Τα 3 καλύτερα βιβλία του νομπελίστα Peter Handke

Υπάρχουν συγγραφείς για το έργο των οποίων πρέπει σίγουρα να είστε σίγουροι ότι θέλετε να το διαβάσετε. Και η παραλαβή ενός βιβλίου υπό συνθήκες ανάγνωσης ή χώρους δεν είναι συνήθως η καλύτερη αρχή για μια περιπέτεια στο χαρτί. Εκτός αν συναντήσετε κάτι εξαιρετικό όπως το έργο του Peter Χάντκε.

Το λέω γιατί αυτός ο Αυστριακός συγγραφέας, ο οποίος ήρθε στο μυθιστόρημα ως μια ακόμη πτυχή του πολύπλευρου δημιουργού, εμφανίζεται με την απαισιοδοξία του να μετατρέπεται σε λογοτεχνία. Επίσης, ο Handke είναι εκλεπτυσμένος κατά καιρούς σε μορφή, αλλά τελικά είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων αφηγητής. Η λογοτεχνία του είναι ένα ειλικρινές άδειασμα, εκείνο του καθενός από τους χαρακτήρες του με ρυθμούς που ξέφυγαν από τα έργα ή τα σενάρια του.

Αν ανακατεύουμε ευσυνείδητα Κάφκα y cioran, βρίσκουμε ένα Handke που μέσα στη ζάλη του κοκτέιλ προσφέρει πλήθος εκπληκτικών αποχρώσεων. Ένα είδος αφηγηματικής λήψης για χαρακτήρες που έχουν εγκαταλειφθεί στη μοίρα της καθημερινότητας, μόλις κατέβουν από τις σανίδες πάνω στις οποίες δρουν. Συμπεριλαμβανομένου του εαυτού του ως της πρώτης φωνής που εκθέτει την εμπειρία της ζωής του και τις ιδέες του για τον κόσμο.

Ο Χάντκε ή οποιοσδήποτε άλλος χαρακτήρας του, που μετατράπηκε στον εαυτό μας με τις σκέψεις μας, κοσκινισμένος από τα σύμβολα των ονείρων που, με τον συνηθισμένο τους χαρακτήρα ενδείξεων χωρίς σαφή αίσθηση, καταλήγουν να σηματοδοτούν το μέλλον της συμπεριφοράς μας. Είμαστε προειδοποιημένοι ότι η Handke δεν είναι η χαρά του κήπου. Και δεν είναι ότι η δράση των έργων του μας μεταφέρει σε γρήγορες πλοκές. Παρά τα πάντα, η λογοτεχνία του μαγνητίζει.

Τα μυθιστορήματα του Χάντκε και τα σχεδόν μυθοπλασμένα γραπτά αναβλύζουν αυτή την απαισιοδοξία της μοναξιάς. Ακόμα κι έτσι, επιστρέφουμε για να απολαύσουμε, μόλις καταλήξουμε στο άθροισμα των θλιβερών χαρακτήρων, εκείνου του ταξιδιού στον υπαρξισμό που σκαρφίζεται από την προσθήκη του φανταστικού που γεννιέται από τον ονειρικό και ακόμη και τον τρελό.

3 Προτεινόμενα βιβλία του Peter Handke

Δοκίμιο για την κούραση

Δεδομένου ότι η μυθιστορηματική πρόθεση του Χάντκε περνά μέσα από μια φιλοσοφική πρόθεση γύρω από τον χαρακτήρα, το κομμάτι του μη μυθοπλασίας δεν απέχει τόσο πολύ από τη φανταστική του πλευρά.

Κάθε δοκίμιο επισημαίνει την πιο υπερβατική μονόλογη, την έκθεση ιδεών που συνδέονται με την ορθολογική προβολή ηθικών, ιδεολογικών ή άλλων αναφορών από τις οποίες ο εφημερεύων συγγραφέας είναι σε θέση να κατασκευάσει αυτό το έργο αρχών, ένα ταξίδι μύησης.

Σε αυτή την περίπτωση, η κούραση τυγχάνει να είναι μια δικαιολογία για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια που μας κάνει όλους χαμένους από τον λόγο μας ανίκανο να αντιμετωπίσουμε το πεπερασμένο των πάντων, ξεκινώντας από τη συνείδησή μας κλειδωμένη ανάμεσα στα κόκαλα.

Δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο, όπως μπορείτε να φανταστείτε, αλλά τα σύμβολά του, καλά χωνεμένα μετά από προσεκτική ανάγνωση, καταλήγουν να παρέχουν λαμπρές υπαρξιακές έννοιες. Η κούραση του να ζεις για ένα λογικό ον που πάντα αναζητά απαντήσεις σε έναν κόσμο χτισμένο από την πιο απόλυτη σχετικότητα, είναι εξαντλητική για τον Χάντκε.

Κι όμως, η μαγεία του πειράματος σκέψης προς αυτήν την προερχόμενη δυσαρέσκεια δημιουργεί έναν χώρο ελευθερίας που είναι τόσο οδυνηρός όσο και ευχάριστα εξερευνήσιμος.

Αβάσταχτη ατυχία

Άλλο ένα από τα σπουδαία έργα που διασώθηκαν για σήμερα. Διότι αν τα έργα του Χάντκε έχουν επανεκδοθεί πρόσφατα, είναι επειδή η σκέψη του επεκτάθηκε προς ένα χώρο ανάμεσα στη μυθοπλασία (ως προσωπική σφαίρα του ίδιου του συγγραφέα) και στον ρεαλισμό που είναι τυπικός ενός έργου εμποτισμένου με τις πιο ωμές εμπειρίες που εξορκίζονται στη λογοτεχνία, καταλήγει σε στροφή. Ο ίδιος ο Χάντκε σε έναν παγκόσμιο χαρακτήρα, έναν ήρωα επιβίωσης που αφηγείται τις δικές του εντυπώσεις κατακερματισμένες ανάμεσα σε όνειρα, εμπειρίες, στοχασμούς και πλούσιες έννοιες υπαρξισμού που προσφέρονται ως εμπειρία.

Ο τίτλος αυτού του έργου υποδεικνύει εκείνη την πτυχή του μη αναστρέψιμου που είναι ο θάνατος. Perhapsσως μια έξοδος από τη σκηνή όπως αυτή που είχε η μητέρα του, με αυτή την απογοήτευση από την αυτοκτονία, ακόμη και χαρακτηριζόμενη από πεποιθήσεις και θρησκείες ως ανάθεση στον διάβολο, θα ήταν για τον Handke ένας από τους πιο ισχυρούς κινητήρες για να κάνει εμετό στην αγωνία των απουσιών με βάρος ότι μπορούν να βυθίσουν όσους τους υποστηρίζουν. Και ότι σε κάθε περίπτωση είναι πάντα αυτό το βάρος ώμου που ο συγγραφέας δεν μπορεί ποτέ να απαλλαγεί.

Η στιγμή της αληθινής αίσθησης

Το ξύπνημα, που αντιμετωπίζεται με εκείνη τη διεθνή λογοτεχνική αναγνώριση στον Γκρεγκόριο Σάμσα του Κάφκα. Στην περίπτωση αυτού του μυθιστορήματος του Χάντκε ανακαλύπτουμε μια μέρα μετά από ένα όνειρο που παραπέμπει σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Η δυνατή αίσθηση του ονείρου του Keuschnig, στο οποίο έχει ανακαλύψει τον εαυτό του ικανό για φόνο, τον μαγνητίζει σε ό,τι κάνει μετά.

Ένα απλό όνειρο, τίποτα από αυτόν τον κόσμο, ένα ακατανόητο κατέβασμα της λογικής στη νυχτερινή του ανάπαυση. Κι όμως, για τον Keuschnig, τίποτα δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Το Παρίσι, η πόλη στην οποία εργάζεται, εκπληρώνοντας μια άνετη και αναγνωρισμένη πολιτική αποστολή, χάνει το φως του για αυτόν τον άτυχο άνθρωπο που είναι ικανός να βυθιστεί στο όνειρό του. Όλα όσα συμβαίνουν από εκείνο το ξύπνημα δείχνουν την καταστροφή.

Η μόνη δυνατότητα για τον Keuschnig είναι να ανακτήσει τον κόσμο από το όραμα της παιδικής ηλικίας, μια εποχή στην οποία τα όνειρα θα μπορούσαν να έχουν τέρατα, αλλά στην οποία κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλήξει να γίνει το τέρας, ο δολοφόνος...