Αν ο Ντύλαν κέρδιζε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, η Σαμπίνα θα έπρεπε ήδη να έχει, τουλάχιστον, το υψηλότερο βραβείο στα ισπανικά γράμματα. Γιατί ελλείψει δυνατής φωνής, οι αριστοτεχνικοί στίχοι του καταλήγουν να εναρμονίζονται απόλυτα με αυτό που φτάνουν οι φωνητικές του χορδές. Ένα μουσικό παράδοξο που το κάνει μεγαλύτερο αν είναι δυνατόν. Στη φωνή του τραγουδιστή-τραγουδοποιού, γιατί ναι, η μαγική αίσθηση μιας ιστορίας ζωής μεγάλου μεγέθους που σε φτάνει με την αποτελεσματικότητα του σκοπευτή των ρίμων που είναι.
Όπως είπε ο ίδιος ο Sabina για μια παράσταση που πήγε με τον Javer Krahe. Ο παλιός του φίλος σηκώθηκε για το δεύτερο τραγούδι, με το επιχείρημα ότι δεν είχε νόημα, ότι ο τραγουδιστής ήξερε να τραγουδάει. Σε αυτό αναφερόταν αυτός ο δάσκαλος και αυτό είναι που το κάνει ακόμα μεγαλύτερο.
Κάθε φράση είναι μια συναρπαστική ομοιοκαταληξία φορτωμένη με αρώματα, συναισθήματα και λυρισμό που αιχμαλωτίζει σαν σονέτα που νανουρίζουν την ψυχή στον οργανικό ήχο που παίζει. Γιατί και οι καλύτεροι στίχοι που γράφτηκαν ποτέ καταλήγουν να χορεύουν με μουσική που φέρνουν επίσης μούσες που κανείς άλλος δεν φτάνει.
Τα 5 κορυφαία προτεινόμενα τραγούδια από τον Joaquín Sabina
ψάρια της πόλης
Ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσετε το εύρος της μουσικής της Sabina, εκτός από το να πλησιάσετε το τραγούδι, είναι να σταματήσετε σε έναν από τους πιο ένδοξους στίχους του. Σε αυτή την περίπτωση θα ήταν:
«Και αψηφώντας τα κύματα χωρίς πηδάλιο ή τιμονιέρη
Για τα όνειρά μου πάει, φως των αποσκευών
Με λίγα λόγια, η καρδιά μου που ταξιδεύει
Αθλητισμός τα τατουάζ ενός παλιού παρελθόντος
Από ένα ιστιοφόρο στην επιβίβαση σε ένα, από ένα δεν θέλω να σ'αγαπώ»
Ποιος έκλεψε τον Απρίλιο;
Από τότε που η Σαμπίνα τραγούδησε με μελαγχολία μεταμορφωμένη στον μήνα Απρίλιο, καμία άνοιξη δεν ήταν ποτέ η ίδια...
«Στο χάνι της αποτυχίας
Όπου δεν υπάρχει άνεση ή ασανσέρ
Άστεγοι και υγρασία
μοιράζομαι στρώμα
Κι όταν περνάει στο δρόμο
ζωή σαν τυφώνας
Ο άντρας με το γκρι κοστούμι
Βγάζει ένα βρώμικο ημερολόγιο από την τσέπη του.
και ουρλιάζουν
Ποιος έκλεψε τον Απρίλιο!
Πώς μπόρεσε να μου συμβεί αυτό?
Ποιος έκλεψε τον Απρίλιο!
Το κράτησα στο συρτάρι
Πού να κρατήσω την καρδιά μου;
Ένας από τους Ρωμαίους
Όταν είσαι ακόμα παιδί ακούς ένα τραγούδι σαν αυτό και σου ξεφεύγουν πολλές αποχρώσεις. Το αστείο είναι ότι μετά από χρόνια καταλαβαίνω τα πάντα και έριξα ένα δάκρυ που δεν το κατάλαβα νωρίτερα.
«Ήταν μια βασική προϋπόθεση να οργανωθεί καλά η λειτουργία
Να μπω στο ασπρόμαυρο μισοσκόταδο του μη-κάνω
Και ενώ στο τσίρκο ένα λιοντάρι τσιμπολόγησε έναν Χριστιανό
Το κορίτσι άφησε τον εαυτό της να φιληθεί για να μην την πιάσει ο αδερφός της
Αν έκαναν πρεμιέρα την Κλεοπάτρα και ζητούσαν την κάρτα
Φορούσα γραβάτα και αλοιφή που γιατρεύει την ακμή
Μέχρι που εκείνο το ποδήλατο από την παιδική μου ηλικία τελείωσε τα φρένα
Και στην ταινία που ανέβασαν μετά, οι καλοί δεν κέρδισαν ποτέ».
Αρνούμαι τα πάντα
Από την άρνηση των πάντων, ακόμα και την αλήθεια, γεννήθηκε ένα από τα βιβλία που κατά καιρούς εκδίδει και η Σαμπίνα. Σε αυτή τη δήλωση ενώπιον της κοινής γνώμης και της δίκης του ευρύτερου κοινού, ο θρύλος απογυμνώνεται και εκθέτει όλα τα κίνητρά του στο ωμό.
«Αν είναι να με πληγώσει
Ξέρω τι μου ταιριάζει
Έχω απογοητεύσει τους πάντες
ξεκινώντας από εμένα
Δεν είμαι ανοιχτό βιβλίο
ούτε ποιος φαντάζεσαι
Κλαίω με το πιο cheesy
Ταινίες αγάπης
Με έδιωξαν από τα μπαρ
Τι φορούσε στο γραφείο;
και μια λατινική Venus
Μου έδωσε τις τελευταίες ιεροτελεστίες»
Έτσι είμαι χωρίς εσένα
Περιέργως, είναι ένα τραγούδι του οποίου οι στίχοι χάνουν την ισχύ τους για τις νέες γενιές. Αλλά ο τόνος τα λέει όλα και η ανάγκη να εμβαθύνουμε στο πλαίσιο για τις πραγματικότητες εκείνου του XNUMXου αιώνα, τώρα τόσο μακριά.
Ηττημένος σαν γέρος που χάνει το φροντιστήριο
Μυστικό σαν το φιλί του συνταγματάρχη
Ύπουλος σαν το Λαούτο, όταν ήμουν το Λαούτο
Ανήσυχο σαν κτηνοτρόφος σε οίκο ανοχής
Περιπλανώμενος σαν ταξί στην έρημο
κάηκε σαν τον ουρανό του Τσερνομπίλ
Σαν ποιητής στο αεροδρόμιο
Είμαι έτσι
Έτσι είμαι, χωρίς εσένα