Τον τελευταίο καιρό βρίσκω πολύ καλά βιβλία με παραμύθια. Είτε είναι σύμπτωση είτε όχι, για μένα σημαίνει επανεκκίνηση αυτού του αφηγηματικού στυλ. Τρέχοντα βιβλία όπως Η ακουστική των ιγκλού, από την Almudena Sánchez, ή Νυχτερινή μουσική του John Connolly είναι ξεκάθαροι εκφραστές αυτής της εμφάνισης, τουλάχιστον στη βιβλιοθήκη μου, της σύντομης αφήγησης.
Αλλά και ως προς το θέμα αυτού βιβλίο Πώς σκέφτονται οι πέτρες;, ανακαλύπτεται επίσης ένα θεματικό σημείο συντονισμού. Μοιάζει σαν η ιστορία να βρήκε στο υπαρξιακό, στο βαθύ και σε ένα ελαφρύ κόσκινο φαντασίας ένα μεγάλο εύφορο πεδίο όπου να επεκτείνει τις δημιουργίες όλων αυτών των συγγραφέων.
Αξιοσημείωτη είναι, πάνω από όλα, η αρμονία μεταξύ της Brenda Lozano και της προαναφερθείσας Almudena Sánchez. Και οι δύο περιβάλλουν το υπερβατικό ζήτημα της μοιρολατρίας ως ένα πεπρωμένο που είναι δύσκολο να αποφευχθεί για τον άνθρωπο, αλλά το στολίζουν με λαμπρές φανταστικές ή ονειρικές νότες που μοιάζουν να προσφέρουν φαντασία και φαντασία, μυθοπλασία εν ολίγοις, ως ένα νησί στο οποίο ηρεμεί την ψυχή.
Το How Stones Think, με την έκκλησή του σε έναν αγενή, αδρανή λυρισμό, ίσως σε μια σκληρή μεταφορά για τον άνθρωπο ως βράχο, προσφέρει ένα πρίσμα με το οποίο ξεκινάμε να διαβάζουμε πραγματικά σενάρια στα οποία εμφανίζονται λάμψεις φαντασίας ή μυστηρίου, μια φαντασίωση και ένα μυστήριο που σχετίζεται περισσότερο με την παραξενιά του ανθρώπου, με την ιδιαιτερότητα της ύπαρξης και την ιδιαιτερότητα της ύπαρξης.
Χαρακτήρες με στενές ζωές και μοναδικές προοπτικές για τον κόσμο στον οποίο ζουν, όπως αυτές οι περιπλανώμενες σκέψεις που σου έρχονται από καιρό σε καιρό, μόλις πετάξεις το κοστούμι σου και επιστρέψεις στο να είσαι αυτό το παιδί…
Τώρα μπορείτε να αγοράσετε τον όγκο των ιστοριών Πώς σκέφτονται οι πέτρες;, το νέο βιβλίο της Brenda Lozano, εδώ: