Καλλιφατίδης Το κατηγόρησε για την ηλικία του. Το μπλοκ δημιουργικού συγγραφέα μπορεί πάντα να ερμηνευτεί ως εξωτερικό σήμα, εξωγενές, σαν κάτι που επικαλύπτει που συνθλίβει κάθε θέληση. Αλλά το να είσαι Έλληνας συγγραφέας είναι δύσκολο. Γιατί όλα γεννιούνται στην Ελλάδα, ακόμη περισσότερο η ρητορική και η λογοτεχνία, εκείνη η εξάχνωση της γλώσσας ως μέσου επικοινωνίας, ως τρόπου μετάδοσης του κόσμου στις επόμενες γενιές. Ή και ως επιχείρημα για να καταστρέψεις έναν αντίπαλο χωρίς όπλα, μόνο με μανίες και κάποιες σοφιστείες.
Αυτό το ξίφος του Δαμοκλή δεν είναι εύκολο να το κουβαλήσετε γιατί πρέπει ακόμη και να μένει ξύπνιος με το κρεμαστό άκρο του στο κρεβάτι. Μια περίπλοκη κληρονομιά που αρέσει σε έναν άλλο λαμπρό Έλληνα παραμυθά Πέτρος μάρκαρης ταιριάζει υπέροχα λικνίζοντας σύγχρονα ρεύματα, σε ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ μυθιστορηματα έκανε την τρέχουσα λογοτεχνία χωρίς πολλές ρίζες σε παραδόσεις αυτού του είδους. Ο Καλλιφατίδης όμως συνεχίζει με τα δικά του διλήμματα ως συγγραφέας στο λίκνο της δυτικής λογοτεχνίας.
Το αποτέλεσμα είναι ένας βαθύς, έντονος, οικείος και υπαρξιστής Καλλιφατίδης που αποφασίζει να στρέψει την αφήγησή του στις δικές του εμπειρίες ως ένας καθολικός Έλληνας, τόσο μεγάλος όσο και ταπεινός. Γιατί τελικά όλοι γράψαμε τα καθολικά βιβλία μας, ή έτσι προσποιούμαστε.
Κορυφαία 3 προτεινόμενα μυθιστορήματα του Θεόδωρου Καλλιφατίδη
Άλλη μια ζωή για να ζήσεις
Ως ταπεινός συγγραφέας, κάποτε σκέφτηκα τα οφέλη αυτού του χόμπι που μπορεί κανείς να αφιερώσει σε μια ζωή. Αλλά ούτε καν αυτό είναι δυνατό υπό το φως των στοιχείων των Καλλιφατίδων που μπορούν να μας φέρουν τον σωματικό πόνο και την εξάντληση που φτάνει σε μας με τα γηρατειά, όπου κάθε αφήγηση γλιστρά με μελάνι αίματος. Αλλά ναι, Καλλιφατίδη, έστω και έτσι ή ίσως ακριβώς λόγω αυτού του συναισθήματος της μελαγχολικής παρακμής, η προσπάθεια να γράψεις έχει ακόμα περισσότερο νόημα.
«Κανείς δεν πρέπει να γράφει μετά την ηλικία των XNUMX ετών», του είχε πει ένας φίλος του. Στα εβδομήντα επτά, μπλοκαρισμένος ως συγγραφέας, ο Θεόδωρος Καλλιφατίδης παίρνει τη δύσκολη απόφαση να πουλήσει το στούντιο της Στοκχόλμης, όπου εργάστηκε επιμελώς για δεκαετίες, και να αποσυρθεί.
Ανίκανος να γράψει και όμως αδύνατος να μην γράψει, ταξιδεύει στην πατρίδα του την Ελλάδα με την ελπίδα να ξαναβρεί τη χαμένη ευχέρεια της γλώσσας. Σε αυτό το όμορφο κείμενο, ο Καλλιφατίδης διερευνά τη σχέση μεταξύ ουσιαστικής ζωής και δουλειάς με νόημα και πώς να συμβιβαστεί με τη γήρανση.
Αντιμετωπίζει επίσης ανησυχητικές τάσεις στη σύγχρονη Ευρώπη, από τη θρησκευτική μισαλλοδοξία και τις προκαταλήψεις κατά των μεταναστών μέχρι τη στεγαστική κρίση και τη θλίψη του για την κακοποιημένη κατάσταση της αγαπημένης του Ελλάδας. Ο Καλλιφατίδης προσφέρει έναν βαθύ, ευαίσθητο και συναρπαστικό διαλογισμό για τη γραφή και τη θέση του καθενός από εμάς σε έναν κόσμο που αλλάζει.
Η πολιορκία της Τροίας
Οι στίχοι των μαχών του αρχαίου κόσμου. Το έπος των ανθρώπων έκανε ημίθεους αποδεικνύοντας τις ηρωικές τους. Κακή επιχείρηση όταν οι σκιές του κόσμου έπρεπε να κοιτάξουν τους παλιούς μύθους για να βρουν κάποια ελπίδα ...
Σε αυτή τη διορατική αφήγηση της Ιλιάδας, μια νεαρή Ελληνίδα δασκάλα βασίζεται στη διαρκή δύναμη του μύθου για να βοηθήσει τους μαθητές της να αντιμετωπίσουν τους τρόμους της ναζιστικής κατοχής. Βόμβες πέφτουν σε ένα ελληνικό χωριό κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και μια δασκάλα μεταφέρει τους μαθητές της σε μια σπηλιά για καταφύγιο.
Εκεί τους λέει για έναν ακόμη πόλεμο, όταν οι Έλληνες πολιόρκησαν την Τροία. Μέρα με τη μέρα, λέει πώς οι Έλληνες υποφέρουν από δίψα, ζέστη και νοσταλγία και πώς αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοι: στρατός εναντίον στρατού, άνθρωπος εναντίον ανθρώπου. Τα κράνη κόβονται, τα κεφάλια πετούν, το αίμα ρέει.
Τώρα άλλοι εισβάλλουν στην Ελλάδα, ο στρατός της ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά οι φρίκες είναι οι ίδιες χιλιάδες χρόνια αργότερα. Ο Θόδωρος Καλλιφατίδης παρέχει αξιοσημείωτη ψυχολογική αντίληψη στη σύγχρονη εκδοχή του Η Ιλιάδα, υποβαθμίζοντας τον ρόλο των θεών και εμβαθύνοντας στη νοοτροπία των θνητών ηρώων τους.
Το έπος του Ομήρου ζωντανεύει με μια επείγουσα ανάγκη που μας επιτρέπει να βιώνουμε γεγονότα σαν να ήταν από πρώτο χέρι, αποκαλύπτοντας διαχρονικές αλήθειες για την ανοησία του πολέμου και τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Μητέρες και γιοι
Σε ηλικία εξήντα οκτώ ετών, ο Θόδωρος Καλλιφατίδης, εξόριστος στη Σουηδία για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, επισκέπτεται τη μητέρα του ενενήντα δύο, η οποία συνεχίζει να διαμένει στην Αθήνα. Και οι δύο γνωρίζουν ότι μπορεί να είναι μια από τις τελευταίες τους συναντήσεις.
Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που περνούν μαζί, θυμούνται αυτό που ήταν το πιο σημαντικό στη ζωή τους με μια αποφασιστική παρουσία του πατέρα, από τον οποίο ο Θόδωρος διαβάζει τη γραπτή αφήγηση ότι του άφησε τη δύσκολη ύπαρξή του, ως Έλληνας εξόριστος στην Τουρκία, που πέρασε τους μήνες του σε μια ναζιστική φυλακή και το πάθος του για τη διδασκαλία. Έτσι αποκαλύπτονται οι ρίζες μιας οικογένειας που διανύει τον εικοστό αιώνα.
Αλλά το βιβλίο είναι πάνω απ 'όλα ένα υπέροχο αφιέρωμα στην αγάπη μιας μητέρας, την οποία ο Καλλιφατίδης ξέρει να ενσαρκώνει σε αυτές τις σελίδες με έναν αξέχαστο τρόπο, ενώ καταφέρνει να μεταφέρει μια παγκόσμια αλήθεια για τη σημασία αυτής της μορφής στη ζωή μας.
Έχω διαβάσει και τα τρία και ξεχωρίζω το όμορφο ιστορικό του μυθιστόρημα «Τίμαντρα».