Πριν από χρόνια πήγα να δω ένα έργο που ερευνούσε τον χαρακτήρα του Primo Levi y οι μοιραίες συνθήκες συνδέθηκαν, όπως σε μια μακάβρια μοίρα, με τη γέννηση του ναζισμού και του φασισμούΤο Κάθε ιδεολογία ενός ελεύθερου σκεπτόμενου σαν αυτόν θα κατέληγε να χτυπηθεί και να παρασυρθεί από τα βάσανα που έφερε από τη γέννησή του, όπως αναφέρει ο οραματικός στίχος του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα: το μεγαλύτερο έγκλημα του ανθρώπου είναι να έχει γεννηθεί...
Επειδή Ο Primo Levi ήταν άτυχος για να γεννηθεί σε μια εποχή που η μισή Ευρώπη τρελαινόταν, με ένα από τα κύρια σημεία της τρέλας στον εβραϊκό λαό. Και ο Primo Levi, φυσικά, έπρεπε επίσης να γεννηθεί Εβραίος για να φέρει στους ώμους του όλο το μοιραίο, λογικά όχι λόγω της κατάστασής του αλλά λόγω του μίσους που στρέφεται προς αυτήν την απανθρωπιστική ταμπέλα της φυλής που είχε γίνει στίγμα. Τίποτα καλό δεν μπορεί να προέλθει από τις συμπτώσεις που συσσωρεύονται προς την ατιμία. Αν μη τι άλλο, η λαμπρή και διαυγής, ακόμη και η τύφλωση, η μαρτυρία ενός περισσότερο από αφοσιωμένου συγγραφέα, αφοσιωμένου στη ζωή, παρ' όλα αυτά.
Ο Πρίμο Λέβι επέζησε από τα πεδία εξόντωσης ίσως μόνο για να το πει με βάθος πιο βαθιά από τον φόβο, ως εκχόμο υπεύθυνος, στους στίχους του, για την τελευταία πνοή ενός ανθρώπου που ξανασταυρώθηκε από τους συνανθρώπους του. Σχετικά με αυτήν την ιδέα ενός eccehomo προσαρμοσμένου στην εποχή του ναζισμού, ίσως θα σας ενδιέφερε να ρίξετε μια ματιά σε ένα σύντομο μυθιστόρημα που έγραψα τότε... εδώ είναι ο σύνδεσμος του βιβλίου Τα χέρια του σταυρού μου, ώστε να μπορείτε να το δείτε.
Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία του Primo Levi
αν αυτό είναι Άνθρωπος
Ο Primo Levi ήταν έτοιμος να το πάρει. Από τον πρώτο εκφοβισμό των Εβραίων έως την πλήρη γενοκτονία του, θα περάσει λίγο περισσότερο από τη δεκαετία μεταξύ 1935 και 1945. Συνελήφθη το 1943 μόλις έφυγε από τη δουλειά του ως ανθρακωρύχος (η δουλειά ως χημικός ήταν αδύνατη για αυτόν στην Ιταλία με δεδομένο το εβραϊκό του καθεστώς), στο αντιφασιστικό μέτωπο.
Από εκεί κατευθείαν στο Monowice, ένα υποκατάστημα του Άουσβιτς, όταν το πονηρό κεντρικό ξενοδοχείο είχε ήδη ένα πλήθος επισκεπτών που αναπληρώνονταν συνεχώς από άλλα μέτωπα πιο δυτικά ...
Η μαρτυρία που εξηγείται σε αυτές τις σελίδες θεωρείται η πιο υπερβατική που αντικατοπτρίζει και δίνει αυτήν την αφοσιωμένη μαρτυρία για την οποία μιλήσαμε πριν για την ιδέα της ανθρωποποίησης, του παραλογισμού ή μάλλον του λόγου που βυθίστηκε στο δοχείο του άκαιρου μίσους.
Μαζί με το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ, αυτό το βιβλίο μάς εισάγει στον τρόμο χωρίς κανένα ίχνος μυθοπλασίας, σε αυτό που μπορούμε να φτάσουμε πάνω από κάθε διαστροφή που, ως άνθρωποι, ήμασταν όλοι εκείνες τις μοιραίες μέρες.
Το κλειδί του αστεριού
Όταν ένας συγγραφέας του poso αρχίζει να γράφει ένα μυθιστόρημα που καταρχήν δείχνει μόνο την προσωπική περιπέτεια, το περίεργο ταξίδι γύρω από οποιονδήποτε χαρακτήρα, τελικά η πλοκή καταλήγει να εξετάζει αυτό το υπαρξιακό σημείο λεπτομέρειας, τις υπερφορτωμένες εμπειρίες του υπερβατικού διαλογισμού, του ιζήματος και σοφία.
Ο χαρακτήρας του Libertini Faussone τυχαίνει να είναι ένας από τους σπουδαίους τεχνικούς που απαιτούνται από τον μισό κόσμο για να σχεδιάσει και να υλοποιήσει μεγάλους μηχανισμούς ενός κόσμου που προχωρά προς την τεχνολογία. Ζει τα μεγάλα ταξίδια του με ένταση και αφοσίωση στο επάγγελμά του, χωρίς όμως να αφαιρεί την προσοχή σε πολλές άλλες λεπτομέρειες και να αποκαλύπτεται ως επιζών της εφευρετικότητας προς την ευχαρίστηση της ζωής.
Η λατινική νοοτροπία διαποτίστηκε από το ιδεώδες ενός μεγάλου Γερμανού μηχανικού, ενός χαρακτήρα ανάμεσα σε δύο πρωτότυπα του XNUMXου αιώνα του ευρωπαϊκού από το βορρά και το νότο, και στο τέλος επίσης κάποιου αφοσιωμένου στη ζωή και τις διαφορετικές πτυχές της...
Φυσικές ιστορίες
Η ιστορία είναι πάντα μια πρόκληση για εκείνους τους συγγραφείς που είναι περισσότερο αφοσιωμένοι στη μεγάλη αφθονία των ιδεών που αναπτύσσονται προς μια τελική σύνθεση. Ο ίδιος ο Primo Levi είπε κάποτε ότι το να γράφει ιστορίες ή ιστορίες ήταν μια πράξη συγκεκριμένης απελευθέρωσης στην οποία ήξερε ότι δεν μπορούσε να αναπτύξει ή να κρατήσει σπουδαίες σημειώσεις, παρά μόνο να αφήσει τον εαυτό του να παρασυρθεί από μια αφηγηματική παρόρμηση που θα κατευνάσει μια στιγμή ανεξέλεγκτης έμπνευσης.
Και έτσι γεννιέται αυτός ο τόμος στον οποίο ο Primo Levi απλώνει τα πιο ευφάνταστα χαρίσματά του σε ιστορίες των οποίων η τελική ηθική μπορεί να μην είναι προορισμένη ή άμεσα συνειδητή, αλλά που τελικά αντιπροσωπεύει, στην περίπτωση των δεκαπέντε ιστοριών που παρουσιάζονται, μια πρόσκληση για περαιτέρω εξέταση. φυσικό του τι είμαστε ή τι κάνουμε σε έναν κόσμο που μερικές φορές είναι σουρεαλιστικός, πάντα τραγικός και γεμάτος μαγικές στιγμές χιούμορ και ελπίδας.
3 σχόλια στο "Τα 3 καλύτερα βιβλία του Primo Levi"