Εξάσκηση σε πολλές περιπτώσεις α μαύρο φύλο Καθαρά ιταλικός, με προεκτάσεις σε πτυχές της μαφίας, ο Sciascia εστίασε στο λογοτεχνικό του έργο μεγάλο μέρος αυτής της ζωτικής έκφρασης του έντονου αφηγητή που φτάνει στα γράμματα ως απαραίτητη δημιουργική εξιλέωση.
Στο έντονο ταξίδι του μέσα από τα γράμματα, ο Sciascia βρήκε στον σύγχρονο του και επίσης Σικελό Camilleri μια αναφορά, μια υποστήριξη, ένας φίλος και επίσης ένας από αυτούς τους αντιπάλους σε έναν κόσμο των γραμμάτων πάντα επιρρεπής σε διαφωνίες και ριψοκίνδυνους τόνους που στην περίπτωση δύο υπέρ των Σικελών θα μπορούσαν να φτάσουν σε αδιανόητα όρια.
Αλλά το θέμα θα παρέμενε πάντα ανέκδοτο σε εκείνο το σταυροδρόμι σε ένα αστυνομικό είδος στο οποίο ο Camilleri τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν σίγουρα πιο διεθνώς αναγνωρισμένος.
Σε αυτό το μείγμα ανάμεσα στον αγώνα του εγώ του συγγραφέα και την αναπόφευκτη φιλία από κοντά, και οι δύο συγγραφείς κατάφεραν να αναπτύξουν μια παραγωγική καριέρα που είναι ευχάριστο να ταξιδεύεις. Στην περίπτωση του Sciascia, λόγω της ευελιξίας του μεταξύ των ειδών, συμπεριλαμβανομένης μιας ενδιαφέρουσας μετάβασης μεταξύ των γενικότερων μπλοκ μυθοπλασίας και μη μυθοπλασίας.
Τα 3 καλύτερα προτεινόμενα βιβλία του Leonardo Sciascia
Η υπόθεση Μόρο
Ένα από τα βιβλία που έχει τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στη βιβλιογραφία του Sciascia είναι αυτού του είδους το σύντομο μυθιστόρημα, ένα χρονικό που προέρχεται από ένα από τα μαύρα επεισόδια της Ιταλίας του 60ού αιώνα, τον θάνατο του πολιτικού Aldo Moro. Οι δολοφόνοι του ήταν κληρονόμοι αυτής της ολοένα και πιο αδιάφορης επανάστασης της δεκαετίας του XNUMX στην Ιταλία και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και πιο συγκεκριμένα ο ηγέτης τους Μάριο Μορέτι απαλλάχθηκαν από έναν από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς της πλούσιας Ιταλίας στα μέσα του εικοστού αιώνα. έναν εμβληματικό εχθρό στον θάνατο του οποίου να μπορέσει να ανακτήσει την εικόνα της πατρογονικής πάλης μεταξύ εργατών και κεφαλαίου.
Ο Sciascia ήταν μέλος της επιτροπής που διερεύνησε τον θάνατο του πολιτικού και ο σφυγμός του δεν έτρεμε για να αντιμετωπίσει αυτό το βιβλίο στη μέση της διαδικασίας, με το θέμα τόσο ζεστό που θα μπορούσε να είχε εκραγεί στα χέρια του. Και φυσικά, κάθε βιβλίο για έναν φόνο καταλήγει να εμφανίζεται εν μέρει ως αστυνομικό μυθιστόρημα και εν μέρει ως έπαινος για τον πραγματικό νεκρό. Από τις επιστολές που έγραψε ο ίδιος ο Moro, ο Sciascia συνέθεσε αυτή την αφήγηση που είναι η μισή αποξένωση του έγκλειστου και στοχεύει στην υποτιθέμενη εκτέλεσή του, μισό μαύρο χρονικό των σκοτεινών ημερών της Ιταλίας που, όπως σχεδόν κάθε καλή χώρα με ευρωπαϊκές ρίζες, αντιμετωπίζει πάντα το τέρατα της εμφύλιας πόλωσής τους.
την ημέρα της κουκουβάγιας
Το είδος νουάρ του Sciascia είναι ίσως περισσότερο ένας χονδροειδής ρεαλισμός, ένα χρονικό του άθλιου προς την τελική αναπαράσταση του ανθρώπου από τις γυμνές δυστυχίες του. Το λέω αυτό γιατί αυτό το μυθιστόρημα σε ένα περιβάλλον τόσο χαρακτηριστικό του συγγραφέα τυχαίνει να είναι αυτή η προβολή σε στυλ Μακόντο κάθε συγγραφέα που είναι αποφασισμένος να πει αυτό που έχει σφυρηλατήσει τη δική του ουσία.Υπάρχει κάτι περίεργο που είναι εύκολα παρατηρήσιμο στον άνθρωπο. Μαθαίνουμε καλύτερα από τους κακούς παρά από τους καλούς. Το κακό παράδειγμα που παρατηρείται μόνο μία φορά είναι πιο διάχυτο από την επανάληψη του καλού που τονίζεται ξανά και ξανά. Από αυτή την εντύπωση προχωρά αυτή η πλοκή...
Στην πλατεία της πόλης S. της Σικελίας, ο Salvatore Colasberna, εταίρος σε μια μικρή εργολαβική εταιρεία και πρώην κτίστης, δολοφονείται καθώς ετοιμάζεται να επιβιβαστεί στο λεωφορείο με προορισμό το Παλέρμο. Οι επιβάτες βιάζονται να τραπούν σε φυγή, και κανείς δεν έχει δει τίποτα, ή έτσι λένε. Αλλά οι συνθήκες του θανάτου του φαίνονται όλο και πιο περίπλοκες και η μυστηριώδης εξαφάνιση του χωρικού Μεντολία μπορεί να σχετίζεται με την υπόθεση.
Ο νεαρός καπετάνιος των C. carabinieri, Bellodi, πρώην παρτιζάνος από την πόλη της Πάρμα, θα είναι υπεύθυνος για τη διεξαγωγή της έρευνας και θα σκίσει τη μολυβένια σιωπή μιας ολόκληρης κοινωνίας. Οι διαυγείς έρευνές του μπορούν να τον οδηγήσουν σε αδιέξοδο ή να τον απομακρύνουν για πάντα από τα ιδανικά του για τη δικαιοσύνη αφού ανακαλύψει τις σοβαρές πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις του δικτύου της μαφίας που προστατεύει η omertà.
Η κρασόχρωμη θάλασσα
Δεν βλάπτει ποτέ, σε ένα στυλό επιρρεπές στη μεταβλητότητα όπως του Leonardo Sciascia, να περιηγηθείς σε άλλους χώρους που κατοικεί η πένα του. Και η ιστορία είναι πάντα μια σημαντική αλλαγή μητρώου, αν και μπορεί να μην φαίνεται έτσι επειδή βρισκόμαστε πάντα μέσα στη μυθοπλασία, καθώς είναι σημαντικό, λόγω της ίδιας της ανομοιομορφίας, πώς ο συγγραφέας είναι σε θέση να ξανασκεφτεί τους πόρους, ενισχύοντας αυτή την ένταση τη σύντομη ή αναζητώντας αυτή τη φωτεινότητα του απλού, του φευγαλέου σεναρίου γεμάτου αμφιβολίες για ανοιχτά τελειώματα... Στο Sea Colored Wine –η ιστορία που δίνει τίτλο σε αυτόν τον τόμο ιστοριών–, ο μηχανικός Bianchi, ένας Ιταλός από το βόρεια, ταξιδεύει για πρώτη φορά στη Σικελία.
Στο διαμέρισμα του τρένου, θα συναντήσει μια τυπική νησιώτικη οικογένεια: ένα ζευγάρι δασκάλων, που δεν σταματούν να μιλάνε ή να ενοχλούν τον ταξιδιώτη, με τα αναιδή και ανήσυχα παιδιά τους, και τη νεαρή γυναίκα που ταξιδεύει μαζί τους, συγκρατημένη και ντροπαλή αλλά οξυδερκής. Ο μηχανικός, προσεχτικός στην πραγματικότητα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του, θα αναλύσει με οξύ τρόπο την κοινωνία της Σικελίας και τις αντιφάσεις της...
Το 1973, ο ίδιος ο Sciascia επέλεξε, από τα διηγήματά του που γράφτηκαν μεταξύ 1959 και 1972, αυτές τις xxx ιστορίες για να κάνει, με τα δικά του λόγια, «ένα είδος περίληψης της δραστηριότητάς μου μέχρι τώρα, που δείχνει (και όχι κρύψω ότι νιώθω ικανοποιημένος ως ένα βαθμό, μέσα στη γενικότερη και συνεχή δυσαρέσκειά μου) που αυτά τα χρόνια έχω ακολουθήσει το δρόμο μου... και ότι ανάμεσα στην πρώτη και την τελευταία από αυτές τις ιστορίες υπάρχει ένα είδος κυκλικότητας, που είναι όχι αυτό του νταουκιού που δαγκώνει την ουρά του».
