3 najbolje knjige César Aira

Pretpostavljajući da je avangarda u bilo kojoj umjetnosti ili kreativnoj manifestaciji težina podložna uznemirujućoj težini Damoklova mača. Cesar Aira koegzistira s tom ulogom predstraža španske književnosti, možda više solo nego ikada Roberto Bolano Napustio nam je svoje davne loše godine.

Odnos između Aire i Bolaña imao je svoje pluseve i minuse. No, na kraju je priznanje između njih dvoje doseglo tako neobične krajnosti kao što je sam Bolaño predstavio najrazlomljivije Patti Smit čitajući Airino djelo.

Usuditi se citirati najbolje knjige Cezara Aire vrlo je nemoguće sa bibliografijom sa stotinama tomova i sa zapletima koji, kada je u pitanju fikcija, često mogu zbuniti i fascinirati izuzetnim vladanjem formama. Gotovo uvijek orijentiran na taj otisak u potrazi za novim narativnim horizontima, tehničkim i evolucijama radnje.

Djelomično već znamo da stvar ima trik jer se između kratkih romana, dugih priča, eseja lakših po veličini i drugih malih djela, većina Airinih djela može ograničiti. No, poenta je da entitet ovih djela opravdava njihovu neovisnost.

3 najbolje preporučene knjige Césara Aire

Castrato song

U Španiji su ih zvali kopuni, s onim tradicionalnijim dodirom koji strano pretvara u nešto prizemnije. Upravo u slučaju kastrata, ovaj španski termin, koji sada nije u upotrebi, verovatno je preciznije definisao ništa manje zlokobnu sliku dece pevača kastriranih da bi sačuvali svoj tembar.

A na ovim likovima, čiji je sablasni resurs korišćen vekovima do 19. veka, Cezar Aira gradi ovaj roman koji se kreće kroz Evropu 18. veka, kontinent koji je ostao siroče od političkih uticaja posle smrti Luja XIV, čija je vladavina izgledala kao da nikad kraja. Kao i svaka tranzicija, i smrt kralja sunca dovela je do nove umjetničke, običajne i ornamentalne orijentacije cijelog dvora. I kao što se često dešava kada stari režim izblijedi, izbijanja slobode pojavljuju se u umjetničkim oblicima ili književnosti. Evropa se tada predala rokoko trendu, svojevrsnoj revoluciji koja je zahvatila arhitekturu, umjetnost i ornamentiku, ali i modne trendove, pa čak i filozofiju i misao.

Novi individualizam pun misticizma i pun senzualnosti preveden je u vijugavije oblike, u preopterećenoj prirodi svake reprezentacije. Dvorski život kao da je poprimio novu boju, a kastrati su odjeknuli širom Evrope kao veliki aktuelni hit, a njihovi visoki tonovi su takođe osvežili perspektivu muzike kao čiste dokolice i egzotike. U ovom scenariju koji je veličanstveno ispričao autor, takođe uživamo u autentičnom istorijskom narativu sa svim geopolitičkim kretanjima tog trenutka. Stara Evropa vrvila je od usijanja da pronađe nove saveze moći.

Samo..., vođena ovim novim oblikom umjetnosti, pod tim osjećajima prevlasti ličnog, ljubav se također pojavljuje u priči velikom snagom, kroz likove poput Micchina, najboljeg kastrata od svih i njegovog susreta sa Amandom, ženom. koliko god nesrećna znala da je ljubav nešto drugo. Strasti koje su se oslobodile u svijetu dovele su do transcendentalne promjene koja bi mogla postaviti temelje modernosti.

Fulgentius

U rukama Cezara Aire, čistiji istorijski roman je denaturisan ili bolje rečeno transformisan, dopunjen, obogaćen novim prizmama kojima nikada nije pristupio pripovedač istorijske fikcije uvek ubeđeniji potrebom za sputavajućom vernošću likova. Ali evo Aira, sa svojim Fabiusom Exelsus Fulgentiusom, generalom koji se vratio iz tolikih osvajanja i ekspanzija koji u podnožju udaljenog Beča osjeća neugasivi plamen dramaturgije i priprema svoju vojsku za tumačenje dostojno svakog Boga koji prolazi kroz Područje Panonije i glavni grad Vindobona.

Nije ni čudo što Fulgentije sa preko šezdeset godina može pristupiti onom veličanstvenom prikazu svog života koji ga čini što bliže Olimpu. Možda parodija na želju predaka za moći ljudskih bića i lagunu njihovih taština kultiviranih do pretjeranosti u nastajanju ribarskog tla zapadnog mentaliteta. Ali iznad svega, ironično, zabavno, radoznalo djelo i, uprkos iskrivljavanju klasičnog argumenta, savršeno dokumentirano.

PRINS

Na izvestan način, snažna potreba za narativnim prospektom autora kao što je César Aira ograničava ga prema ovom većem širenju njegovog rada. Ali naravno, govorimo u kvantitativnom, a ne kvalitativnom smislu. Jer ono što se može zaključiti čitajući ovakav roman je da u zavisnosti od toga koji autori nisu tu da ispričaju isti roman napisan otkako je napisana "Priča o Genđiju" (onaj koji se smatra prvim romanom). Najbolja stvar u ovoj priči je to što ne znam koliko inspirativno, evokativno na samog autora ili na bilo koju osobu koja se u nekom trenutku osjećala kao kreator. Svi napuštamo brodove koji nisu baš plodni za naše svakodnevne peripetije.

Ali duboko u sebi, ono što bi nas najsnažnije nazvalo kada otkrijemo svoja kreativna ograničenja ili kada vidimo da radimo pogrešnu stvar pola svog života, jeste da se prepustimo opijumu poput samog pisca koji je protagonista priča, ko nikad nije napisao šta je bilo.

Od nezadovoljstva što je prodan, naš protagonist se autobusom vozi s nepoznatom Alicijom koja sjeda pored njega i baca se u otvoreni grob do najpsihodelnijih droga u potrazi za drugim šansama, krivnjom ili brzopletim reinkarnacijama za izgubljene stvari. Psihodelija prska od glavnog junaka do njegovog čitatelja, pozivajući nas na putovanje bez karata natrag u samo srce kreativnosti i njezinih svjetovnih iskušenja.