Χωρίς αμφιβολία, ο κινηματογράφος είναι μια έβδομη τέχνη χάρη σε τύπους σαν Κιούμπρικ. Ένας σκηνοθέτης που δεν αρκέστηκε στο να αφηγηθεί μια ιστορία, αλλά μάλλον διερεύνησε τις άπειρες δυνατότητες των ταινιών του από το αυστηρά αφηγηματικό στο συναισθηματικό και το ψυχολογικό. Και το έκανε μέσα από σχέδια, προσεγγίσεις, εφέ, φωτογραφίες ή διαλόγους. Γιατί είναι αλήθεια ότι μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σε διάφορα είδη όπως Espartaco, Lolita ή ακόμα και Resplandor βασίζονται σε πιο κοινά σενάρια. Αλλά ο πιο αναγνωρίσιμος Κιούμπρικ ανακαλύπτεται σε άλλα είδη πιο μετακινηματογραφικών ταινιών, θα μπορούσαμε να πούμε.
Το να είσαι avant-garde δεν είναι εύκολο σχεδόν σε κανέναν κλάδο. Το θέμα έχει κάτι από ασταθές γίγνεσθαι, δημιουργικότητα και ιδιοφυΐα μπροστά από ιδέες και δομές. Υποθέτω ότι εννοείται μια φυλή που μας εμφανίζεται αλματωδώς. Με το χτύπημα ενός έξυπνου έργου που καταλήγει να αποφέρει καρπούς, αφήνοντας στη λήθη άλλα που θα μπορούσαν να απορριφθούν επειδή δεν συνέβαλαν τίποτα σε αυτήν την επικίνδυνη κατεύθυνση της συνεχούς εξέλιξης προς νέα μονοπάτια.
Αλλά έτσι αποκτάς μια σφραγίδα ανάμεσα στους μεγάλους. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τον Kubrick να γυρίζει μια σειρά ή να υποτάσσεται στις επιταγές οποιουδήποτε πιο αναγνωρίσιμου είδους φιλμογραφίας, ο Kubrick εξερεύνησε νέους δρόμους για να μπορούμε επιτέλους να δούμε τα έργα του ακόμα και σήμερα με τις μέγιστες δόσεις έκπληξης και επικαιρότητας. Κάτι σαν το παράδοξο να μιλάς για κλασικούς κινηματογράφους πάντα στο προσκήνιο.
Οι 3 καλύτερες ταινίες του Stanley Kubrick
2001. A Space Odyssey
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Πρόσφατα μιλούσα με έναν φίλο για τις καλύτερες ταινίες επιστημονική φαντασία πάνω από το διάστημα. Καταλήξαμε να υποκύψουμε στο πιο πρόσφατο «Interstellar» του Κρίστοφερ Νόλαν και στην Οδύσσεια του Κιούμπρικ ως οι πιο αξιόλογοι σε έναν σκληρό αγώνα για να είμαστε σίγουρα οι καλύτεροι.
Και είναι αλήθεια ότι σήμερα η Οδύσσεια μπορεί να υποτιμηθεί λόγω των περιορισμών των ειδικών εφέ της στιγμής. Αλλά χωρίς αμφιβολία είναι εκείνο το αριστούργημα γεμάτο ανησυχητικές ιδέες για χωροχρονικά παράδοξα, σκουληκότρυπες που καταφέρνει να πετύχει την αξία του μυθιστορήματος από Arthur C. Clarke στην πλοκή αλλά αυτό το ξεπερνά με το συγκλονιστικό ανθρωπολογικό του όραμα που ξεχειλίζει από σασπένς για τη δική μας ύπαρξη.
Δεν βιαζόταν να μπω σε εκείνη την αυγή του ανθρώπου από τον μονόλιθο ικανό να ξυπνήσει τη σπίθα, την αλλαγή. Μας παίρνει επίσης χρόνο για να ανακαλύψουμε τον αστροναύτη που χάθηκε στο πυρηνικό του άσπρο δωμάτιο, αφημένος στην τύχη του, γερνάει ειρηνικά σε εκείνο το παράξενο μέρος ως μια αλληγορία του πιο υπερβατικού θανάτου που έχει τεθεί ποτέ. Μια μαγνητική ταινία που απαιτεί μια ορισμένη παράλληλη ενδοσκόπηση από τον θεατή. Δεν είναι πάντα η καλύτερη μέρα για να το δεις. Όταν όμως κάποιος είναι έτοιμος, με αυτόν τον επιπλέον χρόνο που μας στερείται καθημερινά όλο και περισσότερο σε ταινίες, σειρές ή βιβλία, καταλήγει να απολαμβάνει μια εμπειρία που ξεπερνά το κινηματογραφικό.
Το μηχανικό πορτοκαλί
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Αν ο Tarantino σήμερα δικαιολογεί τη βία και ακόμη και μια πλοκή για να πολιτογραφήσει μια από τις πιο αναγκαστικά αποσυρμένες από το ανθρώπινο ρεπερτόριο στην κοινωνική σφαίρα, ο Kubrick εμβαθύνει συχνά σε αυτή την άναρχη αίσθηση της βίας ως κανάλι έκφρασης του εγώ.
Είναι αλήθεια ότι στην περίπτωση αυτής της ιστορίας, που είχε προηγουμένως φανταστεί Άντονι ΜπέρτζεςΧωρίς αμφιβολία, οι παθολογικές σηματοδοτούν αυτή τη μηδενιστική γεύση, αυτή την εχθρότητα προς τους άλλους που δεν βρίσκει περισσότερο νόημα από αυτό μιας ψυχιατρικής ανάλυσης που δείχνει τον δυστοπικό της ολοένα και πιο ατομικιστικής κοινωνίας μας. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η ταινία προβάλλεται στη δεκαετία του 90 από τη δεκαετία του 60. Και αφού κάθε δημιουργός σαρώνει τον ορίζοντα με αυτή τη μοιρολατρία που οδηγεί τουλάχιστον στην αποκάλυψη, δεν θα περίμενε κανείς τίποτα άλλο.
Το θέμα είναι να παρατηρήσουμε στον Άλεξ, τον πρωταγωνιστή και αρχηγό της συμμορίας του, εκείνο το ανθρώπινο ον αποφορτισμένο από τη συνείδησή του. Και από εκεί εξετάζουμε τις πιθανότητες η ανισορροπία, η διαταραγμένη συνείδηση ή οτιδήποτε άλλο την κινεί να «ανακατευθυνθεί» προς την ιδέα του καλού πολίτη. Στην προσπάθεια βρίσκεται η συντήρηση μιας ταινίας που μας προκαλεί ρίγη, που μας αναστατώνει αλλά που προσαρμόζεται ως μια βόλτα στις χειρότερες κολάσεις της ανθρώπινης θέλησης όταν διοχετεύεται προς το άνετο κακό και την παράλληλη καταστροφή του.
Το μεταλλικό μπουφάν
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Αυτός εδώ το τουφέκι μου, εδώ το πιστόλι μου! Η εικόνα της αδέξιας νεοσύλλεκτης που είναι εκτός ελέγχου στο μπάνιο. Οι ταπεινώσεις πέρα από την τυπική σπαρτιατική εικόνα. Η επίσημη εικόνα του πολέμου του Βιετνάμ πάντα προσπαθούσε να ξεπλύνει την εικόνα των αξιότιμων στρατιωτών του που προσπαθούσαν να απελευθερώσουν τον κόσμο.
Ο Κιούμπρικ κουνά το θέμα της στρατιωτικής οργάνωσης και της συμπεριφοράς των στρατιωτών στον πόλεμο, αφού έχουν εκπαιδευτεί στην υποτίμηση της ζωής. Ανάμεσα σε ταπεινώσεις, παρατσούκλια και σανμπενίτο, αυτοί οι στρατιώτες έρχονται στο μέτωπο ικανοί για οτιδήποτε. Ο εχθρός είναι ο οποιοσδήποτε και η σκανδάλη μπορεί να εκτοξευθεί εύκολα όταν δεν υπάρχουν άλλοι ενδοιασμοί.
Στο τέλος, πέρα από το βλέμμα των χιλιάδων μέτρων που έχει απομείνει σε κάθε στρατιώτη που μπόρεσε να δει από κοντά τη φρίκη, η ψυχή αντέχει να συνεχίσει να πυροβολεί αδιακρίτως. Γιατί το μόνο που έχει σημασία είναι να μείνεις ζωντανός.
2 σχόλια για "Οι 3 καλύτερες ταινίες του Stanley Kubrick"