Mae llenyddiaeth Ffrangeg yn mwynhau golygfa naratif gyfoethog ac amrywiol gydag awduron sy'n rhagori mewn cynigion avant-garde fel y maent, pob un yn ei ffordd ei hun, holllebecq o ffoenkinos; neu'r noir sy'n gwerthu orau yn rhyngwladol gyda Fred vargas o y meistr. Mae'r holl storïwyr gwych hyn a llawer o rai eraill yn mwynhau treftadaeth a Georges Perec ei fod, yn ei fodolaeth fer, wedi dangos gallu gorlifo yn y nod hwnnw o'i arbrofi.
Esboniwr o ddryswch a dieithrwch, y plot wedi'i wasgu tuag at y synthesis naratif fel alcemi lle mae'r cymeriadau yn distyllu eu henaid. Awdur afradlon yn yr holl agweddau hynny lle mae iaith yn arddel dimensiwn arall, boed yn rhyddiaith neu'n bennill, yn erthygl neu'n draethawd. Dyna'r Perec sy'n ymddangos i ni fel polyphacetic yn unrhyw un o'i lyfrau.
Yn llachar yn y geiriau ac efallai wedi ei guddio yn ei enaid gan yr etifeddiaeth sinistr ddiweddar honno o ddifodi Iddewig a oedd yn ei arwain yn ystod plentyndod gyda cholli ei rieni. Y pwynt yw bod llenyddiaeth unwaith eto fel plasebo yn y mwyaf personol neu fel aruchel yn yr agwedd greadigol wedi'i defnyddio mewn gwaith sy'n llawn yr ystyr eithaf hwnnw a'r gweddillion trosgynnol hwnnw o lenyddiaeth dda.
Y 3 nofel orau a argymhellir gan Georges Perec
dwi'n cofio
Recordar es citarse a uno mismo aún a riesgo de no haber tomado las decisiones que en aquel otro momento asomaban como horizonte. Por eso ese comienzo de relato con el que visionamos hechos ofrece sinceridad, crudeza, melancolía, confesión. Con «me acuerdo» exponemos a los demás otros días idealizados en los que las cosas ocurrieron y transcurrieron extrañamente, siempre a contrapié, con su punto de hilaridad, de lirismo y de desconcierto. Justo el otro foco necesario para entender el ayer o hasta la más remota época vivida de la historia reciente.
«Me acuerdo» se ha convertido, con el paso de los años, en un viaje a la memoria colectiva de un país. Este inventario de recuerdos, compuesto por 480 anotaciones que siempre comienzan con las palabras que dan título al libro, se ha convertido en uno de los iconos de la literatura memorialista de todos los tiempos. Recuerdos de infancia y juventud de uno de los mejores escritores del siglo XX por los que desfilan actores, escritores y políticos, pero también estaciones de metro, bulevares o cines de un París que ya no existe pero que resulta fundamental para comprender el panorama actual de la cultura europea. Llega, en una nueva traducción de Mercedes Cebrián, una de las obras míticas de Georges Perec.
Herwgipio
O leiaf fe gychwynnodd yr hen chwedlau yn dda, ond nid oedd yr un hon hyd yn oed. O'r dechrau, mae melltith ddirgel yn gwyro'n anfaddeuol dros y cymeriadau, ac wrth i'r stori ddatblygu, mae ei hollalluogrwydd yn posio'r darllenydd ei hun.
Pan fydd Tonio Vocel yn diflannu, dioddefwr herwgipio, ei gadw, ei ffoi, ei atal? Yr heddlu, yn methu â dehongli'r cliwiau niferus a gyflwynir iddo yn gywir, yn gwneud dim mwy na tharo allan yn ddall. Mae ffrindiau Tonio yn gweithredu ar y mater, ond byddan nhw hefyd, waeth pa mor agos at y gwir, yn ysglyfaeth i'r llofrudd diangen. Fodd bynnag, mae hiwmor yn parhau i deyrnasu yn y llyfr.
El lector tiene, asimismo, la oportunidad de probar su ingenio, ya que la solución, a la vez inasible y evidente, ocultada con esmero y, sin embargo, malévolamente simple, jamás desvelada pero siempre expuesta, está ante sus ojos. ¿Acaso sabrá verla? ¿Conseguirá dar con el autor de este caos?
Cyfarwyddiadau bywyd i'w defnyddio
Mae unrhyw gynnyrch gyda'i gyfarwyddiadau sy'n pennu'r defnydd a'r gwarediad fel patrwm, yn ein twyllo. Nid oes unrhyw beth i'w daflu mewn un cylch heblaw bywyd. Felly gwell cael rhai cyfarwyddiadau da ar gyfer pan fydd bywyd yn mynd o'i le neu'n bygwth difetha ...
Gyda phleser casglwr, dangosodd Perec i ni fod llenyddiaeth hefyd yn gêm ac mai barddoniaeth yr anodyne y tu ôl i len bywyd bob dydd. Y tu ôl i ffasâd adeilad Parisaidd syml daeth o hyd i archif o straeon. Mae naratif hefyd yn dysgu edrych, i ddal y straeon bywyd sy'n ffurfio'r cofeb hon pos yr ydym yn dal i'w alw'n realiti.
Deuthum at y llyfr hwn ar adeg pan oedd llenyddiaeth yn bygwth dod yn fyd rhy felancolaidd. Cefais ynddo strôc bywyd. Fe wnes i syrthio mewn cariad â Bartlebooth a'i brosiect gwallgof, y tu ôl iddo sy'n curo greddf wych: mae'r harddwch hwnnw weithiau'n ddiwerth ac felly'n fwy prydferth. Es i trwy'r mil ac un o straeon sy'n cael eu hadrodd yma, wedi'u lapio yn yr un syndod yr wyf yn dychmygu mae'n rhaid i'r Dadeni fod wedi archwilio eu cypyrddau o chwilfrydedd. Ac roeddwn i'n gwybod y gallai llenyddiaeth fod yn rhywbeth arall: gêm ddifrifol iawn sy'n adlewyrchu ein gwên fwyaf direidus.
