Σε πολλές περιπτώσεις, οι πρώτοι που εξαπατούνται στις πιο φρικτές υποθέσεις, αλλά και ανύποπτοι, είναι οι συγγενείς του δολοφόνου. Και η μυθοπλασία φρόντισε σε διάφορες περιπτώσεις να μας κάνει να καταλάβουμε αυτή την έννοια του ασύλληπτου. Για να εμβαθύνουμε, τα πάντα συνήθως έρχονται σε εμάς από την οπτική γωνία ενός παντογνώστη αφηγητή που προσδοκά τις σκιές που κανείς δεν βλέπει ανάμεσα στα φώτα του χαρακτήρα που βρίσκεται στο καθήκον.
από Alfred Hitchcock πάνω Σάρι Λαπένα και στην προκειμένη περίπτωση η Σαμάνθα Ντάουνινγκ. Ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία κάνουν εγχώρια θρίλερ τον παραλληλισμό μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας όταν το πρώτο ξεπερνά το δεύτερο όσο κι αν το μακιαβελικό μυαλό της εποχής προσπαθεί να βρει την πιο σκοτεινή ανατροπή από το τέλειο έγκλημα. Τέλειο εκτός από συνείδηση. Γιατί αυτό αφήνει πάντα ίχνη.
Δεν υπάρχει καταφύγιο ή άντρο για όσους προσπαθούν να κρύψουν τα ανείπωτα μυστικά τους κάτω από τα χαλιά ενός κοινού σπιτιού. Και εκεί ξετυλίγεται η μοιραία σαν μια μικρή κλωστή που κρέμεται από την μπάλα του πιο δυσοίωνου ψέματος. Το χειρότερο από όλα είναι ότι, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, μπορείς να αποστάξεις ακόμη και μερικές σταγόνες χιούμορ στο θέμα που δένει τέλεια με τη γενική ανησυχία...
Η ιστορία της αγάπης μας είναι απλή. Γνώρισα μια εξαιρετική γυναίκα. Ερωτευόμαστε. Είχαμε παιδιά. Μετακομίσαμε στα προάστια. Λέμε ο ένας στον άλλο τα μεγάλα μας όνειρα και τα πιο σκοτεινά μυστικά μας. Και μετά αρχίζουμε να βαριόμαστε.
Επιφανειακά είμαστε ένα κανονικό ζευγάρι. Όπως οι γείτονές σας, οι γονείς του καλύτερου φίλου του παιδιού σας, οι γνωστοί με τους οποίους γευματίζετε κατά καιρούς. Όλοι έχουμε τα μικρά μυστικά μας για να κρατήσουμε έναν γάμο ζωντανό. Μόνο το δικό μας περιλαμβάνει φόνο.
