Η ενοχή είναι εκείνο το δώρο με το οποίο οι άνθρωποι φεύγουν από τον Παράδεισο. Από μικροί μαθαίνουμε να φταίμε για πολλά πράγματα, μέχρι να την κάνουμε μια αχώριστη ζωτική σύντροφο.
Ίσως θα έπρεπε όλοι να λάβουμε ένα γράμμα σαν αυτό που λαμβάνετε Βαλέρια Σαντακλάρα, ο πρωταγωνιστής αυτού του βιβλίου. Με αρκετό θάρρος μπορούσαμε να το διαβάσουμε και να προσπαθήσουμε να εξισορροπήσουμε τη συνείδηση και την ενοχή.
Φυσικά, υπάρχουν ευθύνες και κατηγορίες, και τρόποι να αναλάβουμε τις ευθύνες. Η Βαλέρια έχει εσωτερικεύσει τις ενοχές και τις τύψεις από ζωτικές συγκρούσεις που θέλει να θάψει ενώ προσπαθεί να συνέλθει για να αναζητήσει κάποιο είδος ανασύνθεσης.
Αλλά το πιο περίεργο από όλα είναι η υποκειμενική φύση της ενοχής, όπως και κάθε άλλη αίσθηση ή αντίληψη που έχει συσσωρευτεί στη ζωτική ιστορία του καθενός. Η Βαλέρια γίνεται καθρέφτης των υποκειμενικοτήτων μας, που, όπως εκείνοι οι άλλοι καθρέφτες στο σοκάκι της γάτας από την οποία η Valle-Inclan έβγαζε το γκροτέσκο, ενισχύουν και μειώνουν την πραγματικότητα αυτού που συνέβη.
Οι συνθήκες του παρελθόντος της δεν βοηθούν καθόλου τη Βαλέρια. Η εικόνα του Χιχόν, όπου πέρασε τα σημαντικότερα χρόνια της ζωής του, είναι μια συγχώνευση της ταξικότητας της οικογένειάς του με τη μιζέρια που απλώνεται γύρω του και την τεταμένη ατμόσφαιρα μεταξύ εκείνων από τη μια πλευρά και εκείνων από την άλλη, που μάχονταν για την εξουσία ενώ έσερναν τους ανθρώπους μαζί τους.
Ιστορία της Ισπανίας και μικρές οικογενειακές ιστορίες. Μια υποβλητική αντίθεση μεταξύ του γενικού και του συγκεκριμένου που δίνει σε αυτό το μυθιστόρημα μια αίσθηση πληρότητας, ολότητας.. Σαν να το διαβάζω γίνεται να έχω ζήσει εκείνα τα χρόνια σε εκείνη τη Χιχόν.
Η πλοκή προχωρά χάρη στον μοναδικό κόμπο αυτής της θέλησης για συμφιλίωση, αυτού του ενδιαφέροντος να βρεις ελπίδα μέσα από ένα γράμμα, να ξεπεράσεις φόβους και αγωνίες, συγκρούσεις και φυσικά... ενοχές.
Τώρα μπορείτε να αποκτήσετε το The Night It Didn't Stop Raining, το τελευταίο μυθιστόρημα της Laura Castañón, εδώ: