Τα 3 καλύτερα βιβλία της Joan Didion

Η λογοτεχνική καριέρα του βετεράνου Αμερικανού συγγραφέα Τζόαν Ντίντιον σημαδεύτηκε στα τελευταία του χρόνια από τραγωδία. Διότι με τον ίδιο τρόπο που ανακαλύπτουμε στο κοντινό παράδειγμα ενός συγγραφέα όπως Σέρχιο ντελ Μόλινο μια λογοτεχνία έκανε πλασέμπο στο έργο του «Η βιολετί ώρα«Στην περίπτωση της Τζόαν, τα πιο έντονα έργα της ξεκινούν από εκείνη τη στιγμή που η ζωή χωρίζεται στα δύο μετά την εμφάνιση της μοίρας στη σκηνή.

Όλα είναι διάστικτα από το ατυχές γίγνεσθαι, όταν συμβαίνει. Ακόμη περισσότερο, μια πτυχή τόσο δημιουργική όσο η λογοτεχνία, όπου ο λόγος και η φαντασία συνδυάζονται, και τα δύο στίγματα από εντυπώσεις που δεν μπορούν να επιτευχθούν από τον διανοούμενο και μεταμορφώνονται όσο το δυνατόν καλύτερα από τη φαντασία και το ονειρικό, σε αυτήν την άβολη μετάβαση που μπορεί να γίνει το βήμα των ονείρων κατά το ξύπνημα.

Έτσι, η Τζόαν είχε ένταση, μια παράξενη ηρεμία που με κάποιο τρόπο εξαχνώνει την απώλεια. Η ανθεκτικότητα ως επιχείρημα, όχι ως παράδειγμα επειδή η Τζόαν δεν έγραψε για προπονητική, η λογοτεχνία της είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή ηθική.

Κορυφαία 3 προτεινόμενα μυθιστορήματα της Joan Didion

Η χρονιά της μαγικής σκέψης

Ένας παλιός μου φίλος, ένας πανκ τραγουδιστής για την ακρίβεια, ο τίτλος ενός άλμπουμ του "Ο χρόνος δεν θεραπεύει μια γαμημένη σκατά". Ένας συγγραφέας όπως η Joan Didion, που δεν έχει καμία σχέση με το πανκ κίνημα, καταλήγει να συμμετέχει στην ιδέα ότι εκείνη η εποχή μετά την τραγωδία δεν ζει πια.

Τότε υπάρχει μόνο εκείνο το είδος μαγικής σκέψης ανάμεσα στην ψευδαίσθηση, την πλήρη μυθοπλασία, τα trompe l'oeils που δημιουργήθηκαν από τον λόγο για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε τους ελέγχους για να επιβιώσουμε απλά και να αναζητήσουμε ορίζοντες στο αέναο λυκόφως ...

Το 2003, η Joan Didion έπρεπε να αντιμετωπίσει τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της και τη μακρά ασθένεια της μοναχοκόρης της. Με μια συναρπαστική συναισθηματική απόσταση, η συγγραφέας αφηγείται την αντίδρασή της στην τραγωδία και τη θλίψη σε ένα βιβλίο που ξεχειλίζει από ειλικρίνεια και έχει αιχμαλωτίσει εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο.

Ανακτήσαμε αυτό το έργο σε μια πολύ ειδική έκδοση, με αδημοσίευτες εικονογραφήσεις της Paula Bonet, μιας από τις πιο καταξιωμένες καλλιτέχνες στην Ισπανία. Ο Didion βάζει τις λέξεις και ο Bonet ενσωματώνει την ουσία τους, με αποτέλεσμα ένα λεπτομερές ταξίδι μέσα από τον πόνο, την απώλεια και την επιβίωση σε μια συγκινητική καλλιτεχνική σύντηξη.

κοινή λειτουργία

Ένα μυθιστόρημα φορτωμένο με αυτό το φωτοστέφανο που περιβάλλει την απώλεια ως ακατανίκητη δύναμη του πεπρωμένου. Μικρά πράγματα συνωμοτούν για να υπηρετήσουν το κακό. Από τις σκιές, τα γεγονότα, τις περιστάσεις και τους χαρακτήρες που τολμούν να τους πλησιάσουν έκπληκτοι καταλήγουν να καταβροχθίζονται από την κεντρομόλο δύναμη προς τη χειρότερη μορφή προορισμού.

Ιστορία μιας προσωπικής και πολιτικής τραγωδίας που συμβαίνει στη Μπόκα Γκράντε, μια φανταστική πολιτεία της Κεντρικής Αμερικής που κυριαρχείται από πολιτική διαφθορά, κατανομή εξουσίας μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας, εμπόριο όπλων και συνωμοσία.

Η ιστορία συγκεντρώνει δύο φαινομενικά πολύ διαφορετικές Αμερικανίδες που, λόγω διαφόρων συνθηκών, έχουν καταλήξει εκεί. Η αφηγήτρια, Γκρέις Στράσερ-Μεντάνα, είναι η χήρα του πιο ισχυρού άνδρα της Μπόκα Γκράντε, ελέγχει μεγάλο μέρος του πλούτου της χώρας και γνωρίζει σχεδόν όλα τα μυστικά της. Η Γκρέις προσπαθεί να μαρτυρήσει το πέρασμα από τη Μπόκα Γκράντε της Σάρλοτ Ντάγκλας, μιας Καλιφορνέζης ανώτερης τάξης, αδαής σε σημείο αθωότητας και της οποίας η κόρη, Μεντίν, έχει ενταχθεί σε μια ομάδα μαρξιστών ριζοσπαστών.

Γραμμένο με την τηλεγραφική ταχύτητα και την σχεδόν ανεπαίσθητη ευαισθησία του μεγάλου Didion, αυτό το μυθιστόρημα είναι μια απορροφητική ιστορία για την αθωότητα, το κακό και την ικανότητα των γυναικών να κατανοούν τον κόσμο γύρω τους.

Καθώς έρχεται το παιχνίδι

Ένα μυθιστόρημα από το 1971. Άλλες μέρες στη ζωή της συγγραφέως στις οποίες θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κοινωνικούς και ηθικούς αγώνες με την υποστήριξη της νεολαίας και τα χέρια των ακριβών ζωτικών συντρόφων. Έτσι η Joan έχτισε αυτό το έντονα κριτικό αλλά ουσιαστικά ζωτικής σημασίας φεμινιστικό μυθιστόρημα.

Επειδή όλα τα επιθέματα είναι καλά σε μια ιστορία και κάθε συγγραφέας τα εστιάζει κατά βούληση για να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν σχετικά θέματα. Το πιο σημαντικό όμως είναι να πεις κάτι, να κάνεις τους χαρακτήρες σου ζωντανούς ώστε το μήνυμα να είναι τελικά ολοκληρωμένο.

Στα τριάντα της, η Μαρία Γουάιθ είναι συναισθηματικά κολλημένη και αγνοεί τα πάντα γύρω της. Η καριέρα της ως ηθοποιός περιορίστηκε σε ρόλους σε ταινίες τρίτης κατηγορίας και ζούσε πάντα στη σκιά του συζύγου της, ενός διάσημου σκηνοθέτη του Χόλιγουντ που δεν της επέτρεψε ποτέ να πάρει τις δικές της αποφάσεις σχετικά με την τετράχρονη κόρη της. ένα ιατρικό κέντρο για παιδιά με ειδικές ανάγκες ή σχετικά με τη νέα σας εγκυμοσύνη.

Με ένα αδυσώπητο βλέμμα και μια αλάνθαστη φωνή, ο Didion τεμαχίζει απεριόριστα την αμερικανική κοινωνία στα τέλη της δεκαετίας του XNUMX, διερευνώντας αφενός την πραγματικότητα του να είσαι γυναίκα σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχούσαν πάντα οι αντρικές ανάγκες και, αφετέρου, καταγράφοντας την κατάσταση του νου μιας ολόκληρης γενιάς που ζει κάτω από την εξαπάτηση της εμφάνισης, της ανηθικότητας, των συνεπειών του ακραίου φιλελευθερισμού και της γενικής πλήξης του σύγχρονου ατόμου.

Περιλαμβάνεται από το περιοδικό Χρόνος στη λίστα με τα καλύτερα εκατό μυθιστορήματα στην αγγλική γλώσσα που δημοσιεύτηκε μεταξύ 1923 και 2005, Καθώς έρχεται το παιχνίδι θεωρείται, μετά από περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες από τη δημοσίευσή του, ένα σύγχρονο κλασικό αμερικανικών γραμμάτων και ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της Τζόαν Ντίντιον.

Άλλα προτεινόμενα βιβλία από την Joan Didion

Ταραγμένο ποτάμι

Το χαζοαμερικάνικο όνειρο έγινε όνειρο. Από τότε που ορίστηκε τι ήταν αυτό το όνειρο, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1931 από το στόμα του Τζέιμς Τρούσλοου Άνταμς και το οποίο εμπιστεύτηκε την εκθετική ευημερία στην ικανότητα και στην εργασία μόνο, χωρίς άλλες προϋποθέσεις, η πραγματικότητα ήταν υπεύθυνη για τη μετατροπή της ιδέας σε σύνθημα. orwellian.

Τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις όπου η ευημερία δεν ήρθε και όλοι επέμεναν να διατηρήσουν τις εμφανίσεις ότι η ευημερία ήταν μόνο ένα τελευταίο χτύπημα τύχης.

Αυτό το μυθιστόρημα μας ταξιδεύει πίσω στο 1959. Μένουμε στο σπίτι του παντρεμένου ζευγαριού που σχηματίστηκε από την Everett McClellan και τη Lily και με ένα τελευταίο πλάνο ως ηχώ πριν από την πλήρη σιωπή που εκτείνεται μέσα από την κατοικημένη γειτονιά των αναπαραγόμενων σπιτιών και των συμμετρικών ζωών.

Επειδή πέρα ​​από το δυσοίωνο γεγονός, που χρησιμεύει ως δικαιολογία για την αναδρομή που εξηγεί τα πάντα, η ίδια η βολή ή μάλλον η σκανδάλη παρατείνεται προς τη γενική ιδεολογία εκείνης της μεσαίας τάξης που είναι αποφασισμένη να ευδοκιμήσει για να προχωρήσει σε μια νέα κοινωνική κατάκτηση, μια χρυσή βιασύνη που συνεχίζεται ανάμεσα στις μιμητικές γειτονιές του αρχοντικού.

Η αμερικανική απογοήτευση ως η μεγαλύτερη τραγωδία, όλοι πείστηκαν και σχεδόν απήχθησαν από την ιδέα ότι χωρίς ευημερία δεν υπάρχει σχεδόν καμία ταυτότητα. Και χωρίς να είσαι κανείς, το να ζεις γίνεται αυτό το τραγικό ιδανικό, ακόμα περισσότερο αν έχεις κάνει μια γενναία προσπάθεια να ξεφύγεις από αυτή τη μεσαία τάξη που προσπαθεί να σκαρφαλώσει σε έναν τοίχο όπου το σύνθημα γράφει με γιγάντια γράμματα «Αμερικάνικο όνειρο στην άλλη πλευρά».

Μια ιδέα, ένας χώρος και ένας χρόνος από τον οποίο το συγγραφέας Joan Didion ξέρει πολλά. Η ίδια μεγάλωσε σε εκείνο το καλιφορνέζικο σκηνικό με λαμπερά όνειρα σαν θαύματα σε έναν λαμπερό ήλιο.