Όσο για όλα, πρέπει να αξίζεις για να είσαι παραβάτης. Διαφορετικά, το πράγμα παραμένει σε μια ήπια και αφελής προσπάθεια να ξεχωρίσει από μια μετριότητα που καταλήγει να είναι δική του. Σε περίπτωση που Φρανκ Μάουμπερτ, με την εμφάνισή του μεταξύ α Joaquin Sabina εισήχθη σε κιλά και α houllebecq φρέσκο από το κομμωτήριο, Η αυθάδεια έρχεται ως τιμωρία και τη διανέμει αριστερά και δεξιά με την κυριαρχία κάποιου που έχει μάθει να ζει με αυτήν παρά τα πάντα.
Έτσι γίνεται η πραγματική στάση του προκλητικού και αινιγματικού. Μόνο τύποι όπως ο Μάουμπερτ γνωρίζουν ότι πρόκειται να σας πουν τον κόσμο κατά την ιδιοτροπία τους. Και απλά κάποιος αρέσει Ο Μάουμπερτ θα σας ψιθυρίσει τα μυστήρια της τέχνης και τις τυχαίες συναντήσεις ανάμεσα σε εμπνεύσεις, πάθη, ιδρώτες και άλλους πυρετούς που καταλήγουν να οδηγούν στην πιο φυσική τέχνη.
Η πραγματικότητα και η μυθοπλασία διαπλέκονται σαν αλυσίδες DNA σε έναν κόσμο καλλιτεχνικού, εικονογραφικού ή γλυπτικού, όπου ο άνθρωπος αναζητά αντίγραφα ανάμεσα σε πίνακες ή λαξευμένες πέτρες. όπου τα πιο ευγενικά όνειρα και οι πιο έξαλλοι εφιάλτες αναζητούν κανάλια έκφρασης.
Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία του Franck Maubert
Το τελευταίο μοντέλο
Ενατένιση της τέχνης ενός πορτρέτου, του πιο ανησυχητικού γδύσιμο ή της λεπτομέρειας του βλέμματος που δεν σε αφήνει ποτέ. Αυτό είναι το όραμα αυτού του βιβλίου από τη στιγμή που θα διατηρηθεί στον καμβά, από τη γυναίκα που επιτίθεται στη φαντασία του καλλιτέχνη για να καταλήξει να είναι μούσα, κίνητρο και τρέλα.
Η Καρολάιν, μια νεαρή ανεξάρτητη και ξέγνοιαστη ιερόδουλη, συναντά τον σπουδαίο Αλμπέρτο Τζιακομέτι το 1958, τον οποίο ιντριγκάρει και τραβάει η παράξενη νεαρή γυναίκα που είναι σύντομα η μόνη γυναίκα που θέλει να σκεφτεί. Το εικοσάχρονο κορίτσι θα καταλήξει να γίνει η θεά του, η «υπερβολή» του και το τελευταίο του μοντέλο. ούτε η Marlene Dietrich θα είναι σε θέση να το εκτοπίσει από το στούντιο ή από την καρδιά του καλλιτέχνη. Συναρπαστικές σελίδες στις οποίες ο Μάουμπερτ δίνει φωνή στη γυναίκα που αγάπησε τον μεγάλο γλύπτη του εικοστού αιώνα, την τρέλα του, τη «Γκρισάη» του.
Ο άνθρωπος που περπατάει
Αφημένος στη μοίρα του, ο Βιτρούβιος, ο άνθρωπος που περπατά φαίνεται να απομακρύνεται από όλους τους κανόνες για να βρει νέα μέτρα στο βλέμμα του σαστισμένου παρατηρητή. Κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνει, αλλά είναι αποφασισμένος, βαδίζοντας μπροστά σαν να πολεμά πολύ δυνατούς ανέμους. Το σημάδι των καιρών του ανθρώπου σε αυτόν τον παράξενο ΧΧΙ αιώνα, αναμενόταν μόνο ως πρωτοπορία στη δημιουργία του περασμένου αιώνα.
Ο Franck Maubert ανιχνεύει τις συνθήκες υπό τις οποίες σχεδιάστηκε το γλυπτό και ανακαλύπτει ότι, πέρα από το νόημα που απέκτησε μετά την καταστροφή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, το έργο έχει ξεπεράσει το χρόνο και διαλόγους τόσο με τις πιο πρωτόγονες εκδηλώσεις του ανθρώπινου πολιτισμού όσο και με τον άντρες και γυναίκες του σήμερα και του αύριο.
Η μυρωδιά του ανθρώπινου αίματος δεν φεύγει από τα μάτια μου
Όσο ασυνεπές όσο και ενοχλητικό ταυτόχρονα, αυτό είναι το καλλιτεχνικό αβάν γκαρντ ακόμη και στον τίτλο ενός βιβλίου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ορισμένοι δημιουργούν τέχνη, ενώ άλλοι είναι σε θέση να σας δείξουν τις κακοτοπιές τους με προσποίηση της μεγάλης δημιουργίας, πάντα μετά από την παχιά εξήγηση στο καθήκον. Και φυσικά η εκκεντρικότητα του καλλιτέχνη είναι σημαντική, είτε πρόκειται για τον Νταλί είτε για τον Φράνσις Μπέικον. Λόγω του δημιουργού, του έργου και της εικόνας του και του νοήματος του.
«Από εδώ και στο εξής, στα μάτια μου, ο Φράνσις Μπέικον έπρεπε να ενσαρκώσει τη ζωγραφική περισσότερο από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Από εκείνες τις εποχές της νιότης, η ζωγραφική του δεν θα με άφηνε ποτέ. Γιατί δένεται μαζί σου, ζει μέσα σου, μαζί σου. Ένα μαρτύριο που κολλάει και δεν σε αφήνει άλλο. Οι χαρακτήρες του σε γενική κρίση, ηθική κρίση, φυσική κρίση, όπως γράφει ο Άγγλος κριτικός Τζον Ράσελ, ζουν δίπλα σου και σου θυμίζουν ασταμάτητα ότι η ζωή είναι εκείνο το σφιχτό σχοινί που απλώνεται μεταξύ γέννησης και θανάτου.
Αυτή η ζωή που σου δίνει επιδεινωμένα οράματα, έναν γείτονα σε ένα νοσοκομείο, ένα άσυλο. Ο εφιάλτης είναι κοντά: πόνοι, κραυγές, ένα σώμα διπλωμένο στον εαυτό του, επικεντρωμένο σε παραμορφώσεις, ακόμη και σε βάσανα. Ο τρόμος παραμένει εκεί, εγκατεστημένος σε εκείνους τους χαρακτήρες που ουρλιάζουν στη σιωπή. Μια σκληρότητα που εμφανίστηκε και ήταν ορατή, που αποκαλύφθηκε από εκείνους τους άνδρες επιβιβασμένους σε έναν χωρικό πίνακα ».
