Ο Διαφωτισμός είναι αυτό που έχει. Ένα σύμπλεγμα περιστάσεων μεταξύ της εξελικτικής αδράνειας, των επιστημονικών προόδων, των αυξανόμενων κοινωνικών ανησυχιών και της σύμπτωσης μεγάλων στοχαστών, κατέληξε να καθιερώσει τον 18ο αιώνα ως ένα άλμα προς την καλλιέργεια της ανθρωπότητας κάτω από το μεγαλείο της ευφυΐας και της λογικής.
Y Βολταίρος Ήταν ένας από τους πιο αναγνωρισμένους εκπροσώπους αυτής της ουμανιστικής αναγέννησης που εμπιστεύτηκε τη διάχυση του πολιτιστικού, στο εύρος του και τον μεγαλύτερο απόηχό του, ως μεγάλες δυνατότητες για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου.
Μπορεί να θεωρηθεί ότι, ενόψει των συνεπειών (οι πιο ενημερωμένοι σε πολλές περιπτώσεις είναι οι χειρότεροι εχθροί της ανθρωπότητας), θα μπορούσε να ήταν αφελής ή ακόμα και καλόβολος. Αλλά αυτό που είχε γίνει μέχρι τότε ήταν ακόμα χειρότερο. Έτσι, το βήμα προς τα εμπρός σε αυτόν τον παγκόσμιο εγκυκλοπαιδισμό φαίνεται απαραίτητο με οποιονδήποτε τρόπο (τουλάχιστον κάποιος έπρεπε να προσπαθήσει να αναδυθεί από τις σκιές που εξακολουθούν να αιωρούνται πάνω από την κοινή συνείδηση).
Αλλά πέρα από την αποτελεσματική ιστορική απήχηση, ο Voltarie ήταν επίσης συγγραφέας, πιθανώς αυτός με τη μεγαλύτερη απήχηση στη φανταστική του φλέβα μεταξύ των Rousseau (με τον οποίο ο Βολταίρος μοιράζεται το έτος θανάτου), Diderot o montesquie, περισσότερο ανέτρεψε όλους αυτούς στο επίπονο έργο της διάδοσης ή της φιλοσοφίας προς τον μεγαλύτερο διαφωτισμό στον κόσμο.
Ναι πράγματι. Δεν βρίσκουμε στα μυθιστορήματα ή τις ιστορίες του μεγάλες φαντασιώσεις αλλά μάλλον άφθονες ιδεολογικές προτάσεις που σερβίρονται μέσα από χαρακτήρες με υπερβατικούς αέρα, με την υπαρξιστική σφραγίδα που τον κάνει να κινείται στην ιδιοτροπία ενός συγγραφέα που τον φέρνει αντιμέτωπο με τις πιο παχιές συνέπειες του απλού ανθρώπινου «όντος». Αλλά η διασκέδαση είναι να στοχεύεις σε όλα αυτά με ένα σημείο περιπέτειας, όπως μια κωμωδία του Δάντη μερικές φορές.
Και γι' αυτό ακριβώς είναι ενδιαφέρον να ξεκινήσουμε τη μυθοπλασία του Βολταίρου. Η σκέψη του γίνεται πιο ευγενική μεταξύ της δράσης και κάτω από αυτή την ιδέα αφθονούσε σε λίγες ιστορίες...
Κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία Voltaire
ειλικρίνεια ή αισιοδοξία
Χωρίς αμφιβολία αυτό είναι το έργο που, σε μεγαλύτερο βαθμό, αντιπροσωπεύει μια απολύτως λογοτεχνική εισβολή του συγγραφέα. Περιπέτειες και άτυχες περιπέτειες, χιούμορ που κατά καιρούς εκτοξεύεται ανάμεσα σε μια απαισιοδοξία για την ανθρώπινη κληρονομιά μέχρι την εποχή του Βολταίρου.
Στην εκτενή κριτική του που ευνοείται από την εξέλιξη του κόσμου των χαρακτήρων, περνάμε από μεγάλα ευρωπαϊκά γεγονότα της στιγμής. Το Cándido προσωποποιεί τη θέληση, την εμπιστοσύνη στον άνθρωπο.
Η σκληρή πραγματικότητα πλανάται από πάνω του, σαν μια δοκιμασία πίστης, μπροστά στην οποία η απελπισία του είναι πάντα ντυμένη με επιμονή και επιμονή. Ανάμεσα στις μεγάλες τραγικές πτυχές του πολιτισμού μας, ο Candide καταλήγει να είναι εκείνο το απαραίτητο φως από το οποίο θα ξαναφούντωσε έναν κόσμο βυθισμένο στο σκοτάδι της σαρκαστικής δημιουργίας του.
Οι ερωτήσεις του Ζαπάτα
Μια φιλοσοφική δήλωση που προέρχεται από τη φωνή ενός χαρακτήρα που εκφράζεται σε έναν μονόλογο καταλήγει να είναι μια αφηγηματική πρόθεση. Κανονικά οι αμφιβολίες ενός χαρακτήρα έρχονται μεταμφιεσμένοι σε στίχους.
Ακόμη περισσότερο για την ιδέα ενός φυλλαδίου τόσο ελαφρύ όσο αυτό. Μα φυσικά στην περίπτωση του Βολταίρου, με ένα από τα εκτενέστερα έργα του Διαφωτισμού, οι αμφιβολίες που παρουσιάζει συνοπτικά ο Ζαπάτα, τα μεγάλα ψέματα μιας θρησκείας που, μπροστά στις πιο βασικές προσεγγίσεις, καταλήγουν παύοντας να στέκεται.
πραγματεία για την ανεκτικότητα
Και πριν από τη σύντομη φωνή που ακούγεται από έναν Ζαπάτα που ρωτά χωρίς να βρίσκει απαντήσεις, βρίσκουμε αυτό το τώρα πιο στέρεο έργο που φαίνεται να έχει ξεκινήσει ένα γάντζο από αυτόν τον Ζαπάτα γεμάτο αβεβαιότητες. Γιατί εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Ο Ζαπάτα γίνεται τώρα ο Ζαν Καλάς, ο Προτεστάντης. Ίσως ήταν ένας άλλος άντρας γεμάτος ερωτήσεις και του οποίου η μόνη απάντηση ήταν η συνοπτική εκτέλεσή του. Αλλά από την εμβληματική αναπαράστασή του, ο Βολταίρος κατέληξε να συνθέτει αυτή την πραγματεία που φωνάζει ενάντια σε μια πίστη που ήδη εκείνη την εποχή είχε αρχίσει να φαίνεται ως μια από τις πρώτες πηγές όλων των δεινών της ανθρωπότητας.
