Αυτό ήκύριος δάσκαλος του José Luis Sampedro Είναι ένα μυθιστόρημα που ο καθένας πρέπει να διαβάσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του, όπως λένε για τα σημαντικά πράγματα.
Κάθε χαρακτήρας, ξεκινώντας από τη γυναίκα που συγκεντρώνει το μυθιστόρημα και που τυχαίνει να λέγεται με διάφορα ονόματα (ας μείνουμε με τον Γκλάουκα) μεταδίδει την αιώνια σοφία κάποιου που θα μπορούσε να έχει ζήσει αρκετές ζωές.
Μια νεανική ανάγνωση, όπως ήταν στην πρώτη μου ανάγνωση, σας δίνει μια διαφορετική προοπτική, ένα είδος αφύπνισης σε κάτι περισσότερο από τις απλές (καθώς και αντιφατικές και φλογερές) τάσεις εκείνης της περιόδου πριν από την ωριμότητα.
Η δεύτερη ανάγνωση σε ηλικία ενηλίκων σας μεταφέρει μια όμορφη, ευχάριστη, συγκινητική νοσταλγία, για το τι ήσασταν και τι σας έμεινε να ζήσετε.
Φαίνεται περίεργο ότι ένα μυθιστόρημα που μπορεί να ακουστεί ιστορικό μπορεί να μεταδώσει κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;
Χωρίς αμφιβολία, το σκηνικό μιας υπέροχης Αλεξάνδρειας τον τρίτο αιώνα είναι ακριβώς αυτό, ένα τέλειο σκηνικό όπου ανακαλύπτεις πόσο μικροί είμαστε σήμερα άνθρωποι από τότε.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερο έργο για να συμπάσχουμε με τους χαρακτήρες του με ουσιαστικό τρόπο, μέχρι τα βάθη της ψυχής και του στομάχου. Είναι σαν να μπορείς να κατοικήσεις στο σώμα και στο μυαλό του Γλαύκα, ή του Κρίτο με την ανεξάντλητη σοφία του, ή του Αχράμ, με την ισορροπία της δύναμης και της τρυφερότητάς του.
Για τα υπόλοιπα, πέρα από τους χαρακτήρες, οι λεπτομερείς πινελιές της ανατολής του ήλιου πάνω από τη Μεσόγειο, που εξετάστηκαν από έναν ψηλό πύργο, ή η εσωτερική ζωή της πόλης με τις μυρωδιές και τα αρώματά της είναι επίσης εξαιρετικά απολαυστικές.
Εάν δεν είχατε τη χαρά να διαβάσετε το La Vieja Sirena ακόμα, μπορείτε εύκολα να το βρείτε εδώ: