Ο χειμώνας της οικονομίας έφτασε. Τα στρώματα προστατεύουν για άλλη μια φορά τις αποταμιεύσεις των ανθρώπων, στηριζόμενοι περισσότερο σε ακμαία όνειρα παρά σε υποσχέσεις 5% από αμοιβαία κεφάλαια. Δεν είναι περίεργο, κάθε μέρα βλέπουμε πώς οι τράπεζες μελετούν η μία την άλλη με την ύποπτη εμφάνιση του Κλιντ woodστγουντ στο "The Good, the Ugly and the Bad".
Όπως θα έλεγε η Γκίλα: «Κάποιος σκότωσε κάποιον». Κανείς δεν εμπιστεύεται. τα χρήματα δεν δανείζονται ούτε ξοδεύονται. Έτσι ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ, με κεφαλαία γράμματα, κοιμούνται το όνειρο των δικαίων, σε κάποιο φέρετρο στην Ελβετία ή στα νησιά του Μαυρίκιου. Οι φορολογικοί παράδεισοι έχουν γίνει η Εδέμ που περιμένουν μια καλύτερη ζωή.
Μπροστά σε μια τέτοια αβεβαιότητα, επανεξετάζεται ένα παλιό, σχεδόν ρητορικό ερώτημα: παρεμβατισμός ή φιλελευθερισμός; Ωστόσο, σήμερα η αμφιβολία υπερβαίνει τις παλιές κομμουνιστικές ή δεξιές έννοιες. Πριν από μέρες το σύστημα αποσυνδέθηκε από κάθε ιδεαλιστικό υπαινιγμό. Τώρα είναι μόνο να σώσετε τον αυχένα και να μελετήσετε πώς να αντιστρέψετε την κατάσταση.
Αλλά τίποτα δεν είναι καινούργιο, έχει ήδη συμβεί με τη λάμψη των παπουτσιών και τους φύλακες, και πρόκειται να συμβεί με τους πωλητές καστανιάς και τους κατασκευαστές, είναι μόνο κύκλοι αλλαγής και προσαρμογής, μόνο που αυτή τη φορά χρειάζεται η τούρτα. Είναι μια τόσο κακή αλλαγή που οι χαμένοι είναι εκατομμύρια μέσων καταναλωτών.
Τώρα, οι διαδηλωτές κατά του συστήματος, εκείνοι οι εκατοντάδες κουκουλοφόροι που πηγαίνουν στις συνόδους κορυφής για να διαμαρτυρηθούν για το μη βιώσιμο και άδικο όλων αυτών των πραγμάτων, φαίνεται να ήταν δυσοίωνοι με κάποιο λόγο (Ποιος ξέρει αν όλα;).
Για να ολοκληρώσω αυτό το μακροοικονομικό σχόλιο για το περπάτημα στο σπίτι, επιστρέφω με τον κακομαθημένο Κλιντ woodστγουντ, σε μια άλλη ταινία του: "The rookie", σχολίασε μια φράση που φάνηκε να προήλθε από τον ίδιο τον Κομφούκιο: "Οι απόψεις είναι σαν γαϊδούρια, όλοι έχουν ένα ». Λοιπόν, αυτό σε αυτήν την οικονομία ο καθένας σκέφτεται με περισσότερα ή λιγότερα θεμέλια, αλλά στην τρέχουσα κατάσταση μπορούμε να πούμε ότι αναλυτές, τράπεζες, ελεγκτικές εταιρείες και κυβερνήσεις έχουν σκεφτεί με τον κώλο τους.