З самай глыбіні жыцця, дзе рэальнасць, здаецца, раствараецца ў туманных парогах, Крысціян Аларкон заўсёды знаходзіў гісторыі, каб расказаць нам. Спачатку як журналіст, а потым як апавядальнік мастацкай літаратуры, ці, магчыма, не столькі мастацкай літаратуры, колькі профіляў, якія і блізкія нам, і якія абуджаюць у нас адчужэнне чалавека як чагосьці аддаленага, чужога, немагчымага для нашай чытацкай свядомасці і таму трансгрэсіўны ў апошняй інстанцыі.
У бібліяграфіі, якая ўзлятае да гібрыдных гарызонтаў тых, хто імкнецца быць пісьменнікам, не маючы магчымасці адмовіцца ад прафесіі журналіста, як гэта здарылася з Том Вулф ці многіх іншых, тое, што здарылася з Аларконам, несумненна, прывядзе да цікавай літаратурнай кар'еры. І мы будзем тут, каб сказаць гэта.
Лепшыя рэкамендаваныя раманы Крысціяна Аларкона
Трэці рай
Жыццё не толькі праходзіць як кадры незадоўга да заслоны шакавальнага канчатковага святла (калі нешта падобнае сапраўды здарыцца, за межамі вядомых спекуляцый пра момант смерці). Насамрэч, наш фільм нападае на нас у самыя нечаканыя моманты. Можа здарыцца за рулём, каб прыцягнуць нас да ўсмешкі ў той фантастычны дзень шматгадовай даўніны, настолькі ж дасканалы, як і ідэалізаваны...
Наш фільм застае нас у пустыя моманты, падчас руцінных задач, у сярэдзіне неістотнага чакання, незадоўга да сну. І тая ж памяць можа мець перагляд свайго сцэнарыя або карэкцыю рэжысуры фільма, якая знаходзіцца дзесьці ў нашай свядомасці.
Крысціян Аларкон расказвае нам пра фільм свайго галоўнага героя самым яркім і каштоўным спосабам. Так што мы можам адчуць навобмацак і нават панюхаць тыя ўспаміны жыцця, якія былі, і ў спосабе бачыць жыццё з гэтага доўгу. Разуменне пэўных герояў - гэта разуменне саміх сябе. Таму літаратура заўсёды будзе патрэбна.
Пісьменнік апрацоўвае свой сад на ўскраіне Буэнас-Айрэса. Яго ўспаміны пра дзяцінства ў горадзе на поўдні Чылі ідуць туды, гісторыі яго продкаў, яго бабулі, яго маці. Таксама выгнанне ў Аргенціну і тое, што ў гэтым выгнанні жанчыны саджаюць агароды, сады, салідарнасць, калектыў.
Бесполы, гібрыдны і паэтычны раман, прачытаць «Трэці рай» — гэта ўмомант увайсці ў сусвет Крысціяна Аларкона, аўтара гэтага літаратурнага, батанічнага і феміністычнага падарожжа, якое, далёка не вычэрпваючы сябе пры першым чытанні, просіць нас вярнуцца да тэкст, каб адказаць на шматлікія пытанні, якія ён ставіць.
«У розных месцах Чылі і Аргенціны галоўны герой рэканструюе гісторыю сваіх продкаў, паглыбляючыся ў сваё захапленне вырошчваннем саду ў пошуках асабістага раю. Раман адчыняе дзверы надзеі знайсці прытулак у малым перад абліччам калектыўных трагедый.
Калі я памру, я хачу, каб яны сыгралі мне кумбію
Першапачаткова апублікаваны ў 2003 годзе і адноўлены з мэтай распаўсюджвання твораў аўтара, які нарэшце быў узнагароджаны і прызнаны больш справядлівым. Але таксама на заднім плане ён ажыўляе міфічнага персанажа «El Frente» Віталя, якому Каламара нават прысвяціў адну са сваіх песень. З хронікай у якасці фону мы адкрываем для сябе твор кантрастаў, пра што можна здагадацца ўжо ў розных канцэпцыях назвы. Выдатная гісторыя таго чалавечага кантэксту, дзе мярзота і веліч у канчатковым выніку сутыкаюцца і, як рэдка, апошняя выходзіць пераможцам.
«Яго сын памёр. Вось яно, не чапай.
Віктар ляжаў на земляной падлозе, з шырокім, чыстым ілбом, які даў яму мянушку, у лужыне крыві, пад сталом, дзе яны пісалі афіцыйную справаздачу аб яго смерці.
6 лютага 1999 г. смерць маладога хлопца, Віталь Фронт, прасякнутая міліцыяй, узвяла ў катэгорыю міфа такога гарадзенскага Робін Гуда, які размяркоўваў скрадзенае паміж суседзямі, і спарадзіла святы, здольны тварыць цуды, напрыклад, змяняць лёс паліцэйскіх куль.
