Μάλλον έχεις το δικαίωμα συμβουλευτείτε τη δημοφιλή βούληση στην περίπτωση της ΚαταλονίαςΤο Υπάρχουν όμως κάποιες αποχρώσεις που οδηγούν αυτό το υποτιθέμενο ακριβώς σε διεστραμμένα μονοπάτια. Και συγκεκριμένα:
- Εάν η ίδια η κυβέρνηση που ζητά το δικαίωμα στη διαβούλευση βγαίνει με τη σημαία του Ναι στην ανεξαρτησία ακόμη και την ίδια την ημέρα της Περιφέρειας που εκπροσωπεί τους πάντες, η ιδέα διαστρεβλώνεται σε απαράδεκτα επίπεδα.
- Εάν αγνοηθεί η έγκριση του Συντάγματος που μας ενώνει όλους και υποστήριξε τη μεγάλη πλειοψηφία των Καταλανών ..., το κουτί της Πανδώρας ανοίγει σε όλες τις διαβουλεύσεις που υπήρξαν και θα γίνουν.
- Εάν το απαραίτητο σημείο εκκίνησης της ισότητας καταλήξει να παραμορφωθεί από δημόσια μέσα ενημέρωσης που υποστηρίζουν κατάφωρα μια από τις παρατάξεις, το σκηνικό είναι κορεσμένο με σκοτεινή προπαγάνδα.
- Εάν η ιστορία αναστατώνεται ξεδιάντροπα, αν οι οικονομικές πτυχές χρησιμοποιούνται ως θεμέλιο όταν η περιοχή έχει ευνοηθεί επανειλημμένα (είτε από αυτούς, από όλους τους Καταλανούς που κατάφεραν να ευημερήσουν, άσχημα από τους ανεξάρτητους που παραλείπουν αυτό το προοδευτικό κέρδος για να το ανακοινώσουν επί του παρόντος πληρώνουν περισσότερα από όσα λαμβάνουν) η απόφαση καταλήγει να προσανατολίζεται σε χειρισμένους και παραμορφωτικούς δίσκους.
Και μέχρι στιγμής η γνώμη μου, η οποία δεν είναι μικρή ...
Τζόαν Κοσκουμπιέλα Δεν είναι ότι συμφωνεί μαζί μου, αλλά τουλάχιστον τολμά να υψώσει τη φωνή του, όπως πολλοί άλλοι πολιτικοί, στοχαστές και συγγραφείς (όχι τόσο ποδοσφαιριστές ή προπονητές ποδοσφαίρου με συγγενείς που χρεώνονται από τα μηχανήματα ανεξαρτησίας) που μιλούν με την απαραίτητη ίση απόσταση το πρόσωπο του ριζοσπαστισμού. (Η ισοδυναμία είναι δαιμονοποιημένη, αλλά μεταξύ της διπολικότητας της διαδικασίας και της ισπανικής κυβέρνησης θα είναι πάντα πιο επιτυχημένη, παρά το πόσο είμαστε σήμερα οδηγημένοι στην τοποθέτηση του ενός ή του άλλου σε οποιαδήποτε πτυχή).
Η Joan επιβεβαιώνει το δικαίωμα της ψήφου ως κάτι αναμφισβήτητο. Αλλά με τον ίδιο τρόπο επιβεβαιώνει ότι η μονομέρεια, ακόμη και από την πλειοψηφία των ανθρώπων, προφανώς δεν είναι ο τρόπος.
Η ατιμωρησία που πίστευαν οι υποστηρικτές της αποσύνδεσης δεν ήταν τέτοια. Ανεξάρτητα από το αν οι προφυλακιστικές φυλακές μπορούν πάντα και σε κάθε περίπτωση να θεωρηθούν ως λίγο πολύ άδικες (τα επιχειρήματα της πιθανότητας διαφυγής και άλλοι παράγοντες είναι πάντα υποκειμενικά στοιχεία που ο δικαστής προσθέτει motu proprio στον ίδιο τον νόμο), η δικαιοσύνη οφείλεται σε αυτό οφείλεται, χωρίς καμία διάκριση. Πολλοί από εμάς θα ήθελαν τελικά ο Μ. Ραχόι να κατηγορηθεί για διαφθορά, αλλά η τελική επίδειξη δεν είναι τόσο εύκολη όσο η προφανής κατηγορία των ανεξάρτητων που με φως και στενογράφους κήρυξαν ανεξαρτησία με την πλάτη στραμμένη στην πλειοψηφία των Καταλανών και εναντίον νόμος.
Και πάλι έχω παρασυρθεί από την ιδιαίτερη σκέψη μου. Η Κοσκουμπιέλα δεν βλέπει τη λύση στο δικαστήριο. Σε αυτό το βιβλίο Bogged Down, ζητείται πολιτική (δεν θα πω υψηλόφρονες ιδέες γιατί είναι ένας όρος που, χακαρισμένος από απρεπείς πολιτικούς, έχει χάσει κάθε αξία).
Η Κοσκουμπιέλα ζήτησε πολιτική στις 7 Σεπτεμβρίου 2017 όταν διαβεβαίωσε ότι θα άφηνε το πρόσωπό της να χωριστεί για να ψηφίσουν, χωρίς όμως να παρακάμψουμε τα δικαιώματα όλων των Καταλανών (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ανεξάρτητοι Καταλανοί θα είναι πάντα Καταλανοί. Και όμως με την αποσύνδεσή τους wantedθελαν να αφαιρέσουν την καταγωγή των Καταλανών από την ισπανική τους ταυτότητα, οι οποίοι, όπως πολλοί ή περισσότεροι σαν αυτούς, εξακολουθούσαν να θεωρούν ότι είναι Ισπανοί)
Η Coscubiela δεν μπορούσε να το ορίσει καλύτερα. Όλα είναι βουλωμένα. Είναι τόσο αναγκαία η μεταρρύθμιση του Συντάγματος και το άνοιγμα νέων σεναρίων, όπως επιτυγχάνεται μέσω νομικών, πολιτικών ή ακόμη και δημοφιλών καναλιών πίεσης. Τα πάντα, οποιοδήποτε επιχείρημα είναι έγκυρο εκτός από το χαστούκι του τράβηγμα του μεσαίου δρόμου θεωρώντας ότι έχει τη μόνη αλήθεια, τον αυθεντικό Καταλανισμό και μια εξουσία σφυρηλατημένη από το αίμα μιας χώρας που έχει τραβηχτεί στη φαντασία της.
Ο Coscubiela έχει επίσης δίκιο στον ορισμό ορισμένων ισπανικών χώρων ως μπαγιάτικο. Το θέμα είναι ότι εξυπηρετείται η σύγκρουση τυφλών νομιμοποιήσεων. Και κανένα από αυτά που εξυπηρετούν την κοινή λογική.
Τώρα μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο Empantanados, από τον Καταλανό πολιτικό Joan Coscubiela, εδώ: