Μία από τις μεγάλες αρετές του Ισαάκ Ρόζα είναι η ικανότητά του να μυρίζει τα πάντα. Δεν είναι πλέον μόνο η ικανότητά τους να κινούνται μεταξύ των ειδών, πάντα με τη φερεγγυότητα του συγγραφέα πεπεισμένο και εξοπλισμένο με όλα τα καλά δημιουργικά εργαλεία του επαγγέλματος (αυτά που εισάγονται και αυτά που έρχονται στάνταρ).
Αυτό που θα πάω είναι ότι σε εκείνη τη μαγική προβολή του κόσμου μας που μπορεί να φτάσει μετατρέπουν την καθημερινότητα σε γόνιμο έδαφος για μια δυνητικά ενδιαφέρουσα ιστορία, Ο Ισαάκ Ρόσα βούτηξε το κεφάλι πρώτα στον ενδεικτικό ζωμό όπως έκανε ο Ομπέλιξ στο βραστήρα της άφθαρτης.
Και έτσι καταλήγουμε πάντα να μένουμε άφωνοι με τα έργα του Ισαάκ Ρόσα, ικανού καθώς μπορεί να συγκαλύψει τον ρεαλισμό που βρίσκεται πιο κοντά στο δέρμα μας με τα παγίδα της μεταμορφωτικής φαντασίας του. Μπορεί να είναι μέσω μιας συμβολογίας που εισέρχεται και φεύγει από τον κόσμο μας, η οποία μας διδάσκει τι υπάρχει για να το μετατρέψουμε την επόμενη στιγμή σε μια διορατική παραμόρφωση αυτού που τελικά μας έχει απομείνει.
Τα αφηγηματικά παιχνίδια έκαναν την αίσθηση ενός συγκεκριμένου ρεαλισμού. Αν σε συγγραφείς όπως Ιησούς Καράσκο (μιας παρόμοιας αφηγηματικής πιστότητας με αυτό που είμαστε ουσιαστικά ανεξάρτητα από αποκλίσεις πλοκής) υποθέτουμε μια διπλή πρόθεση προς την αποξένωση που απογυμνώνει τα πάντα, χωρίς αμφιβολία ο Isaac Rosa συμμετέχει σε αυτήν την πρόθεση. Κάτι ίσως πιο τυπικό για την αδράνεια των καιρών που ζούμε παρά για οποιαδήποτε προσποίηση της σφραγίδας γενεών.
Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα μυθιστορήματα του Isaac Rosa
Χαρούμενο τέλος
Wasταν θέμα ανατροπής, θέτοντας το υπερβατόν σε θέση να μιλήσει για την αγάπη με την άνεση να χαράξει νέα μονοπάτια. Γιατί ναι, όλη η αγάπη φαίνεται καλύτερη από το τέλος στην αρχή, από το αντίο στη συνάντηση που φαίνεται να εκρήγνυται τα πάντα σαν μια εσωτερική μεγάλη έκρηξη που συμφιλιώνει τις ελπίδες, τους χαμένους χρόνους και τις υπαρξιακές απογοητεύσεις κάθε είδους.
Αυτό το μυθιστόρημα αναδημιουργεί μια μεγάλη αγάπη που ξεκινά στο τέλος, την ιστορία ενός ζευγαριού που, όπως τόσοι πολλοί, ερωτεύτηκαν, έζησαν μια ψευδαίσθηση, έκαναν παιδιά και πολέμησαν ενάντια σε όλα - ενάντια στον εαυτό τους και στα στοιχεία: αβεβαιότητα, επισφάλεια, ζήλια, «Πάλεψε για να μην τα παρατήσει και έπεσε αρκετές φορές. Όταν τελειώνει η αγάπη, προκύπτουν τα ερωτήματα: πού πήγαν όλα στραβά; Πώς καταλήξαμε έτσι; Όλη η αγάπη είναι μια αμφισβητούμενη ιστορία και οι πρωταγωνιστές της διασταυρώνουν τις φωνές τους, αντιμετωπίζουν τις αναμνήσεις τους, διαφωνούν για τα αίτια, προσπαθούν να έρθουν πιο κοντά. Το αίσιο τέλος είναι μια αμείλικτη αυτοψία των επιθυμιών, των προσδοκιών και των λαθών του, όπου εμφανίζονται ιζηματογενείς κακίες, ψέματα και παρεξηγήσεις, αλλά και πολλές ευτυχισμένες στιγμές.
Ο Ισαάκ Ρόσα αντιμετωπίζει σε αυτό το μυθιστόρημα ένα καθολικό θέμα, την αγάπη, από τους πολλούς παράγοντες που το καθιστούν δύσκολο σήμερα: επισφάλεια και αβεβαιότητα, ζωτική δυσαρέσκεια, την παρέμβαση της επιθυμίας, το φανταστικό της αγάπης στη μυθοπλασία ... Γιατί είναι πιθανό ότι η αγάπη, όπως μας είπαν, είναι μια πολυτέλεια που δεν μπορούμε πάντα να αντέξουμε.
Το σκοτεινό δωμάτιο
Ένα από τα μυθιστορήματα στο οποίο ανακαλύπτουμε καλύτερα την ικανότητα του συγγραφέα να περάσει την πραγματικότητα μέσα από ένα απροσδόκητο φίλτρο ανάμεσα στο φανταστικό και το υπαρξιακό, πάντα με τα πόδια του να κολλάνε στον ρεαλισμό αυτού που μας έχει μείνει (όπως προσπαθώ πολλές φορές να αναφέρω .. .)
Μια ομάδα νέων αποφασίζει να φτιάξει ένα «σκοτεινό δωμάτιο»: ένα κλειστό μέρος όπου το φως δεν μπαίνει ποτέ. Στην αρχή το χρησιμοποιούν για να πειραματιστούν με νέους τρόπους σχέσης, να κάνουν ανώνυμο σεξ χωρίς συνέπειες, μέσα από ένα μείγμα παιχνιδιού και παράβασης. Καθώς αντιμετωπίζουν την ωριμότητα με τις αποφάσεις, τις απογοητεύσεις και τις αποτυχίες τους, το σκοτάδι γίνεται μια μορφή ανακούφισης για αυτούς.
Με το πέρασμα του χρόνου, η κοινωνική αβεβαιότητα και η προσωπική ευπάθεια εγκαθίστανται στη ζωή τους και το σκοτεινό δωμάτιο εμφανίζεται στη συνέχεια ως καταφύγιο. Η πραγματικότητα διαρρέει όλο και περισσότερο μέσα, ενώ μερικοί πιστεύουν ότι δεν είναι στιγμές για να κρυφτούμε αλλά να αντισταθούμε, ακόμα κι αν οι αποφάσεις τους θέσουν σε κίνδυνο την υπόλοιπη ομάδα.
Το σκοτεινό δωμάτιο είναι μια εξερεύνηση των λογοτεχνικών δυνατοτήτων του σκότους αλλά και ένα βλέμμα γενιάς: ένα πορτρέτο εκείνων που μεγάλωσαν σίγουροι για την υπόσχεση ενός καλύτερου μέλλοντος που τώρα βλέπουν να περιπλανιέται. Μέσα από τη ζωή εκείνων που μπήκαν και έφυγαν από αυτό κατά τη διάρκεια δεκαπέντε ετών, βλέπουμε το σκληρό ξύπνημα στην πραγματικότητα μιας γενιάς που αισθάνεται εξαπατημένη.
W
Το παραδέχομαι, τα φανταστικά επιχειρήματα που συνδέονται με την πιο καθημερινή μας πραγματικότητα με κέρδιζαν πάντα από την αρχή. Θα οφείλεται σε αυτό που συνδέουν με την πιο ευφάνταστη πλευρά μας, το τμήμα του εγκεφάλου που μας οδηγεί την λιγότερο αναμενόμενη στιγμή στο πιο απομακρυσμένο μέρος της Γης, στην τέταρτη διάσταση ή το υπνοδωμάτιο της πιο ανείπωτης επιθυμίας μας.
Το θέμα της συνάντησης του διπλού σας έδειξε επιστημονική φαντασία, δυστοπία, επιστημονική φαντασίωση ή ακόμη και κάποια διπλότητα, μια χωροχρονική πτυχή. Το θέμα είναι ότι ο Ισαάκ Ρόσα το παίρνει ως σημείο καμπής για να δώσει αυτή τη στροφή στη ζωή που πάντα ήταν επιθυμητή σε κάποιο βαθμό ... wasταν η Βαλέρια, στη στάση του λεωφορείου, μια Δευτέρα του Σεπτεμβρίου, σκεπτόμενη τα πράγματα της. Εκκρεμεί επίσης στο τηλέφωνό της, περιμένοντας τη Λάουρα να απαντήσει στο τελευταίο της μήνυμα, υποπτευόμενη ότι οι πρώην συνάδελφοί της είχαν δημιουργήσει μια άλλη ομάδα συνομιλίας χωρίς αυτήν.
Μετά σήκωσε τα μάτια του. Και το βρήκε. Στη στάση μπροστά. Το άλλο. Το διπλό της, πανομοιότυπο με αυτήν. Τι θα κάνατε αν συναντούσατε κάποιον ακριβώς όπως εσείς; Ότι δεν υπάρχει κανείς σαν εσένα; Ναι φυσικά. Μην νομίζετε ότι είστε τόσο ξεχωριστοί. Δεν είσαι ανεπανάληπτος, ούτε μοναδικό δείγμα. Αν δεν έχετε βρει ποτέ κάποιον παρόμοιο, συνεχίστε να ψάχνετε. Η ζωή της Βαλέρια άλλαξε.
