The Alaska Sanders Affair του Joel Dicker

Στη σειρά Harry Quebert, που έκλεισε με αυτή την περίπτωση της Alaska Sanders, υπάρχει μια διαβολική ισορροπία, ένα δίλημμα (το καταλαβαίνω ειδικά για τον ίδιο τον συγγραφέα). Γιατί στα τρία βιβλία οι πλοκές των υποθέσεων που θα διερευνηθούν συνυπάρχουν παράλληλα με αυτό το όραμα του συγγραφέα, Μάρκους Γκόλντμαν, που παίζει να είναι ο εαυτός του. Τζόελ ντίκερ μέσα σε κάθε του μυθιστόρημα.

Και συμβαίνει ότι, για μια σειρά από μυθιστορήματα αγωνίας: "The Harry Quebert Affair", "The Baltimore Book" και "The Alaska Sanders Affair", το πιο λαμπρό καταλήγει να είναι αυτό που εμμένει περισσότερο στην ίδια την ίντριγκα γύρω από το ζωή του Μάρκους, δηλαδή «Το βιβλίο της Βαλτιμόρης». Νομίζω ότι ο Joel Dicker το ξέρει. Ο Ντίκερ γνωρίζει ότι τα μέσα και τα έξω της ζωής του εκκολαπτόμενου συγγραφέα και η εξέλιξή του στον παγκοσμίου φήμης συγγραφέα απασχολούν τον αναγνώστη σε μεγαλύτερο βαθμό. Επειδή οι ηχώ αντηχούν, οι κυματισμοί απλώνονται στα νερά μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, ανάμεσα στον Μάρκους που μας παρουσιάζεται και στον πραγματικό συγγραφέα που φαίνεται να αφήνει μεγάλο μέρος της ψυχής του και τη μάθησή του ως τον εξαιρετικό αφηγητή που είναι.

Και φυσικά, αυτή η πιο προσωπική γραμμή έπρεπε να συνεχίσει να προχωρά σε αυτή τη νέα δόση για τα θύματα της Αλάσκα Σάντερς... Επιστρέψαμε έτσι σε μεγαλύτερη εγγύτητα με το αρχικό έργο, με εκείνο το φτωχό κορίτσι που δολοφονήθηκε στην υπόθεση Χάρι Κέμπερτ. Και τότε ο Χάρι Κέμπερτ έπρεπε να επιστρέψει στην υπόθεση, επίσης. Από την αρχή της πλοκής μπορείτε ήδη να αισθανθείτε ότι ο παλιός καλός Χάρι θα κάνει την εμφάνισή του ανά πάσα στιγμή...

Το θέμα είναι ότι για τους θαυμαστές του Joel Dicker (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου) είναι δύσκολο να απολαύσουν αυτό το παιχνίδι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας του συγγραφέα και το alter ego του στον ίδιο ή μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι όταν διαδραματίζεται το δράμα της Βαλτιμόρης. Γιατί όπως αναφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας, η επανόρθωση είναι πάντα σε εκκρεμότητα και είναι αυτό που συγκινεί το πιο εσωστρεφές κομμάτι του συγγραφέα που έγινε ερευνητής. Αλλά τα υψηλά επίπεδα συναισθήματος (που εννοούνται στην αφηγηματική ένταση και το καθαρό πιο προσωπικό συναίσθημα όταν συμπάσχεις με τον Μάρκους ή τον Τζόελ) δεν φτάνουν σε αυτήν την περίπτωση της Αλάσκα Σάντερς αυτό που επιτεύχθηκε με την παράδοση του Baltimore Goldman. Επιμένω ότι ακόμα κι έτσι όλα όσα γράφει ο Ντίκερ για τον Μάρκους στον δικό του καθρέφτη είναι σκέτη μαγεία, αλλά γνωρίζοντας τα παραπάνω, φαίνεται ότι λαχταρείται λίγη περισσότερη ένταση.

Όσο για την πλοκή που δήθεν δικαιολογεί το μυθιστόρημα, την έρευνα του θανάτου της Αλάσκα Σάντερς, τι αναμένεται από έναν βιρτουόζο, σοφιστικέ στροφές που αγκιστρώνουν και μας εξαπατούν. Τέλεια σκιαγραφημένοι χαρακτήρες ικανοί να δικαιολογήσουν στη φυσική τους δημιουργία κάθε αντίδραση στις διαφορετικές αλλαγές κατεύθυνσης που παίρνουν τα γεγονότα.

Οι τυπικές κατηγορίες «τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται» στην περίπτωση του Dicker και για τη στοιχειώδη ουσία του Alaska Sanders. Ο συγγραφέας μας φέρνει πιο κοντά στον ψυχισμό του κάθε χαρακτήρα για να μιλήσουμε για καθημερινή επιβίωση που καταλήγει σε καταστροφή. Γιατί πέρα ​​από τις προαναφερθείσες εμφανίσεις, ο καθένας ξεφεύγει από τις κολάσεις του ή παρασύρεται από αυτές. Υπόγεια πάθη και πονηρές εκδοχές του καλύτερου γείτονα. Όλα συνωμοτούν σε μια τέλεια καταιγίδα που σκιαγραφεί τον τέλειο φόνο ως ένα παιχνίδι με μάσκες όπου ο καθένας μεταμορφώνει τη δυστυχία του.

Τελικά, όπως και στη Βαλτιμόρη, μπορεί να γίνει κατανοητό ότι η υπόθεση της Αλάσκα Σάντερς επιβιώνει τέλεια ως ανεξάρτητο μυθιστόρημα. Και αυτή είναι άλλη μια από τις αξιοσημείωτες ικανότητες του Dicker. Γιατί το να μπεις στη θέση του Μάρκους χωρίς να έχεις το υπόβαθρο της ζωής του είναι σαν να μπορείς να γράφεις ο Θεός, να μας φέρει πιο κοντά σε διαφορετικούς ανθρώπους με τη φυσικότητα κάποιου που μόλις γνώρισε κάποιον και ανακαλύπτει πτυχές του παρελθόντος του, χωρίς μεγάλες αναταραχές. πτυχές.να βυθιστείτε στην πλοκή.

Όπως τόσες άλλες φορές, αν πρέπει να βάλω ένα αλλά να κατεβάσω τον Dicker από τους αφηγηματικούς ουρανούς του είδους σασπένς, θα έδειχνα πτυχές που τρίζουν, όπως ο ελαττωματικός εκτυπωτής με τον οποίο το περίφημο "I know what you have done" και αυτό συμπτωματικά χρησιμεύει για να δείξει τον φερόμενο ως δολοφόνο. Ή το γεγονός ότι η Samantha (μην ανησυχείς, θα την ξέρεις ήδη) θυμάται με φωτιά μια τελευταία φράση από την Αλάσκα που σίγουρα δεν είναι ούτε fú ούτε fá όσον αφορά τη συνάφεια που πρέπει να θυμόμαστε. Μικρά πράγματα που ίσως είχαν περισσέψει ή θα μπορούσαν να προσεγγιστούν με άλλο τρόπο...

Έλα όμως που, παρά το σημείο της ελαφριάς δυσαρέσκειας που δεν έφτασες στο επίπεδο της Βαλτιμόρης, η υπόθεση της Αλάσκα Σάντερς σε έχει παγιδεύσει χωρίς να μπορείς να την αφήσεις.

Τώρα μπορείτε να αγοράσετε το μυθιστόρημα «The Alaska Sanders Affair» του Joel Dicker εδώ:

Η υπόθεση Alaskan Sanders
βαθμολογήστε τη θέση

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει το spam. Μάθετε πώς επεξεργάζονται τα δεδομένα των σχολίων σας.