እንደ አንድ የሚያድግ ጸሐፊ ፣ ተለማማጅ ወይም ድብቅ ተረት ተናጋሪ አንድ የሚነግረኝን ነገር በመጠባበቅ ላይ ፣ አንዳንድ ጸሐፊዎችን በአቀራረባቸው ውስጥ ዓላማቸውን ፣ ለጽሑፋቸው መነሳሳትን ለመጠየቅ ሁል ጊዜ እሻለሁ። ግን መስመሩ ወደ ፊት ሲንቀሳቀስ እና ከእነሱ ጋር ሲገናኙ ምንጭ እስክሪብቶች እነርሱም ስለማን ይጠይቁሃል? በመጠባበቅ ላይ ያለውን ጥያቄ እነሱን መጠየቅ በጣም ተገቢ አይመስልም ...
ለዚያም ነው በልብ ወለድ ውስጥ በሚፈነዳው እንደ ድምፁ ላይ ያለ ማንኛውም ጸሐፊ በተሸፈነው የዓላማ መግለጫዎች በጣም የምወደው። ነገር ግን ከአስጨናቂው ገጽታ ባሻገር ፣ ካሜራው ፣ ተራኪው ለመፃፍ ምክንያቱን ለማብራራት ባዶ ገጹን የሚጋፈጥበት የቅድመ -ቅፅበት ጊዜ የተሻለ ነው።
ምክንያቱም አንዳንድ ጊዜ ደራሲዎች ሁሉንም ነገር እንዲያብራሩ ፣ “የሕይወት ጸሐፊ” እንዲሆኑ ያደረጋቸውን በመጽሐፍ ለመናዘዝ ይበረታታሉ። እንደ እሱ ያሉ ጉዳዮችን ማለቴ ነው Stephen King በእሱ ሥራ “እኔ በምጽፍበት ጊዜ” ፣ በጣም ቅርብ የሆነው ፊሊክስ ሮሜዮ እንኳን “ለምን እጽፋለሁ”።
በሁለቱም ስራዎች ውስጥ እያንዳንዱ ደራሲ የመፃፍን ሀሳብ እንደ አንድ የግል የህይወት ቻናል አድርጎ ይገልፃል ፣ ይህም በማይታወቅ ሁኔታ ስለ እሱ ለመንገር በሕይወት መትረፍ የመሰለ ነገርን ያስከትላል ። እና ጉዳዩ ከተጨማሪ የንግድ ፈቃድ ወይም በመጨረሻው ዘመን ተሻጋሪ ፍላጎት ጋር ምንም ግንኙነት የለውም። የተጻፈው ለመጻፍ አስፈላጊ ስለሆነ ነው, እና ካልሆነ, በዚህ ረገድም እንደሚጠቁመው Charles Bukowskiባትገባበት ይሻላል።
የሚነግርዎት ወይም የሚነግርዎት ነገር እንዳለዎት ካመኑ በአጋጣሚ አንድ ድንቅ ሥራ መጻፍ ይችላሉ። እዚያ እኛ ፓትሪክ ሱስክንድ ፣ ሳሊንገር ወይም ኬኔዲ ቶሌ አለን። ከሦስቱ ውስጥ አንዳቸውም ቢሆኑ ዋናውን ሲንድሮም ለመጀመሪያ ጊዜ አላገኙም። ግን በእርግጠኝነት እነሱ የሚናገሩት የበለጠ አስደሳች ነገር አልነበራቸውም።
በጣም የሚገርሙ ነገሮች በአንተ ላይ ስለሚደርሱ የተጻፈ ሊሆን ይችላል። ወይም ቢያንስ ያ ንጉስ እንደ መጽሐፍ የጠራውን መናዘዝ ውስጥ የሚያስተምረን የኖረውን ግንዛቤ ነው። ወይም ፊሊሊክስ ሮሜዮ እኛን የሚዘረዝር መስሎ በመታየቱ ከአድካሚው የአደገኛ ስሜት ፣ ከብዙሃኑ ጥያቄዎች ሁከት ራስን ለማላቀቅ በእብደኝነት ስሜት እና ጤናማ ፍላጎት ምክንያት ሊፃፍ ይችላል።
ነጥቡ በእንደዚህ ዓይነት ቀጥተኛ እና ሰፊ የትረካ ንግድ ፣ እንዲሁም በጆኤል ዲከር “በእውነቱ ስለ ሃሪ ኩበርበርት ጉዳይ” በሚሰጡት ትናንሽ ብልጭታዎች ውስጥ ፣ እያንዳንዱ የጽሑፍ አድናቂ እራሱን ፊት ለፊት ያገኛል። በነጭ ላይ ጥቁር የመምጠጥ ጣዕም ሁሉንም ትርጉም የሚሰጥ ያ አስደናቂ መስታወት።