Πρέπει να πιστέψουμε. Αυτη ειναι Η ερωτηση. Σωστό ή λάθος, αλλά πρέπει να πιστεύουμε σε κάτι.
Αυτή είναι η πρώτη ιδέα στην οποία μας ωθεί η Μάρτα, η δυστυχισμένη πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας. Η ίδια φροντίζει να μας ενημερώνει για τη ζωή της, με εκείνη την αξιοπιστία και την εγγύτητα που προσφέρει το πρώτο πρόσωπο του κεντρικού αφηγητή.
Η Μάρτα είχε όνειρα, επιθυμίες, ελπίδες. Θα μπορούσε να ήταν μια σπουδαία χορεύτρια, μια από αυτές που απέσπασαν το χειροκρότημα από περίπτερα περίφημα, κορεσμένα από τα αρώματα των ακριβών αρωμάτων. Τώρα όλα αυτά είναι απλώς ένα αποσυντεθειμένο όνειρο του παρελθόντος που δεν ήταν.
Και παρόλο που το παρελθόν είναι πάντα παρελθόν, αυτό που δεν υπήρξε ποτέ κρύβει την πίκρα ενός παρόντος χωρίς πόνο ή δόξα.
Φουσκωμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους της, ο κόσμος πέρα από το ματάκι της πόρτας της δεν της προσφέρει τίποτα ενδιαφέρον.
Όμως η Μάρτα έχει ανθρωπιά, απομεινάρια της τουλάχιστον. Έτσι, όταν πρέπει να δώσει το χέρι σε έναν γείτονα που πρόκειται να φύγει από αυτόν τον κόσμο, το κάνει χωρίς να το σκεφτεί δύο φορές. Αυτή η υποστηρικτική λεπτομέρεια την οδηγεί σε έναν παράξενο κόσμο. Το σπίτι του γείτονά της όπου την οδηγεί αφού την προσέχει κρύβει ένα εξαιρετικό μυστικό ή τουλάχιστον αυτό ερμηνεύει η Μάρτα.
Αυτό ήταν το να πιστεύεις σε κάτι. Μια μισάνοιχτη πόρτα αποκαλύπτει ένα κρεβάτι..., πάνω του φαίνεται ένα κεφάλι με μακριά ξανθά μαλλιά, σαν κρυμμένο από το φως και τον κόσμο.
Τελικά ο γείτονας πεθαίνει και ο ιδιοκτήτης των ξανθών μαλλιών μένει σε ένα κενό ανυπαρξίας. Ο γιος του γείτονά του δεν ξέρει τι λέει η Μάρτα όταν ρωτάει τι απέγινε εκείνη η άλλη γυναίκα που έμενε στο σπίτι της μητέρας του...
Όμως η Μάρτα πιστεύει σε αυτό που είδε. Και μόλις επιστρέψει στον κόσμο μέσω αυτής της νοσηρής περιέργειας, η Μάρτα θα είναι πρόθυμη να κάνει τα πάντα για να αποκαλύψει την αλήθεια της... Αυτό που δεν μπορούσε να φανταστεί είναι ότι αυτή η τρελή περιέργεια θα την επαναφέρει στη ζωή σε όλες τις πολλές πτυχές της.
Τώρα μπορείτε να αγοράσετε το μυθιστόρημα La somnambula, το νέο βιβλίο του Μικέλ Μολίνα, εδώ: