Η τελική αιτία όλων των φόβων είναι ο θάνατος. Το γεγονός ότι γνωρίζουμε ότι είμαστε θνητοί, αναλώσιμοι, ληγμένοι μας οδηγεί μέσω της λογικής και της συνείδησης σε όλους τους φόβους που μπορεί να τρέφουμε ή να αναπτύξουμε. Και με αυτό ο Χαβιέ Μπεριστέιν παίζει σε μια μεταφορά για τον θάνατο όλων, συγκεντρωμένο σε ένα ανώνυμο θαμμένο πτώμα. Η τελική κρίση δεν υπαγορεύει πάντα τις τελικές προτάσεις...
Πόσο δυσοίωνο μπορεί να υπάρχει σε έναν άνθρωπο που είναι άδοξα θαμμένος χωρίς μια ταφόπλακα για να σηματοδοτήσει το όνομά του προς αυτή την ψεύτικη αιωνιότητα από μάρμαρο; Ποια μυστικά θα μπορούσαν να ήθελαν να κρύψουν κάτω από τη γη ενός μοναχικού τάφου;
Ένας χαρακτήρας που φαίνεται πως ήθελε να διαγράψει από τη λαϊκή φαντασία. Θαμμένος, ίσως, αναζητώντας την προστασία του Θεού, ώστε να μπορεί να κρατήσει την ατυχή μνήμη του και την κακή επιρροή του μόνο ασφαλή από σκουλήκια και αποσύνθεση.
Το πέρασμα του χρόνου μοιάζει να σβήνει όλα τα ίχνη του ανώνυμου πτώματος. Αλλά στα παρασκήνια πολλοί ξέρουν, θυμούνται ακόμα...
Υπήρχε βία, υπήρχε τρέλα και απόλυτη αφοσίωση στο κακό. Το πρόβλημα είναι ότι τώρα ο Julián θέλει να μάθει, θέλει να μπορεί να διακρίνει τους λόγους μιας τέτοιας εγκατάλειψης στη λήθη. Τα 50 χρόνια είναι πολλά, αλλά το παρελθόν μπορεί πάντα να αφαιρεθεί. Μόλις αναστηθούν οι μνήμες στο παρόν, όταν αφαιρεθεί η γη κάτω από την οποία κρυβόταν η κοινή συνείδηση, νέα τέρατα μπορούν πάντα να ξυπνήσουν.
Αυτό που θα συμβεί τότε μπορεί να μην αντισταθμίσει. Είναι περισσότερο από πιθανό η αλήθεια να έμενε πάντα θαμμένη σε αυτόν τον κάτω κόσμο που μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει λίγα μέτρα κάτω από τη γη. Αλλά υπάρχει κάτι ακαταμάχητα μαγνητικό σε όλη την αλήθεια, και καθώς ο Julián πλησιάζει όλο και περισσότερο, αναγκάζεται να συνεχίσει, ό,τι κι αν συμβεί.
Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο καθαρτήριο: χαμένες ψυχές, το τελευταίο μυθιστόρημα του Χαβιέ Μπεριστέν Λαμπάκα, εδώ: