Αυτό δεν είναι το πρώτο μυθιστόρημα που παρουσιάζει την ιδέα του τέλους του ανδρικού φύλου στην ανθρωπότητα. Η ιδέα φαίνεται να έχει μια δυσοίωνη λογοτεχνική απήχηση στην πρόσφατη λογοτεχνία. Το τελευταίο μυθιστόρημα του Ναόμι Άλντερμαν έδειχνε εκείνο το τέλος του ανθρώπου, που υλοποιήθηκε από την ίδια την εξέλιξη.
Παρόλο που δεν χρειάζεται να ανησυχείτε, είναι απλώς μια περίεργη ιδέα που μου ήρθε όταν συνάντησα αυτά τα δύο τρέχοντα μυθιστορήματα που αντιμετωπίζουν αυτήν την φιναλιστική ιδέα από το ένα ή το άλλο επίπεδο. Γιατί η αλήθεια είναι ότι στο βιβλίο Το τέλος του ανθρώπουτου Αντόνιο Μέρκερο, η προσέγγιση είναι μόνο μια μεταφορά, μια υπερβολή για να ανοίξουμε τον εαυτό μας σε πολύ μοντέρνες προσεγγίσεις στις μέρες μας σχετικά με τη σεξουαλική ελευθερία που επεκτείνεται σε όλους τους τομείς, επίσης στην ταυτότητα ως άτομο.
Ο Κάρλος Λούνα, αστυνομικός, γνωρίζει ότι μια μέρα έπρεπε να συμβεί. Η εσωτερική της ταυτότητα είναι διαφορετική και η αλλαγή της σε Σοφία Λούνα είχε ήδη υλοποιηθεί στο μυαλό της εδώ και χρόνια. Παρά το επίπονο έργο της κοινωνικής συνείδησης, δεν είναι ποτέ εύκολο να αποκαλύψετε την πραγματικότητά σας όταν διαφέρει από τη μετριότητα, ακόμη περισσότερο ανάλογα με τους κύκλους, τους τόπους ή τα επαγγέλματα.
Αλλά ο Κάρολος το κάνει. Μια μέρα φεύγει από το σπίτι του για να δουλέψει με την περούκα του, έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα.
Τότε η μοίρα του προσφέρει μια απροσδόκητη ανάπαυλα. Όταν φτάνει στο αστυνομικό τμήμα, στην ομάδα ανθρωποκτονιών του, όλοι είναι αναστατωμένοι με τον πρόσφατο φόνο ενός νεαρού άντρα, γιου ενός γνωστού συγγραφέα.
Ένα μοναδικό λογοτεχνικό κοκτέιλ στο οποίο προχωράμε παγιδευμένοι και από τις δύο πλευρές της ιστορίας, τη διερεύνηση της υπόθεσης του νεκρού νεαρού άνδρα και την προσαρμογή της Σοφίας στο νέο της καθεστώς, έναν μοναδικό χώρο στον οποίο θα πρέπει να ζήσει, ακόμη και με ο σύντροφός της και πρώην εραστής της, καθώς ξεπερνά τη μετάβασή της από την πατρότητα στη μητρότητα ενός εφήβου, ως μπερδεμένη ή περισσότερο από εκείνη.
Η προσέγγιση αυτής της ιστορίας είναι σίγουρα ασυνήθιστη, αν και στο βάθος υπάρχει κάτι που ενώνει αυτό το αστυνομικό μυθιστόρημα με πολλά άλλα του είδους, αυτή τη σκοτεινή πλευρά του ερευνητή, αυτή την πτυχή της αποκόλλησης από τον κόσμο που τον περιβάλλει, αυτό το αίσθημα εξάντλησης ..., αναμφίβολα ένας σύνδεσμος με τον πιο καθαρότερο του είδους, έτσι ώστε η αντίθεση να μετριάσει λίγο.
Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο Το τέλος του ανθρώπου, το πρώτο μυθιστόρημα του Antonio Mercero, εδώ: