Η εκδικητική αύρα που περιστρέφεται γύρω από το Μπουλγκάκοφ Το ότι η δική του αδίστακτη και λιτή λογοτεχνία εμφανίζεται προς την κριτική με την πραγματικότητα μεταμφιεσμένη κάτω από το παραμυθένιο ή ακόμα και το φανταστικό, τον κάνει συγγραφέα που ξεπερνά από ένα έργο ζωντανό, παραμορφωμένο χρονικό και καλυμμένη παρωδία.
Ενοχλητικός για ένα μεγάλο μέρος των σοβιετικών δυνάμεων, από τις οποίες απολάμβανε χάρη όταν εργαζόταν ως γιατρός ή όταν ήταν παρόμοιος χρονικογράφος (αλλά για τους οποίους ένιωθε άβολα όταν αποφάσισε να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία), ο Μπουλγκάκοφ έγινε σταδιακά είδος αντιφρονούντος συγγραφέα, καταδιωκόμενος και καταδιωκόμενος από την πολιτική αστυνομία, αλλά σώζοντας το δέρμα του σε αμέτρητες περιπτώσεις. Ίσως λόγω της ανοιχτά φανταστικής προσέγγισής του, σε σύγκριση με την οποία θα μπορούσε να αποσταχθεί ελάχιστος κριτικός ρεαλισμός.
Perhapsσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το πιο κρίσιμο έργο του, όπως «Ο Δάσκαλος και η Μαργαρίτα», έγινε ότι το έργο δεν τελείωσε ποτέ, κρατήθηκε πάντα στο συρτάρι περιμένοντας πιο ευοίωνες στιγμές και αναθεωρήθηκε συνεχώς μέχρι το θάνατό του, ακόμη και στη μετέπειτα διάσωσή του. Πολλά χρόνια αργότερα.
Επίσης μεγάλος συγγραφέας διηγημάτων ή μυθιστορημάτων, ο Μπουλγκάκοφ κληρονομεί τον παγωμένο υπαρξισμό του Τσέκοφ μόνο που έχει περάσει από ένα πρίσμα που πηγαίνει από τη δική του ανησυχητική εμπειρία ως γιατρός στην προνομιακή του εστίαση στην ιστορική εξέλιξη.
Κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία του Mikhail Bulgakov
Η δασκάλα και η Μαργαρίτα
Η θέληση για δύναμη είναι τόσο παρόμοια στην ουσία σε κάθε ιστορική στιγμή, ώστε η κατανόηση της εγκυρότητας ενός τέτοιου έργου γίνεται πιο κατανοητή. Αλλά όπως κάθε άλλη ανθρώπινη βούληση, σε πολλές περιπτώσεις φαίνεται σφυρηλατημένη στις φωτιές της κόλασης από έναν σιδηρουργό με το όνομα Διάβολος, ο οποίος μετριάστηκε από αυτόν τον Θεό που δημιούργησε τον άνθρωπο ως ένα απογοητευτικό έργο.
Όταν ο διάβολος φτάνει στη Μόσχα για την περιοδική του ανασκόπηση κάθε πόλης που παραδόθηκε ανοιχτά στα σχέδιά του, θα βρούμε μια επική πρωταγωνίστρια όπως η Μαργαρίτα, στο ύψος του Δάντη, ενός πρωταγωνιστή που πετά πάνω από κάθε είδους κατοίκους μιας πόλης που ακολουθεί τέλεια τις υπαγορεύσεις της άθλιας ανθρώπινης κατάστασης.
Περήφανος για το έργο του, ο διάβολος, ωστόσο, επιμένει σε εκείνη τη Μαργαρίτα που δεν συμβιβάζεται με τον άνετο πειρασμό του κακού που βασιλεύει σε αδυναμίες και πειρασμούς που είναι εύκολα φθαρτά και παράξενα δικαιολογημένα μεταξύ λογικής και συνείδησης.
Υπάρχει ένα σημείο παραξενιάς στον πυρήνα της ιστορίας, αλλά όχι μια πλήρης αποδόμηση του έργου που μας δείχνει μια ανατρεπτική δημιουργία για την εποχή του συγγραφέα. Το νήμα είναι ξεκάθαρο και οι περίεργες μετα-λογοτεχνικές υποπλοκές μακριά από την κύρια ιστορική στιγμή (σε χρόνο και χώρο) χρησιμεύουν για να συνδέσουν τα πάντα, να επικεντρωθούν πιο έντονα στην κεντρική σκηνή, το μέλλον του διαβόλου μέσα από έναν κόσμο που έκανε την πιστή του αυλή, μεταξύ των απεχθών.και των κωμικών.
Εκτός από τη Μαργαρίτα, αυτοσχέδια ηρωίδα μιας πιθανής υπολειπόμενης ηθικής παρ' όλα αυτά. Γιατί όσο κι αν μας λένε για το μήλο και τον Παράδεισο, είναι περισσότερο από πιθανό ότι ο ίδιος ο Αδάμ σκάλισε τον καρπό. Ο διάβολος θα φρόντιζε να τα γράφει όλα ανάποδα.
Τα θανατηφόρα αυγά
Perhapsσως ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσετε τους ολοκληρωτισμούς για να μπορέσετε να τους καταπολεμήσετε από την αστική συνείδηση είναι οι μύθοι με το στυλ του George Orwell ή τη σατιρική φαντασίωση που αντιπροσωπεύει αυτό το μυθιστόρημα.
Γιατί σίγουρα δεν έχει σημασία αν είναι δικτατορικό καθεστώς, είτε είναι αριστερό είτε δεξιό. Το πρόβλημα είναι ο φόβος, η συνακόλουθη υποταγή και η απορρέουσα ικανότητα να γίνει η πλειοψηφία των πολιτών σε δουλοπρεπείς πιστούς. Στο σημείο της περισσότερο από πιθανής επίθεσης σε οτιδήποτε ακούγεται ως διαφωνία από οποιοδήποτε από τα άτομα που έχουν μολυνθεί από αυτόν τον αρχικό φόβο. Κάτω από ένα στρώμα φαντασίας που δεν είναι και τόσο φανταστικό, ο συγγραφέας αποστέλλει τη σκληρή πραγματικότητα με τις συνήθεις εκρήξεις του χιούμορ, μερικές φορές βλαβερές, πάντα οξυδερκείς και ευφυείς.
Ο καθηγητής Persikov συμμετέχει στη διερεύνηση της νοθείας των ζώων και των φυτών, έτσι ώστε να αναπτύσσονται δυσανάλογα (ακούγεται σαν τη γενετική μας αλλοίωση των τροφίμων). Αλλά στο τέλος, τα ζώα και τα πρότυπά τους, που εξαρτώνται από τις κυβερνητικές απαιτήσεις για ενίσχυση αυτής της ικανότητας, φτάνουν σε ανησυχητικά, τερατώδη, ονειρικά επίπεδα μεγαλείου... Και φυσικά, στο τέλος τα τέρατα βρίσκουν τον τρόπο να δραπετεύσουν και απειλούν να τα καταστρέψουν όλη η Ρωσία.εξαιτίας της ηλιθιότητας εκείνων που πιστεύουν ότι μπορούν να κυριαρχήσουν τα πάντα κατά την ιδιοτροπία τους.
Μορφίνη
Αν μπορούσε να φανταστεί αυτό Έντγκαρ Άλλαν Πόε είχε μετενσαρκωθεί σε Ρώσο συγγραφέα, αυτό το έργο θα μπορούσε να γίνει κατανοητό ως η πιο ξεκάθαρη απόδειξη. Πέρα από την τελική πρόθεση του ενός ή του άλλου συγγραφέα, που αναμφίβολα χαρακτηρίζεται από τις ιστορικές συνθήκες του καθενός και από το δημιουργικό αποτύπωμα που τους οδήγησε τελικά στο γράψιμο, η παράλληλη αγάπη για το φανταστικό και των δύο συγγραφέων και η γεύση από τα ναρκωτικά οδήγησε μερικές φορές σε αυτή τη δημιουργικότητα σκοτεινό.
Οδηγεί και μας οδηγεί τους αναγνώστες σε εκείνα τα σενάρια που επισκέπτονται στη ζωή οι συνήθεις χρήστες διαφόρων ναρκωτικών. Αλλά το θέμα είναι να ανακαλύψουμε σε ένα έργο σαν αυτό την περιγραφή της διαδικασίας, το σκηνικό του ταξιδιού σε εκείνους τους ψυχεδελικούς παραδείσους, που εν προκειμένω έλκονται στη συνείδηση από τη μορφίνη.
Ως νεαρός γιατρός και ίσως ξεπερασμένος από το επάγγελμά του, αντιμετωπίζοντας καταστάσεις που δεν είχε φανταστεί, ο Μπουλγκάκοφ στράφηκε σε αυτό το φάρμακο για υπεκφυγή. Σε αυτό το βιβλίο διανύουμε εκείνες τις μέρες που ο νεαρός γιατρός αντιμετώπιζε με τον πιο χοντροκομμένο και απροσδόκητο τρόπο τη συντριβή του στην πράξη, αντιμετωπίζοντας περιπτώσεις που δεν θα μπορούσε ποτέ να υπολογίσει για την ειδικότητά του.
