Τα 3 καλύτερα βιβλία της συναρπαστικής ελληνικής μυθολογίας

Χωρίς αμφιβολία Οι ελληνικοί ή ρωμαϊκοί πολιτισμοί (ο δεύτερος μεγάλος εισαγωγέας του πρώτου) έχουν πολύ μεγαλύτερη γοητεία, με τους θεούς, τους ήρωές τους και τα ταξίδια τους σε έναν ακόμα άγνωστο κόσμο από άλλους μονοθεϊστικούς και απλοϊκούς. (δείτε επίσης τις καθολικές ή μουσουλμανικές ρίζες μας, ενιαίες και ριζοσπαστικές κατά καιρούς...)

Στις τελευταίες μέρες του αρχαίου κόσμου (το Κλασική αρχαιότητα) γεννιέται μια πολιτιστική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική κληρονομιά που είναι η βάση των πάντων. Είναι περίεργο ότι μπροστά σε αυτή τη δύναμη οι νέες θρησκείες ανέλαβαν επιτέλους την ευθύνη να καταστρέψουν το τεράστιο φανταστικό του Ολύμπου και τα σχέδιά του στους ανθρώπους για να καταλήξουν να ιδρύσουν μοναδικούς προφήτες: τον Ιησού ή τον Μωάμεθ και τον Θεό ή τον Αλλάχ καθώς οι οντότητες διαχέονται (το τρίγωνο ως το μάτι της πρόνοιας στο καθολικό ή άλλο και μη αναπαραστάσιμο στη μουσουλμανική περίπτωση).

Η ερώτηση, που κάνω γύρω από τον θάμνο και μιλάω καθαρά, είναι αυτή η Βίβλος είναι ένα λογοτεχνικό φυλλάδιο μπροστά στον μυθολογικό πλούτο των Ελλήνων και των Ρωμαίων με την ιστορία της ανθρωπότητας σε περιγραφές μοιρασμένη ανάμεσα σε Ιλιάδες, Οδύσσειες και διάφορες τραγικές περιπέτειες. Περιπέτειες που μας φέρνουν επίσης πιο κοντά σε ένα πολύ πλούσιο μωσαϊκό θεών στον ιδιαίτερο κήπο των απολαύσεων τους, στα καθάρματα παιδιά τους, στους ημίθεους, στους ήρωες στους οποίους μπορούμε να αναζητήσουμε προβληματισμό και κάθε είδους τραγωδίες ή ιστορίες με ήθος για το καλό και κακό.κακό που κατακλύζει στην πλοκή του πληθωρικότητα.

Στους σημερινούς συγγραφείς αρέσει Ειρήνη Βαγιέχο αν ανακτήσουμε, αν χάσαμε ποτέ, αρώματα σε όλους εκείνους τους κόσμους που διατηρούν τον πολιτισμό μας με μια γνώση του ανθρώπου που μας εκπλήσσει και μας καλεί να σκεφτούμε χωρίς αμφιβολία ότι Nihil sub sole novum, δηλαδή, δεν υπήρχε τίποτα καινούργιο κάτω από τον ήλιο για αυτούς τους σοφούς, τουλάχιστον όσον αφορά την ανθρώπινη κατάσταση που αντιπροσωπεύεται σε ένα τόσο απέραντο λογοτεχνικό φανταστικό ...

Κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία ελληνικής μυθολογίας

Οδύσσεια

Herρωας ηρώων, ο Οδυσσέας έχει μεγαλύτερη γοητεία από τον Αχιλλέα (κατά τη γνώμη μου). Γιατί η όμορφη μεταφορά του ταξιδιού, του χαμένου βασιλείου, των απουσιών και των κακουχιών, των πειρασμών, του σκότους και της μοναξιάς. Όλη η τρέχουσα έννοια της ανθεκτικότητας έγκειται στην ικανότητα του Οδυσσέα να ξεπεράσει όλα όσα χαρακτηρίζονται από αυτό το μοιραίο δοκιμαστικό. Χωρίς έναν ήρωα όπως ο Ulises, οι ανθρώπινες απαραίτητες έννοιες, όπως η υπέρβαση της χειρότερης τραγωδίας, δεν θα μπορούσαν να είχαν πλαστογραφηθεί.

Οι περιπλανήσεις και οι περιπέτειες του Έλληνα Οδυσσέα, που έζησε στα δέκα χρόνια της επιστροφής του στο σπίτι μετά από ενεργό συμμετοχή στον Τρωικό Πόλεμο, συνθέτουν τη στενή, σχεδόν ρομαντική πλοκή ενός από τα μεγάλα μνημεία της πνευματικής μας κληρονομιάς. Η Οδύσσεια πιθανώς να συντίθεται στα τέλη του XNUMXου αιώνα π.Χ., μας οδηγεί σε έναν πραγματικό κόσμο, την αρχαία Μεσόγειο, αλλά γεμάτο κινδύνους και κατοικείται από υπέροχα όντα: μάγοι, νύμφες, γίγαντες, τέρατα ...

Τα θαλάσσια είδωλα του ήρωα σε αυτή τη δεύτερη μεγάλη ελληνική επική απόσταση Οδυσσέας (Οδυσσέας από τους Ρωμαίους) από τις σκηνές του έπους, για να τον τοποθετήσουν σε ένα φανταστικό περιβάλλον, πιο κοντά στον υπέροχο κόσμο των μυστηρίων μυστηρίου.

Αντιγόνη

Το τραγικό είναι υπερβατικό γιατί δείχνει στο θάνατο, τελικά, σε μια πιθανή, ή όχι (αλλά τελικά μυστηριώδη) ανύψωση αυτού που είμαστε σε μια άλλη ασώματη κατάσταση. Κι όμως, ο πόνος που προηγείται όλης αυτής της έννοιας του ανθρώπου ως πεπερασμένου είναι πολύ εγκόσμιος, πολύ προσκολλημένος στα δάκρυα που δεν φυτρώνουν ζωή στη γη. Ο Σοφοκλής ήταν ο καλύτερος αφηγητής εκείνων των τραγωδιών στις οποίες ο αρχαίος άνθρωπος εξέφραζε την ιδιαίτερη ψυχρότητα της ζωής του, όπως θα έλεγε.

Ανάμεσα στις επτά τραγωδίες του Σοφοκλή (περ. 496-406 π.Χ.) που έχουν διατηρηθεί ολοκληρωμένες, η Αντιγόνη κατέχει αναμφίβολα προνομιακή θέση. Ως ηρωική φιγούρα, η υπέρβαση του πρωταγωνιστή οδήγησε σε αμέτρητες αναγνώσεις ανά τους αιώνες (με εξαιρετική υποδοχή στο σύγχρονο θέατρο) και αφορμή για φιλοσοφικές εικασίες κάθε είδους.

Ο χαρακτήρας, ενσάρκωση της σύγκρουσης μεταξύ ατόμου και κοινωνίας, την ενδυναμώνει και την ζωντανεύει. Ο Κρέων, βασιλιάς της Θήβας, επιβάλλει την απαγόρευση της ταφής του Πολυνίκη, που σηκώθηκε εναντίον του κράτους και σκοτώθηκε σε έναν αδελφοκτόνο αγώνα. Η Αντιγόνη, παραβιάζοντας αυτές τις ρητές εντολές, ρίχνει μια χούφτα βρωμιά στο πτώμα του αδελφού της, παρέχοντάς του έτσι μια συμβολική ταφή.

Ιλιάδα

Ο Οδυσσέας διατηρεί μια συναρπαστική ισορροπία μεταξύ του φανταστικού και του τραγικού, ο Αχιλλέας είναι πιο ξεκάθαρα επικός αν και στο βάθος του υπάρχουν επίσης αναγνώσεις του ανθρώπου που μπορούν να προεκταθούν σε κάθε στιγμή. Η Ιλιάδα είναι η ιστορία ιστοριών για την ενοχή και το μίσος που μπορούν να τρέφουν τα ανθρώπινα όντα από τις ματαιωμένες φιλοδοξίες τους. Οι πόλεμοι είναι βασικά ότι, ο Τρωικός πόλεμος σκιαγραφεί σε κάθε χαρακτήρα, από τον Αχιλλέα μέχρι τον Έκτορα, περνώντας από τον Αγαμέμνονα ή τον Πάτροκλο, όλο το φάσμα των θελήσεων που μας οδηγούν σε σύγκρουση και πόλεμο.

Λίγες ημέρες πριν από το τελευταίο από τα δέκα χρόνια που κράτησε η πολιορκία των Αχαιών στην πόλη της Τροίας, παρέχουν το χρονολογικό πλαίσιο για τα γεγονότα που αφηγούνται στην Ιλιάδα, το παλαιότερο ποίημα στη δυτική λογοτεχνία.

Προϊόν μιας μακράς προφορικής παράδοσης, το έπος, όπως προειδοποιεί ο συγγραφέας του στον πρώτο στίχο, αφηγείται την ιστορία των συνεπειών ενός ανθρώπινου πάθους. Ο Αχιλλέας, θυμωμένος από την οργή του Αγαμέμνονα, ο οποίος ως αρχηγός της ελληνικής αποστολής πήρε το μερίδιό του από τη λεία από τη Μπριζέιδα, αποφασίζει να αποσυρθεί από τη μάχη. Αλλά δεν θα αργήσει να επιστρέψει σε αυτόν, με ανανεωμένη μανία, μετά το θάνατο του συντρόφου του Πάτροκλου στα χέρια των Τρώων.