Ο φόβος έκανε το σασπένς σαν μια δημιουργική εξάχνωση. Ο Χίτσκοκ είχε αυτό το χάρισμα για την αναδημιουργία κάθε φόβου μεταξύ συμβόλων που συνδέονται με το υποσυνείδητο και ανυποψίαστων ανατροπών των πλοκών του. Ένας βιρτουόζος που του λείπουν πολύ τα χρώματα. Ειδικά για να είχε συνοψίσει την τέχνη του με την εξέλιξη ενός κινηματογράφου που ήταν πάντα βελτιωμένο τεχνικά αλλά χρειαζόταν ακόμα έξυπνες προτάσεις.
Μας μένουν όμως αξέχαστες ταινίες φορτωμένες με σκηνές που, ακριβώς εξαιτίας εκείνης της κυριαρχίας του συμβολικού προς το ονειρικό, μας συγκλονίζουν και μας κατακλύζουν. Από τα πιο ζητούμενα δράματα εκείνης της εποχής μέχρι τα avant-garde θρίλερ για τις μέρες τους. Σενάρια συλλεγμένα από μεγάλα μυθιστορήματα ή επιπλωμένα από την υπερχείλιση της φαντασίας του. Δεκάδες σπουδαία έργα που ισχύουν μέχρι και σήμερα.
Υπάρχουν στιγμές που Φιλμογραφία του Χίτσκοκ, πέρα από τη σκηνή της μπανιέρας στο «Psychosis», που για μένα αντιπροσώπευε την ανακάλυψη του κινηματογράφου ως της τέχνης που σε κυριεύει από την πιο ανησυχητική αμηχανία. Όπως εκείνη η γυναίκα, με μοναδική ομοιότητα με μια νεκρή σύζυγο, που εμφανίζεται περιπλανώμενη κατά την ανάκριση του ύποπτου συζύγου. Μέχρι που τον κάνει να ομολογήσει. Ωστόσο, όταν οι ερευνητές πήγαν να ευχαριστήσουν την εν λόγω γυναίκα για τον προκαθορισμένο ρόλο της, εκείνη τους διαβεβαίωσε ότι δεν είχε καταφέρει να πάει…
Ή όταν ο κρατούμενος ετοιμάζει το σχέδιο απόδρασης με τον νεκροθάφτη, συμφωνώντας να τον βάλουν σε ένα φέρετρο ως τον μόνο τρόπο διαφυγής και μετά να τον αφήσει ελεύθερο. Μέχρι που, λόγω της καθυστέρησης, ανάβει ένα σπίρτο μέσα στο φέρετρο όταν ακούει τη γη να πέφτει και ανακαλύπτει ότι τον συνοδεύει ο προαναφερόμενος νεκροθάφτης, ο οποίος πέθανε απροσδόκητα.
Μέσα σε μια υποκειμενικότητα που η καλή δουλειά του Χίτσκοκ δεν μπορεί ποτέ να περιλάβει, θα επιλέξουμε αυτό που είναι για μένα το καλύτερο από αυτό τα καλύτερα του Χίτσκοκ. Ετοιμαστείτε για μια επιλογή που θα σας συνεπάρει...
Οι 3 κορυφαίες προτεινόμενες ταινίες από Alfred Hitchcock
Ξένοι σε ένα τρένο
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Το τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει. Εκτός κι αν το κάνει κάποιος άλλος για εσάς, οπότε τα κίνητρα ξεθωριάζουν και το τέλειο άλλοθι εμφανίζεται χωρίς άλλη καθυστέρηση. Το μυαλό ικανό να επινοήσει το θέμα δεν ήταν άλλο από αυτό του Πατρίσια Χάισμιθ, φορτωμένο όπως ήδη ξέρουμε με ανεξιχνίαστες καταιγίδες. Το θέμα είναι ότι ο Χίτσκοκ μεγάλωσε ακόμη περισσότερο την πρόταση.
Για τη συνεννόηση του θέματος, τουλάχιστον ένας από τους δύο χαρακτήρες πρέπει να γνωρίζει μέρος της ζωής του άλλου. Έτσι, η πρόταση για ανταλλαγή εγκλημάτων μπορεί να έχει μεγαλύτερη αρχική αποδοχή. Οι διάλογοι ανάμεσα στον Γκάι και τον Γουόκερ μας πολιορκούν με μια αίσθηση της πιο περίεργης προδοσίας. Η βία, η παρόρμηση να θερίσουμε μια ζωή μας φαίνεται σαν μια συνέργεια μεταξύ μυαλών που βρίσκονται στο κατώφλι της εχθρότητας ικανών για τα πάντα.
Ο Γκάι, ένας νεαρός πρωταθλητής του τένις, προσεγγίζεται από τον Μπρούνο, έναν νεαρό άνδρα που γνωρίζει τη ζωή και τα θαύματα του μέσω του Τύπου και ο οποίος, απροσδόκητα, προτείνει μια διπλή δολοφονία, αλλά ανταλλάσσοντας τα θύματα για να εγγυηθεί αμοιβαία την ατιμωρησία. Έτσι θα μπορούσαν να λύσουν τα αντίστοιχα προβλήματά τους: θα κατέστειλε τη γυναίκα του Γκάι (η οποία δεν θέλει να του δώσει διαζύγιο) και, σε αντάλλαγμα, ο Γκάι θα έπρεπε να δολοφονήσει τον πατέρα του Μπρούνο, ώστε ο Μπρούνο να κληρονομήσει μια μεγάλη περιουσία και να ζήσει μόνος του. όροι.
Το αδιάκριτο παράθυρο
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Το ίδιο Stephen King Επέστρεψε στο θέμα της ανάρρωσης και του εγκλεισμού στο «Misery» ως η πιο κλειστοφοβική από τις παρουσιάσεις. Σχεδόν τίποτα δεν συμβαίνει για όσους περιμένουν σωματική ανάκαμψη. Αλλά σε εκείνο το ενδιάμεσο που σταματάει η ζωή κάποιου, μπορεί να συμβούν τα πιο απροσδόκητα πράγματα επειδή η εστίαση αλλάζει και οι πτυχές που περνούν απαρατήρητες γίνονται οι σκιές της ζωής που πάντα ελλοχεύουν αλλά σχεδόν ποτέ δεν δίνονται προσοχή...
Όσο για τον δημιουργό της αρχικής ιδέας στην κινηματογραφική της πτυχή, ο Χίτσκοκ θεώρησε ότι οι ζωές των άλλων ήταν πολύ ρουτίνα. Όλα δείχνουν μετριότητα, κανονικότητα στους χαμογελαστούς γείτονες που μας εύχονται καλημέρα. Αλλά αν σταματήσουμε για μια στιγμή, μπορούμε να εμβαθύνουμε στην ηδονοβλεψική απόλαυση της πιο οικείας παρατήρησης. Και ίσως εκεί ανακαλύψουμε ότι τίποτα δεν ήταν τόσο «φυσιολογικό»...
Ο Stewar, ένας φωτορεπόρτερ, αναγκάζεται να ξεκουραστεί με το ένα πόδι σε γύψο. Παρά τη συντροφιά της κοπέλας του Kelly και της νοσοκόμας του Ritter, προσπαθεί να ξεφύγει από την πλήξη παρατηρώντας από το παράθυρο του διαμερίσματός του με κιάλια τι συμβαίνει στα απέναντι σπίτια. Λόγω μιας σειράς παράξενων συνθηκών, γίνεται υποψιασμένος για έναν γείτονα του οποίου η γυναίκα έχει εξαφανιστεί.
ψύχωση
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Το κατεξοχήν αριστούργημα θρίλερ. Το προηγούμενο για εκατοντάδες ταινίες όπου η πιο δυσοίωνη ψυχοπάθεια κρέμεται πάνω από τον πρωταγωνιστή στο καθήκον. Μόνο που ο Χίτσκοκ φορτώνει την ιδέα από τις πιο ανθρώπινες φιλίες και φοβίες να κάνει την τρέλα πιο απτή.
Ο Νόρμαν Μπέιτς μπορεί να έχει μια ορισμένη γοητεία εκκίνησης. Ο ευγενικός τύπος που κάνει ερωτήσεις στο δρόμο. Αλλά με τον ίδιο τρόπο που ο Ed Gein, ο πραγματικός χαρακτήρας στον οποίο βασίζεται ο Bates, έκρυψε τις πύρινες κολάσεις του από τραυματικές παιδικές ηλικίες, ο Bates δεν είναι αυτός που φαίνεται. Η μεταμφίεση της μητέρας του είναι τρομακτική γιατί, πέρα από την απλότητά της, μας οδηγεί σε αυτόν τον δαιδαλώδη χώρο των αταβιστικών φόβων, των τραυμάτων και των ενοχών.
Όλα εξαπολύονται σαν ένα μίσος που επικεντρώνεται στη Marion Crane, την απροσδόκητη ταξιδιώτη που σταματά στο μοτέλ του Bates επειδή οποιοδήποτε μέρος είναι καλό για να δραπετεύσει στη μέση της καταιγίδας. Γι' αυτό υπάρχει μια συγκεκριμένη αίσθηση ότι κάποιος που προέρχεται από τους δικούς του σκοτεινούς κόσμους καταλήγει στο στόμα του λύκου. Το τελευταίο σας δείπνο με τον Bates δεν πάει χαμένο. Πρόκειται να γνωρίσει τον Νόρμαν και τη φτωχή άρρωστη μητέρα του...
1 σχόλιο στο «Οι 3 καλύτερες ταινίες του Alfred Hitchcock»