες ερωτήσεις όσες απαντήσεις σε αυτό το μυθιστόρημα. Και όλοι έχουν κάτι που δυσκολεύει την κατάποση του σάλιου. Και ίσως το επόμενο καλοκαίρι, όταν ξαπλώσετε για να δείτε τον ουράνιο τρούλο γεμάτο αστέρια, να αναζητήσετε κάποιον άλλο εκεί ...
Τώρα μπορείτε να αγοράσετε το μυθιστόρημα Αγγίξτε τα αστέρια, Το βιβλίο της Katie Khan, εδώ: