Η ιστορική μυθοπλασία δεν είναι πάντα ανοιχτό και, επομένως, γόνιμο πεδίο για ιστορικούς ή άλλους εκλαϊκευτές σε παρόμοια πεδία. Βασικά γιατί Όταν γράφεται η ιστορική ΕΠΙΛΟΓΗ, αναλαμβάνεται το επίπονο έργο να προσφέρουμε κάτι περισσότερο στην αφήγησηΤο Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την αποστολή να δώσουν ζωή στους πρωταγωνιστές και να κάνουν οποιαδήποτε εποχή για την οποία γράφεται κατοικήσιμη ως τέταρτη διάσταση.
Στην Ισπανία, συγγραφείς όπως π.χ. Jose Luis Corral o Λούις ΖουέκοΤο Άλλοι ναυάγησαν μεταξύ ευρυμάθειας, αποκάλυψης χωρίς περισσότερη ή την πιο άσηπτη περιγραφή.
Στην περίπτωση του Γάλλος ιστορικός Ιβάν Τζαμπλόνκα Η ανάληψη του έργου της μυθοπλασίας για τη μυθιστορηματική ιστορία σήμαινε τελικά ανακαλύψεις και ανοίγματα πολύ διαφορετικών μονοπατιών. Επειδή από τη δημοσίευση του πρώτου του ιστορικού μυθιστορήματος, ο Jablonka έχει καταλήξει να ασχολείται με πολύ διαφορετικά θέματα που του έχουν κερδίσει απροσδόκητη επιτυχία, όπου θεωρείται ότι η αφήγηση είναι περισσότερο θέμα έμπνευσης παρά ακαδημαϊκής κατάρτισης. Η μαγεία του συγγραφέα που καταλήγει να ανακαλύπτεται μακριά από τις αρχικές του υποθέσεις...
Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία του Ivan Jablonka
Laëtitia ή το τέλος των ανδρών
Από τα πιο αιματηρά βιβλία πραγματικότητας έρχονται μερικές φορές να καταγράψουν το δυσοίωνο. Υποθέσεις αφηγητών όπως Λάουρα Ρέστρεπο ή άλλα, και στην προκειμένη περίπτωση η Τζαμπλόνκα. Συγγραφείς που μας στέλνουν, από σχολαστική έρευνα και το συναίσθημα της λεπτομέρειας, ανέκδοτα που δεν ξεπερνούν τις επίσημες έρευνες ή ειδήσεις. Μια ευαισθησία στην υπηρεσία αναγκαίων αιτιών που μας συμφιλιώνουν με τον κόσμο μας.
Επειδή τα τέρατα δεν μπορούν να κατοικούν στον κόσμο μας και να λειτουργούν σαν τίποτα, με την έννοια ότι όλα μένουν στη μνήμη μας σαν μια σύντομη τηλεοπτική περικοπή στις ειδήσεις. Η μνήμη αυτών των θυμάτων που πέφτουν στα νύχια των χειρότερων αρπακτικών της κοινωνίας μας αξίζει μια αξιοπρέπεια, μια ανάμνηση που μετατράπηκε σε βιβλίο, μια προειδοποίηση για τους ναυτικούς και μια επίγνωση των σκιών που μας τυλίγουν πιο συχνά από όσο νομίζουμε.
Η Laëtitia Perrais ήταν δεκαοκτώ ετών όταν βιάστηκε, δολοφονήθηκε και διαμελίσθηκε το βράδυ της 18ης Ιανουαρίου 2011. Το έγκλημα έφτασε στις εφημερίδες και συγκλόνισε τη Γαλλία. Αυτό το σπαρακτικό βιβλίο πραγματεύεται το μακάβριο έγκλημα και την πολιτική, κοινωνική και δικαστική αντίδραση, αλλά πάνω απ 'όλα αναδημιουργεί την ιστορία του δολοφονημένου κοριτσιού.
Με αυτοκίνητο κάμπινγκ
Μερικές φορές στην πιο ευκίνητη μορφή μιας λογοτεχνίας συνοπτικής στις περιγραφές της και ευκίνητη στην ανάπτυξή της, βρισκόμαστε με το βάρος των βαθύτερων προβληματισμών.
Αυτός είναι στην ουσία ο τύπος του Jablonka, αν και περισσότερο από ένα στυλ φαίνεται ότι είναι απλώς ένας φυσικός τρόπος να λένε τις ιστορίες τους, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρές ή έντονες αυτές οι πινελιές καταλήγουν να συνδέουν τα κεφάλαια από τη λεπτή πρόσκληση στον αναγνώστη να χωνέψει τις σκηνές, τους διαλόγους και τις σιωπές ...
Αλλά αυτό το βιβλίο δεν είναι μια νέα περιγραφή του τραγικού όπως στην περίπτωση της Laëtitia. Όχι τουλάχιστον τουλάχιστον. Γιατί το ταξίδι της οικογένειας Jablonka σε ένα αυτοκινούμενο σπίτι κοιτάζει εκεί τον παράδεισο των παιδικών αναμνήσεων. Ενισχυμένη σε αυτή την περίπτωση από την εικόνα της ελευθερίας και της κοινωνίας μιας οικογένειας που ξεκίνησε για να δει τον κόσμο στα νότια μιας σαγηνευτικής Ευρώπης για όλους.
Αλλά φυσικά ο συγγραφέας, σε μια τόσο προσωπική ιστορία, διασώζει και αυτή τη λιγότερο φιλική πλευρά. Επειδή εκείνο το διάστημα των οικογενειακών ταξιδιών αναψυχής, βέβαια εμφανίζονται οι φιγούρες των γονιών τους, ειδικά του πατέρα τους, αποφασισμένες να κάψουν την ευτυχία στα παιδιά του. Ένας παιδικός παράδεισος από τον οποίο υπέφερε όταν απογυμνώθηκε από τους γονείς του στο αποτρόπαιο ναζιστικό ολοκαύτωμα και για τον οποίο η αφήγηση δίνει έναν καλό απολογισμό.
Και το μυθιστόρημα συντίθεται ακριβώς από αυτά τα βλέμματα και στις δύο πλευρές του καθρέφτη, γύρω από ένα ταξίδι που απολαμβάνεται στα άκρα από την παιδική ηλικία και διασώζεται στην ωριμότητα από το ίδιο παιδί που ανακαλύπτει νέες λεπτομέρειες στη μνήμη αυτών των γονέων μακριά από το παρελθόν Το
Οι υπέροχες αναμνήσεις της ζωής μας είναι λάμψεις, ίσως εξιδανικευμένες στιγμές αλλά που προκαλούνται με αυτή τη μελαγχολία μερικές φορές μεθυστικές. Και ο Ιβάν είναι πιστός σε εκείνη τη φευγαλέα κατασκευή της ευτυχίας, συνθέτοντας ένα άλμα ιστορίας ανάμεσα σε αναμνήσεις, αρώματα, φευγαλέα τοπία στο αυτοκινούμενο σπίτι, συζητήσεις, τραγούδια και μεταβαλλόμενες προοπτικές παιδικής ηλικίας και ωριμότητας. Μια επιλεκτική και φανταστική βιογραφία για ένα από αυτά τα ταξίδια, αυτές οι οικογενειακές περιπέτειες χαρακτηρίστηκαν ως απαραίτητα αποσπάσματα από το βιβλίο της ζωής μας.
Δίκαιοι άντρες
Κανείς καλύτερα από έναν ιστορικό όπως η Jablonka να κάνει μια ειλικρινή άσκηση στοχασμού για το θηλυκό στην ιστορία, με τις παρυφές και τα βάρη που φτάνουν σήμερα με τα ανεξόφλητα χρέη τους ...
Πατριαρχία, φεμινιστική επανάσταση, ισότιμη κοινωνία: αυτές είναι οι έννοιες στις οποίες επικεντρώνεται αυτό το φιλόδοξο δοκίμιο του Ιβάν Τζαμπλόνκα. Αν στο συγκλονιστικό χρονικό Laëtitia ή το τέλος των ανδρών Ο συγγραφέας παρουσίασε μια ακραία περίπτωση για το πόσο μακριά μπορεί να οδηγήσει η τοξική αρρενωπότητα, εδώ αναλύει εκτενώς αυτό το ζήτημα από την ιστορική, κοινωνιολογική και πολιτιστική σκοπιά.
Το βιβλίο πραγματεύεται την προέλευση της πατριαρχίας σε κοινωνίες και θρησκείες, με βάση το γεγονός ότι ο άνθρωπος, μη έχοντας την ικανότητα να τεκνοποιήσει, επέλεξε τον κατάλληλο έλεγχο της κοινωνίας. Αυτό δημιουργεί τοξικές αρρενωπότητες, οι οποίες πρέπει να ξεπεραστούν υποθέτοντας νέα μοντέλα που δεν βασίζονται στη ανδρικότητα και τη βία.
Είναι ο δρόμος προς μια αληθινή ισότιμη κοινωνία, με ισότητα των φύλων, που αφήνει πίσω το πατριαρχικό μοντέλο. Και αυτός ο επαναπροσδιορισμός της αρρενωπότητας συνοδεύεται από τη χειραφέτηση των γυναικών σε θέματα όπως ο έρωτας και οι κατακτήσεις όπως η αυτοϊκανοποίηση και η ρητή συγκατάθεση. Ένα λαμπρό και απαραίτητο βιβλίο, που πραγματεύεται ένα καυτό θέμα με μακρά ματιά και χωρίς δογματισμό.
